Als je weer een rotstuk over mij in de krant zet, ga ik je vermoorden, beet Oletta bij wijze van spreken, maar wel met de blik van een ijskoude killer, mij toe.
Ik zei dat ze niet zo boos moest kijken.
Ze bedoelt het niet kwaad.
Het afgelopen jaar troffen we elkaar met enige regelmaat in de rechtbank.
Zoiets schept een band.
In dat rotstuk stond dat Oletta de auto van haar moeder gebruikte als zij moest werken.
Dat klopte niet.
Vorig jaar oktober was ze wel veroordeeld tot een werkstraf van 240 uur en zes maanden voorwaardelijke gevangenisstraf. Volgens de rechtbank speelde Oletta gedurende enige jaren als koerierster een essentiële rol in een organisatie die het plegen van criminele activiteiten tot doel had.
Met haar jonge kinderen op een achterbank transporteerde Oletta vanuit de stad Groningen drugs naar Noord-Duitsland.
In Noord-Nederland is dat gouden handel.
Er was twee jaar gevangenisstraf geëist, maar de rechtbank vond de zorg die ze heeft voor haar kinderen ook niet niks. De maximale werkstraf en heel streng toezicht van de reclassering zou haar moeten doen inzien dat haar rechte pad niet richting de grensovergang bij Nieuweschans loopt.
Vanmiddag was ze er dus weer.
De Staat der Nederlanden wil haar het geld ontnemen dat ze met haar drugsritjes heeft verdiend.
De rechtbank is het met de Staat eens.
Oletta moet 6.700 euro betalen.
Daarmee lijkt ze goed weg te komen.
Haar toenmalige partner in crime moet 336.300 euro aftikken.
Andere koek.
Bij het verlaten van het gerechtsgebouw deelt Oletta aan Jan en Alleman visitekaartjes uit.
Ze is zelfstandig ondernemer geworden.
Daar zou ik eens een positief verhaal over moeten schrijven in de krant, zegt ze nog altijd bars.
‘Of ben ik soms niet boeiend genoeg?’
Ik denk aan iets met mode.
Heeft de reclassering goed werk geleverd.
In de perskamer bekijk in het visitekaartje en tik het vermelde internetadres in.
Niks mode.
Alleen voor heren met nummerweergave.
Basistarief per uur: 100 euro.
En ze smokkelt nog steeds, stel ik vast.
Maar nu met haar leeftijd.
Rob Zijlstra
dit verhaal is verplaatst van mijn oude weblog naar deze plek