Kom, dacht ik, ik ga het jaar 2008 ook afsluiten met een mooiste verhaal.

 

Over de man bijvoorbeeld die ik, ik rokend, af en toe buiten tref bij de ingang van de rechtbank.

Of de uitgang, het is maar waar je naar toe gaat.

De man komt er meestal iets halen of brengen.

We praten dan altijd even.

Hij is erg begaan met de jeugd.

Kan boos verhalen over het falen van onze zorg aan de jeugd.

Daar zou ik eens een verhaal over moeten schrijven, roept hij dan, over de kinderen.

 

Zijn begane woorden blijven altijd een tijdje hangen.

Maar het mooiste verhaal ter afsluiting?

 

Heb net de kranten van de voorbije dagen uit, alle beschouwingen over 2008 en over wat (wel niet) komen gaat tot mij genomen.

Ik las wel honderd meningen.

En ook dat de euro donderdagochtend tien jaar bestaat.

Al weer.

Ik las in de kranten over de kranten, over dat wij het moeilijk en zwaar gaan krijgen.

Omdat jullie denken dat internet gratis is.

Dus…

 

Ik las over burgerslachtoffers onder wie de kinderen.

Over wat in wordt, en volgende week uit zal zijn.

Ik las over wat straks waar zal blijken, met terugwerkende kracht omdat we dat nu nog niet weten.

Over dat de politie van Groningen camera’s op auto’s gaat monteren, van mensenhandel serieus werk gaat maken en dat er een nieuwe generatie veelplegers is opgestaan, net nu de oude garde voor een tijd is weggestopt.

Dat de crisis misschien meevalt, maar misschien ook weer niet.

Dat alles wel zin heeft, over Obama en dat snelrecht op deze manier niks helpt.

 

Ik stelde vast dat er al heel veel is afgesloten met het beste, de slechtste, het opvallendste, het grootste, het lekkerste, het mooiste en het meest.

Ik besloot: ik zegschrijf gewoon even niks.

Al die meningen, wat een gedoe.

 

Voor zittingszaal 14 maakt het niet uit.

De misdaden en vermeende misdrijven die daar de komende maanden worden berecht, zijn toch al gepleegd.

En de rest komt vanzelf.

 

Ik las dat gele pvc-buizen gaan verdwijnen.

En dat Youp van ’t Hek voor de zesde achtereenvolgende keer het jaar voorbij praat.

 

Daardoor komt het, dat zijn woorden altijd een tijdje blijven hangen.

Omdat hij net zo praat als zijn broer.

En zijn boze verontwaardiging echt oprecht is.

 

Ik dacht, weet je wat?

Ik sluit helemaal niets af, maar begin volgende week gewoon met jaargang vijf van mijn weblog.

En dan begin ik het nieuwe jaar mooi met een interview met een man die verdachte was in de meest bizarre strafzaak van 2008.

 

Rob Zijlstra