Harm slentert slungelachtig, maar wel met fier opgeheven hoofd, zittingszaal 14 van de rechtbank Groningen binnen. Hij oogt met zijn 23 jaar eerder als een jongen dan een man van die leeftijd.

 

In de nek een tatoeage, achter op zijn jack staat Streetrebel, active urban rider.

Harm is de ultieme nachtmerrie van ouders van meisjes van 15.

Dit laatste zegt officier van justitie Marcel Wolters.

 

Het is niet zijn eerste keer in de rechtszaal.

Harm heeft al een aantal volwassen veroordelingen achter de rug, onder meer voor berovingen en serieuze pogingen daartoe.

Hij is veelpleger.

 

Als de rechtszaak begint, draait hij zich heel eventjes om, om zijn vriendin die achter hem op de tribune zit, sterkte toe te wensen.

Op 14 april zit Harm achter de computer. Hij heeft geen werk en hangt heel de dagen in het rond. Of hij gaat met vrienden drinken tot ze dronken zijn. Met veel drank op had hij als eens een ernstig verkeersongeluk veroorzaakt.

 

De rechters willen weten of drank zijn grootste probleem is.

Zeker weten, mompelt hij.

 

Een week eerder had hij nog flink mot gehad met zijn vriendin.

Sinds twee jaar, sinds ze samen een kind hebben, hebben ze ‘soewieso’ minder vaak ruzie. Maar vorige week was hij whisky en bier wezen drinken en toen zij daar bij zijn thuiskomst opmerkingen over maakte, had ie geslagen.

Zodanig dat zij 112 belde.

 

En toen was het uit (voor even).

 

Op de computer loert Harm uit verveling naar profielen van meisjes op Facebox.com.

Hij komt een foto tegen van een 15-jarige Paulien en denkt: lekker ding (of zoiets).

Hij voegt haar toe aan zijn contacten en even later zitten hij en Paulien te chatten.

 

Als de officier van justitie later zijn strafeis tegen Harm formuleert (vier jaar gevangenisstraf) geeft hij aan alle ouders een advies: zodra uw kinderen gaan chatten, dan moet u ze in de gaten houden.

 

Omdat de politie de chatlogs bij Facebox heeft opgevraagd, weten ze woord voor woord waar Harm en Paulien het over hadden.

Al na twee minuten vraagt Harm aan Paulien of zij een webcam heeft en zo ja, of ze haar borsten wil laten zien.

En daarna ook de kont.

 

Paulien doet het.

Waarom, zo zal ze later vertellen, wist ze ook niet.

Harm chat even later: ‘Dat was dom, dat had je nou niet moeten doen. Nu zullen we elkaar moeten ontmoeten. Dan kun je het goedmaken. En als je me teleurstelt, zal ik de screenshots (met borsten en billen – rz) op het internet publiceren.’

 

Paulien smeekt dat niet te doen, vertelt het aan een vriendinnetje die zegt dat ze gek is en er niet op in moet gaan, dat ze de politie moet bellen.

 

De volgende dag staat Paulien bij de Free Recordshop op het station van Groningen waar ze Harm om twee uur zal ontmoeten.

 

Hij wil naar een rustig plekje.

Zij niet, maar bibbert bij de gedachte dat die foto’s via het internet haar school bereiken en vrolijk verspreid zullen worden.

Dat zou ze echt niet overleven.

Dan maar liever dood.

 

Ze wandelen naar het Noorderplantsoen.

Daar, in de bosjes, wordt Paulien verkracht.

Bij de politie verklaart ze: ‘Na een tijd je stopte het. Hij zei toen, breng me terug naar het station.’

In de wachtende trein, op het toilet, moet Paulien nog een keer.

Daarna reist Harm terug naar huis, zoals hij is gekomen: zonder treinkaartje.

   

Paulien belt haar vriendin en die belt de politie.

‘Op het station zit op een bankje mijn vriendin en die is verkracht.’

 

Harm mompelt dat hij spijt heeft, dat hij het nooit had moeten doen.

Maar ook dat hij never had verwacht dat ze daar zou staan, bij de Free Record en ook dat hij haar niet had gedwongen in het plantsoen. Dat die seks vrijwillig was, op haar initiatief. Dat hij nog had gezegd, jij bent wel heel makkelijk. En ook dat ze nog een arm om hem heen had geslagen.

 

De officier van justitie: ‘Allemaal flauwekul.’

 

Deze verdachte, zegt de officier, heeft alle zeilen bijgezet om Paulien zo snel mogelijk uit de kleren te lullen om een chantagemiddel te krijgen. Vervolgens is hij met de trein recht op zijn doel afgegaan, voor niets terugdeinzend.

 

De officier vraagt: wat moet je nou met zo’n man? Die tijdens zijn voorarrest is gevlucht. Met acht pagina’s justitiële documentatie vol geweld. En een maand zoek was?

 

De gedragsdeskundigen hebben een niet of nauwelijks te behandelen psychopathie vastgesteld, met groot gevaar voor herhaling.

 

Officier Wolters zegt te denken dat de samenleving het beste is gediend als Harm een tbs met dwangverpleging krijgt opgelegd.

Maar hij kiest daar niet voor, want in een behandeling ziet Wolters geen heil.

 

De reclasseringsambtenaar kijkt teleurgesteld.

Zij heeft Harm in een traject gestopt en ziet mogelijkheden.

 

Officier Wolters: ‘Afstraffen! Alles afwegende: vier jaar.’

 

Streetrebel laat het fiere hoofd vallen.

 

Rob Zijlstra

 

 

 

UPDATE – uitspraak – 21 januari 2008

Geen vier jaar celstraf, maar twee jaar en tbs met dwangverpleging. De verdachte heeft, zo staat in het vonnis, op slinkse en manipulatieve manier zijn vijftienjarig slachtoffer in de val gelokt en hij heeft haar meerdere keren misbruikt. Hoewel er geen tbs was geadviseerd, heeft de rechtbank deze maatregel toch opgelegd, ‘omdat de veiligheid van anderen alsmede de algemene veiligheid van personen de verpleging eist. Dat de basisstoornis van verdachte moeilijk of niet behandelbaar is, staat daaraan niet in de weg’, aldus het vonnis.

 

 

UPDATE – uitspraak in hoger beroep – 27 oktober 2008

Het gerechtshof is het niet eens met de rechtbank Groningen. Harm is wel schuldig, maar krijgt geen tbs. Het hof veroordeelt hem tot drie jaar celstraf waarvan een jaar voorwaardelijk. Zodra hij vrij komt hij onder torzicht te staan van de reclassering en zal hij zich moeten laten behandelen aan zijn verslaving.