Harmke: ‘Ik ben een slecht mens.’
Pieter: ‘Nietwaar. Ik ben slecht.’
Harmke: ‘Luister niet naar hem, meneer de rechter. Ik ben het slechtst.’
Pieter: ‘Oh nee. Dat ben ik.’
Harmke: ‘Nietes. Ik geef mijn kind niet eens te eten, meneer de rechter. Dat is toch wel heel slecht.’
Pieter: ‘Maar ik ben slechter. Ik sla en schop haar kind.’
Harmke: ‘Ik sluit haar op.’
Pieter: ‘Ja, op haar slaapkamer. Maar ik, ik de aller-slechtste, ik laat haar in de vrieskist klimmen en zet dan mijn zware gereedschapskist er boven op. Kan het slechter?’
Harmke: ‘Meneer de rechter, ik gooi kopjes hete thee over haar heen.’
Pieter: ‘Ach wat. Ik jaag 220 volt door haar heen.’
Harmke: ‘Ja, en als dan de stoppen doorsloegen, de stroom uitviel, dan pakte ik een nieuwe zekering. Dat, meneer de rechter, dat is toch niet normaal als moeder. Dan ben ik toch slechter dan slecht?’
Pieter: ‘Meneer de rechter, ik de akeligste stiefvader, weet u wel wat ik heb gedaan? Als ze, zo opgesloten, dan zo nodig haar behoefte had gedaan, dan liet ik haar het opeten. En als ze dan moest kotsen, dat ook.’
Harmke: ‘Ik wil mijn eigen dochter die mij niets heeft misdaan, nooit meer zien. Welke moeder zegt dat nou? Alleen een loeder.’
Pieter: ‘Ik heb de vreselijkste dingen gedaan en weet u wat het toppunt is? Ik weet niet eens waarom.’
Zo had het gegaan kunnen zijn, maandagmiddag in zittingszaal 14 van de rechtbank in Groningen.
Zo ging het niet.
Maar de rest klopt wel zo ongeveer.
Het is een heel en een akelig naar verhaal.
Over de 34-jarige moeder Harmke, de 39-jarige stiefvader Pieter en de 14-jarige Saskia, in een huis in Veendam.
Ze stopten Saskia in de diepvrieskist tot ze onderkoeld en buiten bewustzijn raakte. Dan trokken ze haar er aan haar haren weer uit.
Ze gooiden kopjes water over haar heen. Eerst koud water en daarna gekookt. Soms sputterden ze alleen met water, maar dan wel rechtstreeks uit de waterkoker.
Ze schopten en sloegen.
Ze bonden haar vast op de tafel en dan zetten ze Saskia onder stroom. Bij de enkels, op de buik en op de borsten die ze eerst een beetje nat maakten.
Ze hoefde niet altijd haar ontlasting of eigen braaksel op te eten. Soms had ze geluk en kreeg ze alleen een rode peper. Dit was ook zo ongeveer alles wat ze kreeg, want toen ze werd bevrijd, was ze ondervoed.
Het gebeurde overigens alleen in de weekeinden als Harmke en Pieter zich op het matras in de woonkamer volstopten met drugs.
Door de week kon dat niet, want dan wemelde het er van de hulpverlening.
Van de bemoeizorg.
En die zou eens op het idee kunnen komen om kleine Pietertje, één jaar al weer, uit huis te plaatsen.
Rond de rechtszaal zegt iemand zachtjes dat de hulp er misschien wel werd verleend met de ogen dicht. Maar dat hij dat natuurlijk niet hardop kan zeggen.
Het waarom bleef allemaal wat vaag. Saskia zou de sfeer in huis verpesten. Zou haar moeder het huis uit willen jagen. Ze zou dreigen de hulpverlening wakker te maken door hen te vertellen over de drugs.
Pieter: ‘Ze veroorzaakte problemen.’
Rechters: Kinderen veroorzaken geen problemen. Kinderen zijn slechts lastig.
Pieter: ‘Ik heb heel veel spijt.’
Harmke: ‘Ik ook. Ik hou zielsveel van haar.’
Saskia wist uiteindelijk te ontsnappen, ze belde 112. Ze werd mager als een lat naar het brandwondencentrum in Groningen gebracht. Toen de politie een hartig woordje met stiefvader Pieter wilde praten, weigerde hij dat.
Hij verschanste zich in de woning met kleine Pietertje op schoot en dreigde het mannetje dood te knijpen.
Na uren praten werd Pieter met toestemming van hogerhand door een arrestatieteam gearresteerd.
De volgende dag werd Harmke aangehouden.
Pieter en Harmke zijn zieke en gestoorde mensen, zo hebben de psychiaters en psychologen vastgesteld.
Verminderd toerekeningsvatbaar.
Zij adviseren de rechtbank aan beide een tbs met voorwaarden op te leggen.
Daar hoort nog wel een extra rapport bij over die voorwaarden en dat is er nog niet.
De rechtbank: Dan kunnen we vandaag niet verder.
