Met enige regelmaat melden zich boeven bij de politie met de mededeling dat ze boef zijn en dat ze nog gevangenisstraf tegoed hebben. Of ze die nu, nu het beetje bij beetje kouder begint te worden, wel eventjes mogen uitzitten.

Een beetje dakloos boef komt zo de winter door.

En als het voorjaar zich dan weer aandient, hopen ze dat hun dagen zijn geteld.

 

Andrej deed het anders. Hij werd 36 jaar geleden geboren in een Russisch kindertehuis en leeft na vele omzwervingen op straat in Groningen.

Om te overleven, moet hij soms stelen. Omdat hij al eens is betrapt en veroordeeld, is hij een ongewenste vreemdeling.

Dat maakt het er allemaal niet eenvoudiger op.

De enige warmte die hij ontvangt is van een zwerfkatje.

Sinds ze elkaar tegenkwamen, zwerven ze samen.

Ze slapen ergens in een kelder.

Andrej zorgt voor het eten.

 

Op 31 juli wordt het hem allemaal te veel.

Hij denkt, ik ga naar de Mediamarkt, steel wat en laat me dan betrappen. Misschien kan ik zo de aandacht vestigen op mijn problemen.

 

In de Mediamarkt laat hij zijn oog vallen op een mooie iPod.

Een beveiligingsmedewerker heeft hem al lang in de gaten en volgt hem vanuit de observatieruimte die ze daar hebben.

Andrej stopt het muziekding onder zijn shirt en wandelt de kassa voorbij. Daar, bij de servicebalie,  staan ze hem al op te wachten en moet hij, in afwachting van de komst van de politie, mee naar het beveiligingshok.

 

Nu zou je zeggen dat de missie van Andrej is geslaagd, ware het niet dat hij zich ineens bedenkt.

Hij springt op de tafel, pakt zijn mes en dreigt zichzelf te steken.

Daar hebben de beveiligers van de Mediamarkt niet veel zin in zodat de zichzelf bedreigende Andrej uit de uitgang weet te bereiken.

Het winkelpubliek kijkt spannend toe.

Zou dit weer zo’n stunt zijn van deze mega-winkelier?

 

Bij de uitgang staan ze hem opnieuw op te wachten.

Ze zijn immer niet gek bij de Mediamarkt.

Met drie vier mensen springen ze voor de tweede keer boven op hem. In de worsteling steekt hij een van de beveiligers met het mes in de bovenarm.

 

Het letsel valt mee.

Een prikgaatje, maar wel eentje waar bloed uitkomt.

Daarmee is de eenvoudige diefstal een diefstal met geweld geworden.

 

Andrej vindt dat niet helemaal fair.

Hij vermoedt dat die beveiliger slecht is opgeleid.

Zegt: ‘Als in mijn land de politie iemand wil pakken met een mes in de hand, pakken ze hem bij de pols. Dat deden ze hier niet en zo kon ik die man per ongeluk steken. Maar dat was nooit de bedoeling.’

 

Hij heeft een brief geschreven en vraagt de rechters of hij die mag voorlezen.

Dat mag.

‘Hooggeachte rechtbank’, leest hij voor, ‘ik ben terechtgekomen in een noodsituatie. Ik moet leven zonder basisvoorzieningen. Ik heb er vertrouwen in dat er nu alternatieven voor mij worden gevonden.’

 

Vraag is natuurlijk waarom hij plots weg wilde, terwijl hij de aandacht die hij wilde al bijna had?

Andrej geeft het antwoord.

Boris. De poes.

‘Ineens herinnerde ik dat ik de kat in de kelder had opgesloten. Daarom moest ik snel weg.’

 

De officier van justitie wekt niet de indruk heel gevoelig te zijn voor deze daad van dierenliefde.

Voor de misdaad eist ze tien maanden gevangenisstraf.

 

Misschien dacht Andrej wel, missie volbracht.

Over tien maanden minus drie maanden voorarrest is het weer lente.

 

Rob Zijlstra