Het lijkt alsof de verdachte gaat exploderen, zo ontzettend kwaad kijkt hij naar de officier van justitie.
Een half uur later schudt hij diezelfde officier de hand en verlaat hij met een tevreden glimlach de zittingszaal.
Vrijspraak.
Wat achterblijft is een politierechter met twijfels, de stevig balende officier van justitie en een vrouw op de publieke tribune die verslagen of vol ongeloof voor zich uit staart.
De man, Jamie, is vrijgesproken van schennis van de eerbaarheid.
In maart moest hij even naar de dokter. Als hij tegen half tien de wachtkamer binnenstapt, zit daar ook een klein meisje.
Zij speelt.
Jamie gaat zitten te wachten.
Na tien minuten komt de moeder van het meisje uit de behandelkamer en samen gaan ze weg, op de fiets naar huis.
Jamie is de volgende patiënt.
Niet lang daarna wordt hij gearresteerd.
Hij zou, luidt de verdenking, in die wachtkamer zijn piemel uit de broek hebben gehaald en zich hebben afgetrokken. In aanwezigheid van het meisje.
Jamie ontkent.
Het zal je gebeuren.
Even naar de huisarts en vervolgens als arrestant op het politiebureau omdat een meisje van vijf een raar verhaal heeft verteld.
Zeggen dat je dat niet hebt gedaan, dat je zoiets toch niet doet, heeft geen zin.
Omdat ze je niet geloven.
Op de fiets naar huis vertelt Karin aan haar moeder dat het een rare meneer was in de wachtkamer.
Eerst krabde hij aan zijn piemel.
Toen haalde hij zijn piemel uit de broek.
En toen ging die meneer met zijn vuist op en neer.
Nee, hij had niks gezegd.
Ontdaan doet de moeder aangifte.
Karin wordt verhoord in een speciale kinderverhoorstudio door een hiervoor opgeleide zedenrechercheur, getraind in het herkennen van verhalen die wel heel oprecht worden verteld, maar die toch niet echt zijn gebeurd.
Maar het verhaal van Karin kan wel eens waar zijn, is de conclusie.
Waarom zou een meisje van vijf zoiets vertellen, met details die meisjes van vijf helemaal nog niet kunnen weten?
Jamie zegt tegen de politierechter dat niet te weten.
Hij heeft wel een verhaal.
Het regende toen hij naar de dokter moest. Daarom deed hij in de wachtkamer zijn jas uit.
Zag toen tot zijn schrik dat de gulp kapot was, het rits-lipje zat vast aan de onderkant. Hij vond het gênant en dus zou en moest die rits dicht.
Daarom had hij de ene hand in zijn broek gestopt en probeerde de andere hand dat lipje omhoog te trekken.
De politierechter: U droeg geen onderbroek. Waarom niet?
Jamie: ‘Dat was toen in de mode. Nu niet meer.’
Politierechter: U bent modebewust?
Jamie: ‘Ik draag nu wel een onderbroek.’
De officier van justitie: ‘Liegt u wel eens?’
Jamie: ‘Uhh, jawel.’
Officier: ‘Nu?’
Jamie: ‘Nee.’
Officier: ‘Dus het kind liegt?’
Jamie: ‘Kunt u bewijzen dat ik lieg?’
Dit is ook het moment van de dreigende explosie.
Het zal je gebeuren dat ze je ook in de rechtszaal niet geloven.
Maar er is nog iets.
Jamie kwam in 1999 naar Nederland, nadat hij in zijn geboorteland Engeland was veroordeeld wegens ontucht met kinderen.
Hij vond hier een baan als kok in een populair restaurant in de Groninger binnenstad.
Tot ergens in 2004 ging het goed.
Toen werd hij veroordeeld wegens schennis.
En in oktober vorig jaar weer voor ontucht met kind.
Hij is in behandeling.
De officier van justitie is er klaar mee.
Zegt: ‘Als er één plek is waar we ons veilig moeten kunnen voelen, is het wel de wachtkamer bij de dokter. Het verhaal van Karin is authentiek, haar gedrag later – angstig, weer plassen in bed – is herkenbaar in dit soort zedenzaken. En zijn verhaal, die rits, is merkwaardige kul.’
De officier zegt het liefst drie maanden gevangenisstraf, de maximale straf voor dit delict, te willen eisen.
