Maandagochtend begint het Groninger hiv-proces.

Dat gaat vier, en mogelijk vijf, dagen achtereen duren.

 

Ik ga hier niet nog eens uitgebreid beschrijven wat er allemaal aan de hand is.

Er is al heel veel over geschreven.

 

Kort gezegd.

 

Er zijn drie verdachte mannen en veertien geregistreerde slachtoffers.

Justitie zegt dat de drie verdachte mannen op seksparty’s andere mannen hebben geïnjecteerd met hiv-besmet bloed.

Om dat te kunnen doen, werden de slachtoffers eerst verleid en daarna gedrogeerd met ghb en/of xtc.

Twaalf van de veertien slachtoffers dragen het hiv-virus.

 

Tijdens het proces moet justitie de verdenking, dat de drie verdachten hiervoor verantwoordelijk zijn, bewijzen.

Dat wordt een hele klus.

Om de klus te klaren, zijn vier getuige-deskundigen (drie virologen en een ghb-expert) opgeroepen om een toelichting te geven op hun onderzoeken. De verwachting is dat hun bevindingen doorslaggevend zullen zijn.

De advocaten hebben aangevoerd dat het niet uitgesloten moet worden dat de (of een aantal) slachtoffers al eerder waren (was) besmet. Het is een van de vragen die de deskundigen moeten beantwoorden.

 

Omdat het hiv-virus niet (meer) leidt tot de dood, is aan de verdachten het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel (met voorbedachten rade) ten laste gelegd.

Daarnaast: verkrachting (ontucht met een machteloze) en het bezitten en verstrekken van drugs. Aan een van de verdachten is ook nog eens diefstal (van injectienaalden e.d.) ten laste gelegd.

 

De rechtbank bestaat uit twee Drentse en een Friese rechter. Die worden ingevlogen omdat een van de slachtoffers werkzaam was op de Groninger rechtbank. Groninger rechters mogen op die reden niet (ver)oordelen. De president van de rechtbank is mr. Jan Schoemaker, een praktisch en nuchter ingestelde Drent die in staat is een complex proces als deze te leiden, aldus mijn collega te Assen.

 

De verdedigers, de advocaten, kunnen met z’n drietjes buigen over vijftig jaar ervaring in de strafrechtspraak: Duco Keuning en Heiko Eckert (De Haan Advocaten Groningen) en Jan Boksem (Anker en Anker Advocaten), tevens bijzonder hoogleraar aan de universiteit van Maastricht (UM). Het zijn alle drie no-nonsense advocaten, wars van populisme.

 

Dit laatste is enigszins relevant omdat zich meer dan honderd journalisten (van 35 verschillende media) hebben aangemeld om het proces te volgen. Om dat volgen mogelijk te maken worden extra zalen met voorzieningen (beeldschermen) uitgerust. Tijdens de pauzes kunnen journalisten broodjes kopen, ook relevant, want nog nooit eerder mogelijk.

 

De aanklager is Marcel Wolters, voorheen (tbs-)advocaat. Als officier van justitie heeft hij de reputatie opgebouwd bikkelhard te (kunnen) zijn. Doet veel zedenzaken, maar klaagde ook aan in de veelbesproken moordzaak Gonda Drent (Reinier S.), de vermeende moord op de Martinitoren (vrijspraak) en in het drama in Tolbert, waar twee kinderen werden vermoord door hun stiefvader.

 

Ik heb een complete lijst met namen van slachtoffers onder ogen gezien. Gewone mannen, met gewone namen en dito banen. Zij vrezen de komende dagen de media, hetgeen wel begrijpelijk is. Op fistfucking bijvoorbeeld rust nog altijd een taboe. Volgens justitie maken de slachtoffers  het naar omstandigheden niet goed.

 

Tot slot de drie verdachten.

Peter M. (50): een verpleegkundige en locatiemanager van twee zorginstellingen. Komt in het dossier naar voren als de dominante man.

Hans J. (35): medewerker van een gerenommeerd horecabedrijf in de Groninger binnenstad. Slaafs.

Wim D. (49): weg- en waterbouwkundige bij Essent Milieu.

Peter M. en Hans J. worden als hoofdverdachten gezien. Wim D. zou niet hebben besmet, maar het wel mogelijk hebben gemaakt dat de andere twee konden doen wat ze hebben gedaan. Daarmee net zo schuldig, zegt justitie. Peter M. en Wim D. zijn partners en hebben al twintig jaar een relatie (nog steeds).

 

In het dossier bevindt zich volgens de Volkskrant een gevonden brief van Hans J. Justitie zegt dat dat klopt. In die brief (d.d. 31 december 2006) schrijft Hans J. dat hij bewust ‘zijn meester’ heeft besmet en anderen ook. ‘De klootzakken hebben gekregen waar ze om vroegen’, zo zou in die brief staan.

 

Ik heb met een van de verdachten in een huis van bewaring een gesprek gevoerd om de andere kant van het verhaal (de andere kant dan het verhaal van justitie) aan te horen. Zoals de afspraak vooraf luidde, heb ik daar niet over gepubliceerd. Kern van het gesprek was dat de verdachten zich er over verbazen dat zij met z’n drieën de verdachten zijn en de slachtoffers alleen maar slachtoffer. ‘Maar zo zwart-wit ligt het niet’, aldus wie van de drie.

 

De afgelopen tijd is mij vaak gevraagd wat ik er van denk.

Antwoord: Ik weet het niet, heb eerlijk gezegd geen idee.

Laten we doen zoals het eigenlijk hoort: eerst de feiten, dan een mening.

 

Ik zal proberen – het wordt een hectische week – ook op deze plek zo goed mogelijk verslag te doen.

 

Rob Zijlstra

update – verslag van dag 1