Verdachten zijn niet verplicht hun strafzaak bij te wonen.

Dat weet ook Theo uit Sappemeer.

Een paar maanden geleden moest hij zich in zittingszaal 14 verantwoorden (poging tot moord), maar had toen geen tijd want te druk. Zijn goed recht, maar rechters houden er niet van.

Rechters willen verdachten zien.

Deze week mocht Theo opnieuw, maar weer niet, want nog altijd druk, druk, druk.

Dan maar zonder, zeiden de rechters, want dit schiet zo niet op en hij heeft het recht.

Doorgaans doet niet verschijnen de zaak voor de verdachte geen goed.

Maar er zijn ook verdachten voor wie het beter is dat ze uit de zittingszaal wegblijven.

Neem Nadjib, donderdagochtend.

Er staat nog net niet op zijn voorhoofd getatoeëerd dat hij een loverboy is.

Dat is wel de verdenking.

Nadjib is 25 jaar, heeft veel vriendinnen, strak getrimde bakkebaarden, auto’s, maar nooit werk en is rap van de tong. En omdat hij ook Marokkaan is, voldoet hij aan het stereotiep beeld dat wij van de loverboy hebben.

Het loog er allemaal ook niet om.

Naomi was 15 jaar toen ze in Appingedam op het Noorderpoortcollege Nadjib ontmoette.

Leuke vent, dacht ze.

Toen ze hem een tweede keer tegenkwam, ging ze smoorverliefd met hem mee.

Hij vertelde dat zijn moeder was overleden, kuste haar hoofd en voeten en zei dat zij de plaats van zijn moeder mocht innemen. Naomi wist hoe gek Marokkaanse jongens op hun moeder zijn.

Ik was in een mooie droom terechtgekomen, zei ze bij de politie toen ze aangifte deed.

Soms vroeg ze, wie dat waren, die meisjes die hem wel honderd keer per dag belden en sms’jes stuurden. Na een tijdje zei Nadjib dat dat meisjes waren die voor hem werkten en voor het geld zorgden.

Naomi had moeten huilen, maar toen Nadjib beloofde dat hij met die meisjes zou stoppen, droomde ze verder.

Toen ze 16 was liet hij zijn naam in haar lies tatoeëren.

En weer een jaar later tatoeëerde Jopie ‘Nadjib‘ in haar hals.

Zo kon iedereen zien dat ze bij elkaar hoorden.

Nadjib zou op zijn beurt haar naam op zijn arm laten pronken, maar daar kwam steeds iets tussen.

Wel gaf hij haar sieraden van goud en mooie kleren.

En alleen klappen als ze niet wilde luisteren.

Zo werd Naomi 18 jaar.

Op die dag kreeg ze parfum en te horen dat het geld op was.

Zij zou de problemen kunnen oplossen en wel duizend euro per dag kunnen verdienen. Omdat ze mooi was en dat hij respect had voor vrouwen die in de prostitutie werkten.

Vijftig euro voor vijftien minuten, niet met Marokkanen en Turken of zwarte mannen en niet praten. Alleen geld aannemen.

Tegen de politie zei Naomi dat ze geen keus had gehad. Dat ze van hem hield. Dat haar grootste angst was dat hij haar zou verlaten.

Toen ze één week 18 jaar jong was, gingen ze samen iets leuks doen, een eindje rijden.

Die avond zat Naomi achter de ramen in Eindhoven.

Later volgden ramen in Den Haag, club Lovenjoy in Leeuwarden, Benidorm, Spanje (ook om wat tot rust te komen), Amsterdam, Utrecht, Deventer, Almelo.

Omdat ze de duizenden euro’s moest afdragen, werd Nadjib slapend rijk.

Als de rechters vragen stellen over zijn inkomsten, zegt Nadjib: ‘Als ik had geweten dat u daar geïnteresseerd in was, had een rekenmachientje meegenomen.’

Bij herhaling kraakt hij zijn vingers en wat maar meer kraken kan als je lang op een stoel zit.

Als hij bij de achtste vraag van de rechters, voor de vierde keer voor het antwoord verwijst naar zijn eerder bij de politie afgelegde verklaring, willen de rechters nauwelijks nog iets weten.

Ze besluiten de waarheid te vinden door een uur lang voor te lezen uit het strafdossier.

Daarin zitten ook verklaringen van meisjes die zeggen dat ze Nadjib geld gaven (dat ze eerst leenden bij de bank) of dat ze auto’s en telefoonabonnementen op hun namen lieten schrijven.

Nadjib kraakt nog maar eens wat, lijkt onverschillig te kijken en noemt alles onzin.

Nooit heeft hij één cent gekregen.

Zegt: ‘Ik weet ook niet wat er aan de hand is met dat meisje, misschien dat jullie het kunnen oplossen.’

Kortom: Nadjib lijkt met zijn opstelling in de zittingszaal flink zijn best te doen mee te werken aan zijn eigen veroordeling.

Maar toen kwam de officier van justitie.

Die rept nog wel van de klassieke pooier-truc, typerend voor het verschijnsel loverboy. Hij prepareerde Naomi voor het prostitutiewerk door haar in te palmen.

Maar vervolgens zegt de officier dat hij alleen Eindhoven kan bewijzen en dat hij ‘dusdanig aarzelt’ over een dwang- en uitbuitingssituatie elders in Nederland, dat daar vrijspraak moet volgen.

Dat Nadjib heeft gewacht met dat autoritje naar Eindhoven tot ze 18 jaar was geworden, kun je zelfs attent noemen.

Voor het uitje Eindhoven: 12 maanden cel waarvan vier voorwaardelijk.

Na afloop van de laatste strafzaak van de dag leek het potverdorie net, moppert een advocaat, dat een van de rechters zat te slapen.

Ik dacht, iets kan wel lijken, maar toch niet zo zijn.

Rob Zijlstra

UPDATE – uitspraak – 19 juni 2008

Uitspraak: 12 maanden waarvan 4 voorwaardelijk. Mensenhandel bewezen, maar alleen ten tijde van het uitje Eindhoven.