Er zijn niet veel rechtszaken die met een kus beginnen.

Donderdag gebeurde dat wel en dat kon eigenlijk ook niet anders.

Ze hadden elkaar immers al een tijd niet gezien.

Hij zit al drie maanden in het huis van bewaring in het verre Ter Apel.

Zij verblijft na ruim een maand opgesloten te hebben gezeten in een verslavingskliniek.

 

Een kliktip bij het Meldpunt M (meld misdaad anoniem) lapte hen er bij.

Die twee dealen, kreeg M te horen.

Heroïne.

De politie hield vervolgens een tijdje een oog in het zeil en op 7 februari dit jaar waren ze aan de beurt. Eerst zij en toen Martin thuis kwam, met honderd gram in zijn jaszak, hij ook.

 

Dat ze dealden, ontkennen ze niet.

Sterker nog, ze waren – vooral Andrea – eigenlijk wel blij dat ze waren gepakt.

Eindelijk.

 

Meer dan twintig jaar zijn ze verslaafd aan heroïne.

En twintig jaar zijn ze samen.

Zo in zittingszaal 14 te zien, niet ongelukkig.

Ze hebben veel gemeen.

Slechte longen en mooie principes bijvoorbeeld.

 

Een daarvan: we mogen dan wel heroïnejunken zijn, overlast willen we niet veroorzaken.

En dus werd er beslist niet gedeald vanuit hun woning.

Er werden thuis geen klanten ontvangen.

Bij een deal gingen ze naar de super of naar de sluis waar het altijd rustig is.

‘We wilden het netjes houden.’

 

Nooit waren er klachten.

Sterker nog: Sandra was in haar meer dan twintig drugsjaren nimmer met de politie in aanraking geweest.

Martin slechts één keertje. Voor een bezitje.

Een hele prestatie, zei de officier van justitie met enige bewondering.

 

Maar ze konden het nog wel sterker vertellen.

Ze verkochten alleen aan vrienden en goede kennissen die ook nog nooit een politiecel van binnen hadden gezien. Aan mensen die wel verslaafd zijn, maar die gewoon een baan met een eerlijk salaris hebben.

Die bestaan.

 

Crimineel geld was er nooit aan te pas gekomen.

En hun dealen was evenmin uit winstbejag.

Martin toog twee, drie keer per maand – afhankelijk van de beschikbare financiën – naar Amsterdam waar hij of bij Roy of bij Jeroen inkocht. Van de vriendenverkoop konden ze in de eigen behoefte voorzien.

 

Ja, ja.

Er worden wel meer sterke verhalen in zittingszaal 14 verteld.

Maar ditmaal leek niemand te twijfelen aan het uitzonderlijke verhaal van Sandra en Martin.

Dat voelde je, ook onder de rechters.

Menigeen zou die twee als buren wensen.

Sandra en Martin hebben een groot deel van hun leven verkloot, maar het blijven wel gewoon twee aardige mensen.

Dat bestaat eveneens.

Dat zagen de rechters ook wel.

 

De officier van justitie had een middag zitten te rekenen.

Wie twee, drie keer per maand en dat zeker twee jaar lang naar Roy en Jeroen in Amsterdam gaat, kan op grond van de strafrichtlijnen van het openbaar ministerie zo 26 maanden de bak indraaien.

Drugshandel is een ernstig feit.

Maar de officier van justitie zei: ‘Dit is een bijzondere zaak.’

 

Tegen Sandra eiste ze daarom 187 dagen gevangenisstraf waarvan 150 dagen voorwaardelijk. Wat dan netto over blijft is de tijd die Sandra al heeft vastgezeten. Op Martin – die nog vastzit – werd een soortgelijke formule losgelaten: 263 dagen cel waarvan 150 voorwaardelijk. Voor hem betekent dit dat hij over twee weken, op de dag dat de rechtbank uitspraak doet, naar huis zou kunnen.

 

Niet dat ze er daarmee zijn.

De officier van justitie: ‘Hoe netjes ze hun handel ook hebben gedreven, handel in heroïne blijft wel strafbaar.’

Daarom eiste ze voor beide een bonus in de vorm van een werkstraf van 240 uur.

 

Ondertussen gaat het met Sandra – los van de last van de longen – ‘op zich redelijk goed’. Vanuit de verslavingskliniek werkt ze op een zorgboerderij. Onder begeleiding wil ze straks graag naar huis. ‘En dan hoop ik nog eens een normale baan te krijgen.’

 

Martin is ietsje somberder. Zei: ‘Ik word straks vijftig. En om dan nog aan een carrière te beginnen?’ Ook hij wil het liefst naar huis. ‘Ik ben een echte huismus.’ Thuis wil hij op eigen kracht de heroïne laten voor wat het is.

‘Ik sta niet te popelen mij op te laten nemen, maar als het nodig is, dan moet het.’

 

Zijn advocaat voegde daar aan toe dat Martin zich heel goed realiseert dat als hij blijft door-chinezen hij niet alleen zijn huis, maar na al die jaren samen ook Sandra kwijtraakt.

Toen de advocaat dat zei, knikte Sandra.

Ze zei: ‘Joh, je moet het gewoon proberen.’

Dat zei ze liefdevol.

 

Het was een echte kus waarmee dit verhaal begon.

 

Rob Zijlstra

 

ps – dit verhaal heb ik van mijn oude blog overgezet op dit blog vanwege het arrest in hoger beroep

 

 

update – 1 juni 2006

De rechtbank is gevoelig gebleken en heeft de keurige dealers mild gestraft. Beide moeten 240 uur werken. Martin die nog in voorlopige hechtenis zat, mag vandaag naar huis. 

 

update 14 januari 2008

Anderhalf jaar na de zitting, zaten Martin en Sandra opnieuw in zittingszaal 14. Het gaat hen redelijk tot goed, zo te zien en horen. Ze zaten daar vanwege de ontnemingvorderingen. Justitie eist het genoten voordeel op van hun drugswinsten: in totaal ruim 42.000 euro. Beide zeiden wel te begrijpen dat de Staat wil afrekenen, maar dat het bedrag hen wel erg hoog voorkomt. We hebben nooit in luxe geleefd, maar door een beetje te handelen konden we ons eigen gebruik bekostigen. De advocaat van Sandra: ‘Ze zijn Zwolsman niet.”

 

update 28 januari 2008

Martin moet 23.964 euro betalen aan de Staat, Sandra 26.664. Als zei zeggen dat dit hen erg hoog voorkomt, dan doelen zij op deze bedragen.

 

update 21 april 2009

Het gerechtshof in Leeuwarden heeft zich over de zaak gebogen en komt, bijna drie jaar na de eerste zitting bij de rechtbank, tot dezelfde conclusie dan ‘Groningen’: Martin en Sandra moeten de twee bedragen betalen die hen veel te hoog voorkomen.