‘Maar dan gaat meneer in hoger beroep en dan zijn we twee, drie jaar verder voordat hij zijn straf moet uitzitten. Dat schiet niet op. Ik eis een straf die op de langere termijn beter is voor iedereen: drie maanden voorwaardelijk met een proeftijd van drie jaar en verplicht toezicht van de reclassering. De behandeling kan dan worden voortgezet.’
Explosiegevaar geweken.
Nu de politierechter nog.
Zij zegt: Er is een verhaal van een kind van vijf dat wordt bevestigd door haar moeder. Aan de andere kant uw verhaal. U ontkent. Er is het herkenbaar gedrag van het meisje later. Maar dat zegt alleen de moeder, er is geen andere bron die dat bevestigt. En dan is er nog de mogelijkheid dat er, terwijl de moeder bij de dokter zat, en de verdachte nog niet in de wachtkamer, iemand anders binnen is geweest. De politie heeft dat niet onderzocht. Te veel twijfels. Dus vrijspraak.
De tolk tegen Jamie: ‘Not guilty. Case closed.’
Hij staat op en loopt met uitgestoken hand naar de officier, vol ongeloof gadegeslagen door de verslagen moeder.
Rob Zijlstra
zittingszaal 14 | 2004 - 2022 
D’r mag dan mischien iets twijfel zijn, maar gerede twijfel? Wat een onzin, misser van de politierechter.
Ook al heeft ‘Jamie’ alles tegen zich kan ik de redenering van de politierechter goed volgen. Als mensen op basis van één 5 jaar oude getuige gestraft kunnen worden is het einde zoek.
” De officier van justitie: ‘Liegt u wel eens?’ ”
… en dat is dan officier van justitie -.-
Zulke vraag is suggestief en volledig irrelevant, want de meeste mensen liegen wel eens.
Zoals ik in mijn weblog: scheijbeler.blogspot.com beschreef, had denk ik, de ovj meer ruimte moeten bieden aan de politierechter artikel 240 inplaats van 239 ten laste moeten leggen. Daar had denk ik voor de politierechter meer mee kunnen doen in dit geval. Maar blijf een leek.
Alex..
Rob gaat nooit op de stoel van rechter zitten. Beschrijft de situatie. Beschrijft onmiskenbaar de diverse gevoelens van alle partijen en in voorkomende gevallen een beetje van zichzelf. Het vaktechnische laat hij achterwege. Hij is journalist, en daartoe beperkt hij zich. Tenminste, hier op zijn weblog.
Laat het dan ook zo. Jij jouw ding, hij zijn ding.
Wat mij betreft, Rob’s manier van schrijven boeit me, meer dan andere vergelijkbare schrijvers. En ook dat mag een ieder voor zichzelf weten.
@ G,
Zeker, zeker Rob mag ik graag zowel in de krant als zijn weblog lezen. Mijn weblog is anders uiteraard. De manier van Rob dat heb ik al eerder geschreven prima journalistiek werk. Soms als ik hem terloops tegen kom, ik mijn uitgesproken mening al weer geeft tempert hij me vaak. Fijne kerel. Mag hem ook graag volgen.
Alex
Owjee, weer een veer…
Case closed?
Niks ervan, verplicht broeken met knopen dragen dan kan hij dit niet meer als voorwensel gebruiken!
Doet deze man ook, hij had weliswaar een andere reden 😉
http://pacopainter.punt.nl/?id=329134&r=1&tbl_archief=1&
Volgens mij gaat de rechter volledig voorbij aan de voorgeschiedenis van deze verdachte, zaken die wel bewezen zijn en waar hij ook voor is veroordeeld. Als ik de rechter in deze zaak was geweest, had dat gegeven voor mij flink meegewogen, en was de verdachte toch wel achter de tralies verdwenen voor de maximale tijd van drie maanden.
Wat mij betreft zou, als ik de rechter was geweest, de huidige behandeling voorlopig ook zeker worden voortgezet.
Maar ik ben nu eenmaal de betreffende rechter niet….
Sorry, ik vergat een kleine toelichting: rechters hebben bepaalde marges waarin ze rekening kunnen houden met verzwarende- of verzachtende omstandigheden. Binnen die marges valt het aannemelijk zijn van veronderstellingen, het voordeel van de twijfel, of juist niét het voordeel van de twijfel.