De officier: ‘Kan nog wel even duren.’
De rechtbank: Dan gaan we verder op 20 april.
Ik dacht, 20 april, dat is sowieso niet ’s werelds mooiste dag van het jaar.
Rob Zijlstra
update – 20 april 2009
Het Openbaar Ministerie komt met de strafeisen. Voor hem: 5 jaar met tbs met dwangverpleging; voor haar 2 jaar en tbs.
update – mei 2009
Pieter is veroordeeld tot 7 jaar celstraf en tbs met dwangverpleging.
Harmke kreeg 42 maanden cel met.
update – 2010 – vervolg strafzaak
het vervolg: veendam
zittingszaal 14 | 2004 - 2022 
Aan Rob Zijlstra,
Ben je email adres even kwijt en probeer je via deze weg iets voor te leggen.
Ben niet naar het stadion geweest voor de wedstrijd tegen Ajax maar heb van mensen gehoord die er wel zijn geweest dat er spreekkoren waren met de tekst Hamas Hamas etc.
Heb er echter niets over gelezen in de krant en voor radio of tv, terwijl het toch wel een item is.
Er zijn ook richtlijnen voor dat een wedstrijd dan gestaakt wordt maar niets van dit alles.
Heb jij hier iets over gehoord of is het bij de krant bekend.
Verder moet je lekker door gaan met de leuke verhalen over de rechtbank en zijn bezoekers.
Groetjes
roel visscher
Intriest idd.
Als frequent hulpverlener over de vloer,moet je toch hebben kunnen zien dat dat meiske zienderogen magerder werdt,of verwondingen had…of in elk geval gevoelsmatig hebben moeten kunnen voelen dat het helemaal fout was daar in huis?
Ik kan me niet voorstellen…als hulpverlener ben je gevoelsmatig betrokken bij je werk…ben je dat niet…ben je in mijn ogen een zeer ongeschikt persoon om hulp aan andere mensen.
De dag die komt dat ik mij niet meer betrokken voel,bij de doelgroep waarmee ik werk ( psychogeriatie.) dat is de dag dat ik per direkt stop met mijn werk.
Ik werk in een fijn team met de zorg voor 30 -zwaarste- groep dementiepatienten.
Waakzaam dagenlijks op iedere verandering,en die wordt oeverloos besproken over hoe dat is gekomen en wat we eraan kunnen doen.
Helaas ken ik ze ook hoor…collega’s met weinig geduld of inlevingsvermogen…..
Ik spreek ze erop aan,en kan me er rot aan ergeren.
Neem dan een baan in een fabriek of zo aan de lopende band( niet degenerent bedoeld….)
Maar zo ga je niet met mensen om.
Zie hier maar weer eens het trieste resultaat.
Hak eens knopen door!
Trek je muil open als je wat vermoed,loop je tegen een dichte deur; trap die open….Je bent verantwoordelijk voor dat mens( of kind in dit geval…nog erger ook!)
Okey,er is een bult administratie,regeltjes wetten en werkdruk.
Maar dat mag nooit een excuus zijn voor wat hier weer eens is gebeurd.
Maar tja…dat zal een utopia zijn in een samenleving waar alle kinderen veilig zijn.
Waar niemand meer slachtoffer wordt van zinloos geweld.
Waar de oudere nog respect heeft van de jongeren.
Iedereen heeft voldoende eten,warmte en onderdak.
Niemand hoeft te stelen voor drugsgeld,of er geweld ervoor te gebruiken.
Ben ik misschien een softie.
En ja,als ik reageer dan laat ik me meeslepen door emotie.
Daarom ben ik gelukkig ook geen rechter,of rechtbankverslaggever.
Ben ik verpleegkundige in de geriatrische zorg,waar ik heerlijk mijn –ei– kwijt kan en elke dag met liefde en zorg voor mijn toevertrouwde patienten zorg.
Ben maatschappelijk erg betrokken en lees deze blog met interesse.
Soms met een lach,soms met een traan…
In dit geval…een traan.
Afschuwelijk verhaal. Het weekend aspect lijkt me interessant om nader te onderzoeken, is dat nu de verklaring dat hulpverleners niets hebben gemerkt en zo ja wat doen we er aan om dit in de toekomst te voorkomen? Steekproefsgewijs toch zo nu en dan langs gaan? Verder maakt dit verhaal de nodige woede en emotie bij me los, ons geciviliseerde rechtssysteem is bijna te goed voor dit soort beesten.
Ik deel uiteraard de mening van Sandra en Jaap, we hebben nu in en rond Groningen een aantal van dergelijke zaken gehad ik ben van mening dat er niet eens een goed onderzoek moet komen dit mag nooit weer gebeuren, nooit.
en wil iemand die mensen laten steriliseren??? dat arme ventje van 1 kan nog niet praten… wie weet wat er met hem in het weekend is gebeurd.. heel triest dit.
Om als hulpverlener te kunnen ingrijpen heb je feiten nodig en kun je niet zoveel met gevoel.
