politiefoto uit strafdossier

 

 

Het is een doodgewone foto als je van niets weet.

Een foto die je aan iemand laat zien en dan zegt, kijk, dit is nou mijn achtertuin.

Schutting links, schutting rechts. Met zo’n draaimolen voor de natte was, een schommel, een plastic glijbaantje en een minitrampoline die je steeds vaker in tuinen bij woningen ziet voor de kinderen.

Veel meer kun je er eigenlijk niet over zeggen, misschien nog dat het een beetje rommelig is in de achtertuin.

 

Maar het is geen gewone foto.

De foto vertelt een bizar verhaal.

Let op de iets lichtere plek in het gras, tussen dat roodblauwe glijbaantje en de trampoline.

 

Het had nooit mogen gebeuren, zegt Rinze tegen de rechters.

Daarvoor had hij al gezegd dat het niet anders kan dan dat hij het heeft gedaan.

Omdat er niemand anders was, op dat moment.

 

Hij had wel vaker ruzie met Tineke.

Soms om niks, vaak over geld dat er niet was.

Ditmaal omdat hij later was thuisgekomen dan was afgesproken (van een stukadoorsklus met Jaap) en omdat er kijkers waren geweest voor de woning (te koop) waar zij niets van wist (van de kijkers).

Er vallen woorden.

 

Rinze doet dan wat hij wel vaker doet tijdens ruzies.

Even weg, even naar de benzinepomp van Q8.

Om de lucht te klaren.

 

Maar ’s avonds blijkt de kou nog niet uit de lucht.

Weer gedoe.

Hij slaat haar, of zij hem.

Maar hij duwt.

Zij valt achterover, op de bank en geeft hem een trap in het kruis.

 

Op dat moment, zegt Rinze tegen de rechters, knapte er iets, ging er een knop om, werd het zwart voor de ogen.

Ja, door de dolle heen.

Hij weet nog dat hij Tineke bij de keel pakte.

Toen hij weer bij positieven kwam, was Tineke dood.

 

Het was daarom dat hij zei dat hij het wel gedaan moet hebben, omdat er niemand anders was.

Volgens de advocaat mag dit niet worden beschouwd als een bekentenis.

Het is een concluderende bekentenis.

Hij denkt dat het zo is gegaan.

Want hoe anders?

 

Rechters: Was u heel kwaad?

Rinze: ‘Moet wel, anders was het niet gebeurd.’

Lijkt hem logisch.

 

Het verhaal is nog niet afgelopen.

Want daar zit Rinze dan op die zomeravond van 31 juli vorig jaar.

Met een kind boven, slapend in bed.

En met Tineke beneden, dood op de grond.

 

Wat doe je dan?

 

Hij belt niet de politie om te zeggen dat er iets vreselijks is gebeurd.

Of Jaap, of iemand anders.

Nee, hij haalt het blauwe dekbedovertrek met daarop allemaal Micky Mousen uit de kast en daar stopt hij Tineke in.

 

In de tuin graaft hij een gat.

Tussen het roodblauwe glijbaantje en de trampoline.

Als alles achter de rug is, pakt hij een biertje en gaat zittend aan het graf bedenken hoe het nu verder moet met zijn leven.

 

Aan familie, vrienden, kennissen en buren vertelt hij dat Tineke is opgenomen in de dagbehandeling vanwege de depressies, of dat ze een ander heeft en bij hem in Coevorden is ingetrokken en dat ze met niemand van ons meer iets te maken wil hebben.

Ook niet met de kinderen.

 

De zomer verstrijkt.

Rinze heeft de persoonlijke spullen van haar in een bouwcontainer gekieperd. Haar trouwring levert bij de lommerd nog 25 euro op. Als de officier vraagt hoe hij zich voelde, toen hij met de ring naar de lommerd ging, zegt hij: ‘Kut, lijkt me logisch.’

 

Het wordt herfst.

Tineke heet nu raadselachtig te zijn verdwenen.

Maar de argwaan groeit.

Rinze vertelt steeds andere verhalen en wat ook de buurtagent opvalt is dat hij geen enkele moeite doet het raadselachtige op te lossen.

Begin december zegt de politie dat het toch allemaal wel heel verdacht is.

 

En zo wordt Rinze verdachte en op 10 december vallen rechercheurs de woning binnen en kijken ook in de achtertuin.

‘Hé, kijk eens naar het gras.’

 

Zo vinden ze Tineke.

Rinze wordt even later op zijn werk gearresteerd.

Hij is opgelucht.

Zegt eerlijk te zullen vertellen wat er is gebeurd op die laatste dag van juli.

 

Dat ze weer eens ruzie hadden, Q8, hielp niet, nog meer ruzie, een duw, trap in het kruis, knopje om, ik moet het wel hebben gedaan, nee, het had niet moeten gebeuren. Ja, hoe anders?

 

Ik moet nog even iets meer vertellen.

 

Toen zijn ex hoorde en las in de krant wat haar ex had uitgevroten, vertelde zij aan de politie dat Rinze haar ook eens bij de keel had gegrepen. Op 16 maart 1996, of 1997, in ieder geval daags na zijn verjaardag. De ex deed (nadrukkelijk op verzoek van de politie, zegt de advocaat) aangifte van poging tot doodslag en eist nu 1040 euro vanwege de materiele en immateriële schade van toen.

Krijgt ‘ie mooi een nog zwaardere straf, zou de politie hebben gezegd.

Maar de officier van justitie trapt hier mooi niet in en vordert een vrijspraak op dit punt.

 

Dan was er nog de valsheid jegens de buurman op wiens woning Rinze gedurende diens vakantie in augustus 2006 had gepast. Tijdens dat  oppassen had Rinze een overschrijvingsformulier van de bank zien rondslingeren en dacht, denkend aan zijn schuld: hebbes!

Hij vervalste in geschrifte de handtekening van de buurman en een dag later was er 5.750 euro op zijn rekening bijgeschreven.

 

Tegen de rechters zegt hij dat hij dat geld wel terug wil betalen.

Lijkt hem ook logisch.

Hij weet alleen niet, nu hij niet weet wat de rechtbank met hem van plan is qua straf, hoe.

 

De officier van justitie eist een gevangenisstraf van 8 jaar.

En tbs met dwangverpleging, zoals de gedragsdeskundigen dat hebben geadviseerd.

De psycholoog en de psychiater vinden Rinze verminderd toerekeningsvatbaar omdat hij een binnenvetter met veel frustraties is en een narcistische man die zichzelf overschat.

Zijn agressiehuishouding verdient een dikke onvoldoende.

Kans op recidive?

Ja, risico, maar moeilijk te zeggen, want geen glazen bol.

 

Ik kijk nog eens naar de foto.

Zouden de kinderen daar nou heel de zomer hebben gespeeld?

 

Op mama?

 

Rob Zijlstra

 

 

UPDATE – uitspraak – 26 juni 2008

Het vonnis: 8 jaar celstraf, geen tbs met dwangverpleging. Volgens de rechtbank is de kans op herhaling nihil en daarmee is Rinze geen groter gevaar voor de samenleving dan u.