Ze zijn volgend jaar 25 jaar samen, maar of ze dat jubileum samen kunnen vieren, is nog maar de vraag.

Peter en Wim.

Zes jaar geleden kwam Hans er bij. Hans hadden ze ontmoet in het park in Groningen.

Hans viel vooral op Peter en hij dacht dat dat wederzijds was.

In ieder geval hadden ze een of twee keer in de week seks.

Wim vond dat wel best, hij was niet zo actief.

 

Een moment dat ze besloten seksfeesten te gaan organiseren is er nooit geweest.

Er kwamen wel andere mannen op bezoek, maar hooguit vier tegelijk.

En die mannen namen een volgende keer weer andere mannen mee.

Zo ontstond een netwerk, in wisselende samenstellingen.

Zelf spraken ze niet van feesten.

Het was een treffen, bijeenkomsten. Die werden ook niet georganiseerd, maar ontstonden meestal spontaan.

Peter: ‘Er stonden ook wel eens onbekenden voor de deur. Die hadden dan iets gehoord.’

 

Aanvankelijk legden ze de contacten in het Stadspark, later – met Hans er bij –  hadden ze een profiel aangemaakt op een gaysite op internet.

Groepsseks met meerdere mannen, veilig en onveilig, alcohol, xtc en ghb aanwezig, luidde hun profiel.

 

Peter: ‘Daar komt een speciale groep mannen op af. Het accent lag op onbeschermde seks.’

Hans: ‘Wisten ze van te voren.’

Peter: ‘Het is een cultuur.’

Hans: ‘Mensen die gaan voor onbeschermde seks, zijn vaak hiv-besmet.’

 

Zo ongeveer begon het, ergens in 2005.

Het eindigde op 13 mei 2007, toen ze werden gearresteerd door de politie.

In februari van dat jaar had zich al eens en man op het politiebureau gemeld met het verhaal dat hij was gedrogeerd en verkracht.

Begin mei deden nog twee mannen soortgelijke aangiftes.

De politie plaatste telefoontaps en kreeg zo lucht van een drugstransactie.

Op het moment van de overdracht, werden ze aangehouden.

In de woningen vond de politie grote hoeveelheden injectienaalden, nog meer drugs en brieven.

 

Het Groninger hiv-schandaal was een feit.

 

Rechters tegen Peter: U was aanvankelijk zelf nog niet besmet, maar had wel onbeschermde seks. Waarom was u zo naïef?

Peter: ‘Het ging altijd goed.’

 

Hans tegen de rechters: ‘Peter heeft mij meerdere keren gevraagd hem te besmetten.’

Peter: ‘Dat is absolute onzin. Daar heb ik nooit om gevraagd, daar zat ik niet op te wachten. Ik weet wat de impact is.’

Hans: ‘Ik blijf bij mijn verklaring.’

Rechters tegen Hans: U was voor alles in.

Hans: ‘Ach, de fantasie houdt ook een keertje op.’

ans

In de loop van 2006 raakte Peter wel besmet.

Zegt: ‘Ik moet ongemerkt een zaadlozing binnen hebben gekregen.’

Dit wordt de officier van justitie wat te gortig.

Hij zegt: ‘Je profileert je met onveilige seks, dan roep je toch een besmetting over je af?’

Peter: ‘Achteraf dom, naïef, maar ik speelde geen Russische roulette.’

Hans: ‘Dat deed Peter wel.’

Wim zou bij de politie hebben verklaard: ‘Toen Peter besmet was geraakt, kon het hem niks meer schelen. Hij werd fatalistisch’.

 

Hoe het ook zij, de fantasie hield nog niet op.

Peter – verpleegkundige – nam van zijn werk naalden mee en ging met Hans experimenteren met tepelseks.

Dan gingen er naalden door de tepels.

Daar kwam bloed bij vrij.

 

Rechters: Hadden jullie toen al het idee om bloed bij anderen te injecteren?

Peter: ‘Nee, nooit.’

Hans: ‘Jawel.’

  

Er werd wel bloed geïnjecteerd. Bij elkaar. Niet bij de mensen die in deze zaak nu slachtoffer zijn, zegt Peter.

 

Hans: ‘Peter tapte bloed uit mijn arm en dat werd ingebracht bij R. Dat stond ver van mij. Ik vond het bizar.’

Peter: ‘Klopt niet. Er is wel geknoeid met besmet bloed, maar nooit met het idee anderen te besmetten. Dat Hans dat zegt, vind ik ronduit schokkend.’

Hans: ‘R. is uitgenodigd met de bedoeling hem te besmetten. Dat was een vooropgezet plan van Peter. Ik had nooit gedacht dat het ook echt zou gebeuren.’

 

De rechters vragen wat de lol daarvan is, knoeien met besmet bloed.

Een antwoord blijft uit.

 

Het hiv-proces is dan enkele uren gaande en in de uren die komen gaan wordt beetje bij beetje duidelijk dat het er in ieder geval wild aan toe ging op de bijeenkomsten.

Onbeschermde seks was er de norm, evenals het gebruik van veel drank, xtc, viagra (kamagra) en het lustopwekkende ghb.

Kotsen op de bijeenkomsten was niet ongewoon.

 

Peter: ‘Hoe later op de avond of nacht, hoe wilder en ruiger de seks.’

 

Een keertje kwamen onbekende mannen uit Emmen langs. Die werden Knabbel en Babbel genoemd. Ze droegen gasmaskers en slikten wat voorhanden was.

Rechter: Zo van rabbeldebabbel alles door elkaar?

Peter: ‘Ja.’

 

Peter: ‘Wie wat met wie deed, is niet meer duidelijk. Alles krioelde door elkaar. Als R. langs kwam had hij altijd een grote tas bij zich, vol dildo’s en andere voorwerpen. Die gingen van hand tot hand, iedereen gebruikte die. Wim: ‘Het was een netwerkje, je belde iemand, die belde weer iemand anders en die namen weer mensen mee.’ Hans: ‘Peter wees de plek aan waar ik J. moest prikken. Ik vond het vrij ingrijpend, daarom weet ik het nog. Wat daarvoor en daarna is gebeurd, weet ik niet meer.’  Peter: ‘Ik heb daar geen herinneringen aan. J. heeft ook nooit iets tegen mij gezegd. En dan komt hij anderhalf jaar later met zo’n verhaal.’ Hans: ‘Er zijn ook slachtoffers die veel vaker zijn geweest dan ze in hun aangifte bij de politie hebben verteld.’ Peter: ‘Er was ook seks tussen de (latere) slachtoffers onderling.’ Wim: ‘Ik zat vooral aan de keukentafel, achter de laptop.’

 

 

Zo.

Nu heeft u een beetje een beeld van de eerste zittingsdag van het hiv-proces.

Ik kan er ook niks aan doen

 

Dinsdagochtend wordt vervolgd met het bespreken van nog meer feiten, in de sfeer zoals hierboven beschreven.

Daarna komt het proces in wellicht een wat rustiger vaarwater, maar niet minder belangrijk.

Deskundigen moeten dan iets zeggen over de kernvragen van het proces: hebben de verdachten de slachtoffers wel besmet?  Is dat aan te tonen, niet of niet meer? En ook: zijn de slachtoffers misschien slachtoffer van elkaar geworden?

 

Rob Zijlstra