Hij beantwoordt de vragen van de rechters met de zelfverzekerdheid van een minister van financiën in kredietcrisistijd.

 

 

Rechters: Spijt?

Wouter: ‘Als ik ergens spijt van kan krijgen, dan doe ik het niet. ‘

Rechters: Er zijn wel slachtoffers, gedupeerden.

Wouter: ‘Ik ken wel spijt betuigen, maar dat meen ik toch niet.’

Rechters: Bij de politie heeft u gezegd dat het ook hun eigen schuld is, dat hun auto’s zijn gestolen.

Wouter: ‘Ja. Als ergens iets staat, dan neem je het mee. Misschien niet goed. Maar zo gaat het wel. Wel in Den Haag.’

 

Wouter is 24 jaar en een wonderlijke verdachte.

Lange tijd woonde hij in Den Haag, maar daar werd de grond hem te heet onder de voeten. Hij had er niet alleen problemen met de politie (sinds 1997), maar ook met dealers en kruimeldieven.

Hij besloot dat het beter zou zijn een tijdje uit beeld te verdwijnen en verkaste naar Noord-Groningen, naar daar waar zijn vader woont.

 

Met de komst van Wouter steeg het misdaadcijfer in het dorp.

Ineens werd er niet alleen uit auto’s gestolen, maar ook de auto’s zelf.

Soms werden die later, in een bos in de buurt, uitgebrand teruggevonden.

 

Wouter: ‘Ik wist wel dat het uit zou komen, dat ik zou worden gepakt. Logisch. Alles komt namelijk uit. De vraag is alleen: wanneer?’

 

In een maand tijd (augustus) registreerde de politie dertig misdaden in het dorp.

Normaliter komt de misdaad er alleen met de krant.

Er ontstond grote bezorgdheid onder de 650 inwoners.

Er kwam zelfs een burgerwacht, een nachtwacht.

 

De politie ging op onderzoek uit en kreeg een aantal jongeren in de gaten.

Op 27 augustus werd Peter aangehouden in een gestolen auto.

Tijdens het verhoor zei Peter: Wouter.

 

Wouter: ‘Het was niet om het geld te doen. ’t Was om de spanning. In Den Haag jat je een auto om een overval te plegen. Maar dit was alleen om het rijden. Voor de kick.’

 

Met de rode Golf werd heel de nacht spannend rondgereden. Omdat ze dat de volgende dag nog een keer wilden doen, verstopten ze de auto tussen de bomen. Maar het regende en de grond was nat. Zo kwam de auto vast te zitten.

 

Rechters: En toen heeft u de auto in brand gestoken.

Wouter: ‘Ja, sowieso.’

Waarom?

Wouter: ‘Vanwege de vingerafdrukken. Je ken wel gaan lopen schoonmaken, maar dat heeft geen zin. Dan ga je nadenken en dan weet je dat gewoon.’

Rechters: U stak het matje op de vloer aan.

Wouter: Ja. Matje rechtop onder het stuur gezet.’

Rechters: Rechtop onder het stuur?

Wouter: ‘Dan klimt het vuur.’

Rechters: U bent nogal berekenend.

Wouter: ‘Ja.’

 

De psychiater had lang met dit wonderlijke geval gesproken.

Rapporteerde dat er bij Wouter sprake is van een dwangmatig zoeken naar spanning. Dat hij vaak ’s nachts wakker werd en dan de drang had iets te doen. Dat hij geen schaamte kent, geen spijt en geen verantwoordelijkheid voelt. Gestoorde persoonlijkheid met antisociale en psychopathische trekken. Kans op herhaling: supergroot.

 

Wouter kan zich daar deels wel in vinden.

Zegt: ‘Er is echt iets mis met mij.’

Maar dat hij in herhaling zal vallen? Nou nee.

‘Ik ben er nu helemaal klaar mee. Goed en slecht interesseerde mij vroeger niet. In de gevangenis heb ik lang kunnen nadenken. Ik wil nu wel hulp. Ik kan niet op mezelf. Als ik een eige huis heb gaat het twee maanden goed en dan fout.’

 

Niet helemaal zonder trots vertelt hij dat hij helemaal uit zichzelf is gestopt met verslaafd zijn aan cocaïne. Dat hij nu alcoholverslaafd is, maar dat dat een bewuste keuze is geweest. Omdat alcohol legaal is.

 

Nee, dat hij kort geleden vader is geworden van twee zoontjes heeft met zijn nieuw levensinzicht niets te maken.

Rechters: Wat voor een vader denkt u te worden?

Wouter: ‘Ik denk geen.’

Rechters: Geen?

Wouter: ‘Ik ga geen voorbeeld zijn. Ik heb er afstand van genomen.’

 

Zuur en heel zorgelijk, vat de officier van justitie haar bedenkingen samen.

‘Een van de slachtoffers zou trouwen, maar heeft dat uit moeten stellen omdat hij een andere auto moest kopen. Met dertig delicten in een maand tijd heeft hij de mensen in het dorp de stuipen op het lijf gejaagd.’

 

De officier zegt dat ze volgens de richtlijnen van justitie een gevangenisstraf kan eisen van ver boven de twee jaar.

Zegt dat het niet waar is, dat als je je auto ergens neerzet en die auto wordt gestolen dat dat dan je eige schuld is. De officier zegt dat ze dat weet omdat ze jarenlang in Den Haag heeft gewerkt.

Maar ze zegt ook dat ze Wouter, licht verminderd toerekeningsvatbaar, niet helemaal wil afschrijven.

Dat hij een kwantumkorting krijgt en daarmee nog een kans.

De eis: 24 maanden waarvan zes voorwaardelijk.

 

De advocaat van Wouter vindt dat toch maar niks.

Zegt: ‘Wouter is tenminste eerlijk. Hij zou, gezien zijn drang naar spanning, een prima F16-piloot zijn. En als dat zou zijn gebeurd, dat iedereen dan vol lof over hem zou zijn geweest. De advocaat pleit voor een lagere straf. ‘Het is beter dat Wouter zo snel aan een behandeling kan beginnen.’

 

Vlak achter Wouter zit een man, heel de tijd wat nors te kijken.

Steeds als Wouter wat zegt, schudt hij het hoofd.

Meewarig?

Afkeurend?

Ik dacht, misschien is hij de man wel van de rode Golf.

Of de man die wilde trouwen.

 

Het is de vader.

Tegen zijn zoon heeft hij gezegd dat die niet meer welkom is in Kloosterburen.

 

Rob Zijlstra

UPDATE – 24 december 2008 – uitspraak

Wouter is conform de eis veroordeeld tot een gevangenisstraf van 24 maanden waarvan 6 voorwaardelijk.