Dit kan geen leuk verhaal worden.

Als u niet in de stemming bent of juist wel, maar die niet wilt laten bederven, kunt u nu ook iets anders gaan lezen.

 

Toen ik in januari 2005 begon met een weblog over grote en kleine strafzaken in zittingszaal 14 van de Groninger rechtbank, schreef ik dat het leven niet altijd leuk is, maar dat er in de rechtszaal ook gelachen kan worden.

Dit laatste kan nog steeds.

Alleen komt het niet zo vaak voor, veel minder ook dan ik mij destijds had voorgenomen.

 

Zittingszalen in gerechtsgebouwen zijn de meest trieste zalen die er bestaan.

Dat komt door de mensen die er moeten komen.

 

Nooit zal ik Bennie vergeten, een toen 36-jarige man, bewoner van de Van Mesdagkliniek, die meer dan de helft van zijn leven achter tralies had gesleten en nog maar één wens had: binnen vier jaar een dag op proefverlof. Zou hem dat niet lukken, dan wilde hij dood.

Een testament had hij al laten opstellen, want hij had één ding te vergeven.

Met een ernstig gezicht trok hij zijn T-shirt omhoog en toonde de rechters zijn buik. ‘Als het me niet lukt, krijgt mijn broer mijn broekriem.’

 

Die vier jaar zijn bijna voorbij en ik weet niet hoe het hem is vergaan. Ik weet nog wel dat ik toen dacht: zouden er nog treuriger mensen bestaan dan Bennie?

 

Nou en of.

 

Na Bennie volgde een hele stoet verslaafde, mislukte, eenzame, verwarde en ongelukkige mannen en vrouwen, de een met zo mogelijk nog meer ellende dan de ander.

Aan de andere kant zag ik voor het leven getekende slachtoffers (of hun nabestaanden) die nergens om hadden gevraagd voorbijkomen.

 

In zittingszaal 14 worden per jaar zo’n 350 strafzaken behandeld.

Soms dacht ik alle mogelijke menselijke misère wel zo’n beetje te hebben meegemaakt, maar dan kwam er altijd weer een volgende zaak die al het voorgaande deed verbleken.

Zoals dat ook gaat met wereldrecords.

Het kan na verloop van tijd altijd nog sneller.

 

Nooit ook zal ik de man vergeten die in de nacht gemaskerd een slaapkamer binnendrong en urenlang, stinkend naar sigaretten, zijn lusten botvierde op de (hem onbekende) vrouw die daar eerst nog lag te slapen. Ook nadat zij hem had gesmeekt haar te doden, ging hij door.

Bijna niet te evenaren is het slachtoffer dat van kind tot jong volwassene  zich alles waar u niet aan wilt denken moest laten welgevallen en zo moeder werd van de kinderen van de levenspartner van haar moeder. 

 

Drie weken geleden tijdens het Groninger hiv-proces, toch ook heel bizar, vroeg ik mij af: kan het hierna nog gekker worden?

Ik kon toen nog niet weten dat die vraag gisterochtend al beantwoord zou worden.

 

Eerst kwam zij vanuit de vrouwengevangenis in Zwolle de zittingszaal binnen, met een lange lok vettig haar voor haar grauw gezicht. Om haar nek een witte kralenketting met een kruis er aan.

Kort daarna kwam hij vanuit de gevangeneninrichting in Ter Apel, al even grauw, met zijn haar in een lange paardenstaart, de winterjas al aan.

Als ze gaan zitten naast hun advocaten, knipogen en glimlachen ze naar elkaar.

Zijn lippen lijken te zeggen: ‘hou van jou’.

 

Sinds hun arrestatie op 21 juli dit jaar in Veendam hebben ze elkaar niet meer gezien.

 

De officier van justitie verzoekt de rechtbank om een aanhouding omdat het onderzoek, complex en omvangrijk, nog niet klaar is. Ook zijn de rapportages waarin iets over de geestesvermogens van de twee verdachten moet komen te staan, niet af.

Over een paar maanden wordt de zaak inhoudelijk behandeld.

 

Ik ken de achtergronden niet.

Wel de kille feiten zoals de officier van justitie die voordraagt.

 

Dat ze met z’n tweetjes na kalm beraad en in rustig overleg de 14-jarige Natasja – haar dochter – hebben gedwongen in een vrieskist te klimmen. En dat ze die vervolgens dicht deden.

Natasja raakte onderkoeld en buiten bewustzijn.

Een poging tot moord, zegt de officier van justitie.

 

Dat is niet alles.

 

In de twee weken voorafgaand aan de vrieskist, hadden ze al even kalm kokend water dan wel hete thee over haar lichaam gegooid, met tweedegraads brandwonden tot gevolg.

Tussendoor werd het meisje mishandeld, mogelijk samen met anderen, door haar te schoppen en te slaan en door haar stroomstoten toe te dienen, ‘waardoor Natasja letsel heeft bekomen en/of pijn heeft ondervonden’.

 

Als de moeder en de ‘hou-van-je-vriend’ haar niet mishandelden, zat Natasja opgesloten in een slaapkamer zonder deurklink, zodat er sprake is van wederrechtelijke vrijheidsberoving.

 

Natasja heeft het overleefd en wist uiteindelijk te vluchten naar de buren.

Die belden de politie.

Toen die arriveerde, dreigde de vriend zijn en ook haar tien maanden oude zoontje dood te knijpen.

Een arrestatieteam wist dat te voorkomen.

 

Prettige dag verder.

 

Rob Zijlstra