Het is niet de bedoeling dat rechters er tijdens de rechtszaak al blijk van geven dat ze een verdachte schuldig vinden.

Dat zoiets niet meevalt, komt doordat er verdachten bestaan zoals Michel.

Achter op zijn grote witte overhemd staat in koeienletters Peninsula Heritage, sailing the southern ocean.

 

Michel ontkent.

En dat hij hier zit, hier in de rechtszaal, vindt hij maar raar.

 

Aan de tafel naast die van hem zitten drie vrouwen die heel boos kijken.

Geen van hen wil, als ze een stoel moeten kiezen, het dichtst bij hem zitten.

 

Als de rechters vragen waarom hij zo naïef is, zegt Michel dat dat altijd al zo is geweest.

 

Hij ontkent dat hij mensen heeft opgelicht via marktplaats.nl.

De officier van justitie zegt dat hij dat wel heeft gedaan.

In oktober tot en met december vorig jaar.

Onder verschillende namen bood hij op de verkoopsite modelauto’s aan.

En een keertje een paar Uggs.

 

Liefhebbers uit heel het land legden e-mailcontact, onderhandelden wat  en maakten vervolgens het geld inclusief verzendkosten aan Michel, Eddie en Cor over. Om vervolgens nooit meer iets te vernemen. De bedragen die ze overmaakten varieerden van35 tot 195 euro.

 

Er werd aangifte gedaan en een onderzoekje leerde al snel dat Michel, Eddie en Cor een zelfde bankrekeningnummer hebben en ook eenzelfde IP-adres.

 

Michel zegt niet te snappen hoe het zo gekomen is.

Ook heeft hij nooit gemerkt dat er geld op zijn rekening werd bijgeschreven.

Naar dat soort dingen kijkt hij nooit.

Ja, hij handelt wel in miniatuurauto’s, nog steeds trouwens.

Hij weet niet eens wat Uggs zijn.

Maar als ik iets aanbied, dan lever ik, zegt hij.

 

De officier van justitie zegt dat hij er geen snars van gelooft, zegt dat meneer liegt.

 

Het moet Ali zijn geweest, vermoedt Michel.

Hij had eens twee echte auto’s aan die Ali verkocht, voor de export, en had toen medelijden met hem gekregen. Ali had geen dak boven het hoofd, sliep in auto’s. Had hij gezegd (‘met mijn goedheid’), je kunt wel even bij mij intrekken. Voor 400 euro.

Ali zou een paar dagen blijven, bleef elf weken en was toen plotseling spoorloos verdwenen.

Misschien dat Ali het is geweest, op zijn computer, met zijn mini-auto-handel.

 

Zegt verongelijkt:  ‘Die 400 euro moet ik nog krijgen, evenals 1000 voor die twee exportauto’s.’

 

Rechters: ‘Maar waarom liet die Ali dan het geld op uw rekening storten? Daar heeft hij toch helemaal niks aan?’

 

Michel haalt zijn brede schouders op.

Zegt: ‘Ik wil niet door het leven gaan als een oplichter.’

De officier van justitie: ‘Ali bestaat helemaal niet.’

 

Rechters: ‘Heeft u dat geld inmiddels terugbetaald?’

Blijkt niet het geval.

Wil hij het terugbetalen?

‘Als het moet, dan moet dat.’

 

Er was nog wat.

Gedoe met z’n ex.

Daarom zitten de drie vrouwen daar vlak naast hem boos te kijken.

Zij in het midden, met steun van links en rechts.

 

Zij had een brief ontvangen waarin stond dat ze een lening was aangegaan.

Wist ze niks van.

Michel wel, want hij had de lening aangevraagd, op haar naam.

 

Valsheid in geschrifte, zegt de officier van justitie.

Michel: ‘Ik weet nergens van. Ik ben geen lening nodig.’

Zo zeggen ze dat in Groningen.

 

Ze kregen ruzie en toen had hij haar bedreigd.

Niet alleen met zijn boze mond, maar ook met een vuurwapen.

Michel zegt: ‘Ik heb boze dingen geroepen, dat klopt, maar ik heb niet met een vuurwapen gedreigd.

De ex: ‘Ik keek in de loop.’

Michel: ‘Ooit zei ze dat ze me gelukkig wilde maken.’

 

Na de dreigementen vertrok Michel met een kameraad naar de autocross.

Onderweg belde de politie: of hij zich onmiddellijk wilde melden op het politiebureau in Winschoten. In verband met een aangifte inzake bedreiging van zijn ex. Michel woest, omdat het niet tot maandag kon wachten. Woest ook belde hij kort daarop zijn ex, met nieuwe dreigementen en dat zij haar aangifte moest intrekken.

De politie luisterde mee.

Michel: ‘Het klopt niet.’

 

Rechters:  ‘De politie liegt?’

Michel: ‘Ze heeft me ongelukkig gemaakt.’

 

Er had net zo goed ‘Ik Ben Schuldig’ achterop zijn shirt kunnen staan.

 

De gedupeerden eisen hun geld terug en Michel wil dat als het moet dus wel betalen.

Dat zegt hij,  want hij kan dat toch niet.

Hij zit in de schuldsanering.

‘Ik geef toe dat ik mijn leven niet op de regel heb.’

 

In de staart van de zitting komt Michel, zij het dan indirect, toch nog met iets wat op een bekentenis zou kunnen lijken.

 

De rechters vragen: Heeft u hulp nodig?

Hij zegt: ‘Ja.’

Hoe?

Zegt: ‘Weet niet.’

Rechters:  U bent verantwoordelijk voor uw eigen leven. Wat wilt u?

Zegt: ‘Gelukkig worden, gewoon normaal.’

Een van de rechters: Hoe normaal? Ik heb u een uurtje geleden voor het eerst gezien. Ik weet niet wat voor u normaal is.

 

Michel zwijgt.

Zijn advocaat: ‘Hij is niet zo’n prater.’

Rechters: Probeer het eens.

Michel: ‘Mijn leven is een puinzooi… , scheiding…, dood van mijn moeder niet verwerkt…, zie de kinderen weinig. Slapeloze nachten.’  

Rechters: Wat zit u dwars?

Michel: ‘Gewoon alles, dit alles, hier…’

 

De officier van justitie: ‘Het zijn ellendige feiten. Meneer is een oplichter. Hij heeft mensen geld afgetroggeld. Gelukkig hebben we hem gepakt, anders was hij nu nog bezig. De gedupeerden zijn hun vertrouwen kwijtgeraakt in het kopen op internet. Hij heeft niet alleen hun vertrouwen beschaamd, maar ook heeft hij schade toegebracht aan het algehele betalingssysteem op het internet.’

 

De kredietcrisis wordt hem nog net niet ten laste gelegd.

 

De officier eist een werkstraf van 200 uur, twee maanden voorwaardelijke gevangenisstraf, het betalen van een schadevergoeding van ruim 1000 euro aan zijn ex (‘flauwekul’) en het terugbetalen van het afgetroggelde.

 

Rob Zijlstra

   

UPDATE – 3 november 2008 – uitspraak
Michel is veroordeeld tot een werkstraf van 180 uur en twee maanden voorwaardelijke celstraf. De gedupeerden moet hij terugbetalen.