Het jaar 2006 is drie uur en twintig minuten jong als bij de politie in Groningen een steekpartij wordt gemeld.

Marsmanlaan.

Het slachtoffer is met een mes geraakt in hand en keel.

Strijdvaardig komt Eddie zittingszaal 14 binnenstappen.

Bajesbaardje.

Heel het paasweekeinde heeft hij buikpijn gehad, maar nu zal hij het wel eventjes vertellen.

‘Ik heb nooit een mes bij me. Nooit.

Ik heb hem een duw gegeven.

Meer is er niet gebeurd.’

 

Hoe het slachtoffer dan aan die verwondingen is gekomen?

Dat weet Eddie ook niet.

Of wel.

Hij denkt dat ze hem een oor willen aannaaien.

Die mensen daar hebben oordelen over mij, zegt hij een paar keer.

 

Eddie gaat met Diane.

“Diane is mijn prinsesje”, zegt hij trots.

Probleem is: de vader van de prinses ziet in Eddie geen prins.

De vader had het al eens recht in zijn gezicht gezegd: sinds mijn dochter met jou omgaat, gaat het bergafwaarts met Diane.

Eddie vindt zoiets niet normaal, toch?

 

Op oudejaarsnacht willen Eddie en Diane de stad in.

De vader probeert dat te voorkomen.

Vader en dochter ruziën stevig.

“Ik hou van hem. Wanneer accepteer je hem nou eens?”, roept Diane.

 

Dan komen er twee mannen aanlopen.

Ze moesten lachen, vertelt Eddie aan de rechters.

En ja, heel goed mogelijk dat hij toen geroepen heeft, ‘Wegwezen, hier valt niets te zien.’ En ook: ‘Niemand fuckt met Eddie.’

 

Eddie: ‘Toen heb ik geduwd. Ik duw problemen het liefst van mij af.’

De officier van justitie: ‘Toen pakte hij zijn mes en maakte daarmee zwaaiende bewegingen. Het slachtoffer voelde direct een branderig gevoel in de hals en daarna dat hij in de hand werd geraakt.’

 

Vijf dagen later vindt de politie een mes in de woning van Eddie die een getuige herkent als het mes waarmee hij stond te zwaaien.

De politie heeft echter verzuimd het mes te onderzoeken.

Op bloedsporen bijvoorbeeld.

 

Het slachtoffer is niet naar een dokter gegaan.

Een pleister op de wonde aan de hand was voldoende.

De verwonding aan de keel bleek uiteindelijk een schram.

 

Misschien had het slachtoffer al een wondje aan de hand, oppert raadsman Erik de Mare. En een schram is zo gemaakt.

 

Waarom?

Omdat de wereld gekker in elkaar steekt dan we wel eens denken, oppert De Mare verder.

Hij zegt: Om Eddie een oor aan te naaien.

Het slachtoffer is een bekende van de vader van Diane.

En die zal het vast wel prettig vinden als de onverhoopt toekomstige schoonzoon een tijdje moet brommen.

 

Eddie knikt.

Zo zit het en niet anders.

Hij erkent dat hij wel eens agressief overkomt.

Beetje ad rem.

Beetje ADHD.

Daarvoor wil hij best worden behandeld.

Want hij wil zo snel mogelijk met zijn prinsesje gaan samenwonen om dan, met een vaste baan, aan heel de wereld te bewijzen dat hij goed voor haar kan zorgen.

 

De officier van justitie vindt dat een goed idee, zo’n behandeling.

Maar eerst dient er afgerekend te worden, eerst moet Eddie boeten voor zijn poging tot doodslag. Haar strafeis: dertig maanden celstraf waarvan tien voorwaardelijk.

Rob Zijlstra

 

update – uitspraak  – 2 mei 2006

Met een welgemeend godverdomme neemt Eddie zijn straf in ontvangst: 15 maanden cel waarvan vijf voorwaardelijk. Je ziet hem rekenen. Hj informeert bij de rechter nog naar zijn mogelijkheden in het geval van goed gedrag. De rechter: “Ik hou er niet van dat u hier vloekt.”