Een kind van vijf zuigt een dergelijk verhaal niet uit haar duim, dat is zeker, althans, wat mij betreft, boven enige twijfel verheven. Tel daarbij op de gezien de veroordelingen bewezen geachtte voorgeschiedenis van de verdachte, en (wat mij betreft!): wég is het voordeel van de twijfel, het is aannemelijk dat de verdachte bepaalde handelingen met zijn geslachtsdeel heeft verricht, zéér onwenselijk voor een vijfjarig kind om te aanschouwen, dus vandaar mijn vorige reactie.
En tot slot nog even een geheel persoonlijke noot: ik zou, hoe meer ik over deze zaak (en nog zoveel andere zaken) nadenk, graag een diskussie willen beginnen over een mogelijke verplichte chemische castratie voor zedenmisdrijvers.
Ik zal zelf het voortouw nemen: van kinderen blijf je af, heel simpel. Als je je tot kinderen aangetrokken voelt, dan is dat vrijwel altijd omdat je het betreffende kind de baas kunt; een volwassene kun je blijkbaar niet de baas met je perversiteiten. Je bent dus ziek, en je hebt voor die ziekte echt een afdoende behandeling nodig. Voor het voorkomen van mogelijke toekomstige slachtoffers van je sexuele stoornis, maar ook voor jezelf, want het is niet leuk om gedetineerde te zijn terwijl je bekend staat als kindermisbruiker.
Een sexuele relatie met een gelijkwaardige volwassene zit er dus blijkbaar niet voor je in, dus heb je je gevoelens botgevierd op een kind, want dat bleek helaas wel mogelijk. Dat is een ziekte, daarvoor heb je een afdoende behandeling nodig. Om te voorkomen dat nóg een kind het slachtoffer wordt van jouw ziekelijke sexuele lusten, zullen jouw sexuele lusten jou worden ontnomen, door een paar injecties, of pilletjes, en dat is verplicht, want de maatschappij wil niet dat jij ooit nog eens een kind op een ongewenst sexuele manier zult benaderen.
Mijn motivatie, rechtstreeks tegen de betreffende zedenverdachte, mijn mening is helder, ik verneem graag jouw mening.
@Erwin,
Het verleden van een verdachte kan nooit als bewijs gelden in een nieuwe zaak. Eens een dief is niet altijd een dief. Het verleden speelt wel een rol als de verdachte schuldig wordt verklaard. Eerdere veroordelingen voor soortgelijke delicten werken dan strafverzwarend.
rob zijlstra
Pingback: Jamie de kok « rechtbankverslaggever groningen
Toch een rare man, die politierechter, oké, vrouw…
Rob schrijft:
“Zag toen tot zijn schrik dat de gulp kapot was, het rits-lipje zat vast aan de onderkant. Hij vond het gênant en dus zou en moest die rits dicht.
Daarom had hij de ene hand in zijn broek gestopt en probeerde de andere hand dat lipje omhoog te trekken.”
Ik denk dat dader Jamie een slimme advocaat heeft gehad, mogelijk heeft hij zelf een vruchtbare fantasie. Ach wat is het verschil tussen een lipje en “vul-maar-in”.
Rob schrijft dat de politierechter zegt:
“En dan is er nog de mogelijkheid dat er, terwijl de moeder bij de dokter zat, en de verdachte nog niet in de wachtkamer, iemand anders binnen is geweest. De politie heeft dat niet onderzocht. Te veel twijfels. Dus vrijspraak.”
Daar trap ik niet in. Het zou wel heel toevallig zijn, zeg maar voor 99,9999 procent onmogelijk dat zo’n toeval plaatsvindt. Het andere genoemde argument bestempelt de politierechter tot ongeschikt voor haar werk. Het naderhand vertoonde gedrag van het kind wijst er op dat er iets is gebeurt dat “herkenbaar is in dit soort zedenzaken”.
Ik twijfel er niet aan dat de politierechter op de hoogte komt “van nieuwe reacties via e-mail”. @ haar: Schaam je. Ga – zo lang dat nog kan – maar gauw stappen zetten in een richting van herziening van het gewraakte vonnis. Voor mij ben je pas een “mensch” als je ooit de moeder een hand kan geven na de zaak te hebben rechtgezet.
Karin niet veilig in de wachtkamer van de dokter. Mama niet veilig in de rechtszaal. Hopelijk was Mama deze schoffering vergeten toen Wilders op stemmen jaagde in het “handjevol” ontevredenen in onze samenleving.
Gô. en ik was alleen maar op zoek naar blogs in WordPress om te zien hoe die in elkaar steken. Eerdaags stuurt Bill Gates me daar ook heen.
Ik ben blij dat Rob me deze inkijk heeft verschaft.