Sandra, in de psychogeriatrie stel ik me voor dat de mensen niet meer in hun eigen huis wonen, dat is een stuk makkelijker in de gaten te houden.
Ik als hulpverlener bij Jeugdzorg heb de wens dat buren en scholen bij zorgen over kinderen het AMK melden, zodat als er meerdere zorgen komen er meer mogelijkheid is om in te grijpen. Graag feitelijke zorgen, en geen roddels en vermoedens.
Het verhaal van Saskia is verschrikkelijk, en vanuit de hulpverlening wordt hard gewerkt om zover mogelijk dit soort toestanden te stoppen en te voorkomen, maar we moeten het wel samen doen.
ow, en kennelijk waren dit ouders die er alles aan deden om de hulpverlening een ander beeld te geven dan de werkelijkheid. Juist dan is het erg moeilijk om als hulpverlener feitelijke informatie te krijgen over wat er zich afspeelt.
Dit alles uit angst dat het kind uit huis wordt gehaald.
Ik heb wel eens aan een school gevraagd om informatie over een kind. Toen ik meldde dat ik de informatie wilde noteren in een rapport werden de zorgen teruggetrokken, en werd er gezegd: “o, je gaat het opschrijven? schrijf dan maar op dat alles goed gaat met het kind!”
In dit geval waren de zorgen zeer groot en werden dus ontkracht door een school.
domme Kato,
“o, je gaat het opschrijven? schrijf dan maar op dat alles goed gaat met het kind!”
Hoe heb je dit in het rapport niet kunnen opschrijven?
Ik zal nog heel veel met dezelfde school contact moeten hebben, en kan niet zomaar zijn gegevens gebruiken zonder toestemming.
Wat ik wel heb gedaan is met de leerkracht bespreken op welke manier ik toch iets kon doen met zijn info op een manier waar hij het mee eens was.
Gelukkig waren deze kinderen al veilig uit huis geplaatst, maar blijkbaar had deze school al lang in de gaten dat er veel mis was, en toch was er nergens een melding gedaan.
Verder heb ik hem gevraagd om nooit tegen BJZ te zeggen dat het goed gaat met een kind als dit niet werkelijk het geval is. Dan maar liever helemaal geen info geven.
Deze man was overigens bang opnieuw een persoon met een mes voor zijn neus te hebben staan, zoals eens was gebeurd nadat zijn informatie in een rapport was gebruikt en de ouders het niet eens waren met deze informatie.
Ik heb vijfentwintigjaar hulp geboden en liet me niet besodemieteren. Toen ik daarmee stopte heb ik ongeveer 2 jaren voor Jeugdzorg gewerkt. Toen ik hoorde dat een vrijwillige begeleider met een jongen van twaalf een week of vakantie was geweest die hele week zijn lusten op de jongen had botgevierd werd de man ontslagen. Ik maakte melding bij de politie wand een zaak afdoen met alleen ontslag dat was ondenkbaar. Daarbij behoort een begeleider nooit alleen met zo’n jochie op vakantie te kunnen gaan. Tweede geval een jongen moest alleen op woensdagmiddag worden begeleid waarmee de thuissituatie werd ontlast. Hij vertelde mij dat van diegene waarvan ik de begeleiding over had genomen hij van woensdag op donderdag nacht mocht blijven slapen en naast die begeleider in bed lag. Daar was ook het een en ander gebeurd. Ik maakte er melding van en de man zou worden ontslaan. Dat vond ik onjuist en onvoldoende Jeugdzorg is geen politie en geen Rechter dus deed ik op eigen initiatief aangifte. Ik moest bij de leiding komen omdat ik Jeugdzorg in diskrediet had gebracht. het was een heftige discussie te meer omdat ik ook bezwaar maakte dat een aantal jongeren die helemaal geen begeleiding en hulp meer nodig hadden cijfermatig binnen het cliëntenbestand werden gehouden. Ik vond het ronduit een zooitje bleef bij mijn aangifte heb die ook nooit terug willen trekken en nam ontslag. Voor dergelijke instellingen kon ik werkelijk geen achting opbrengen. Goed georganiseerd goed van betalen niks mis mee duren gebouwen goede reiskosten vergoeding goed voor het personeel maar blind doof en lid van de drie apen horen zien en zwijgen. Puinbak daar wilde ik niet voor werken.
Was je vrijwilliger bij jeugdzorg? Want dit zijn taken die medewerkers voor zover ik weet niet uitvoeren.
Jongeren binnen het bestand houden voor de cijfers komt mij totaal onbekend voor.
Keihard werken, grote verantwoordelijkheid voor kinderen waar grote zorgen over zijn, hoge verwachtingen van de samenleving die niet altijd reeel zijn (je kunt immers niet elke moord en mishandeling voorkomen) en lange wachtlijsten bij sommige voorzieningen waardoor je in schrijnende gevallen soms moeilijk een juiste oplossing kunt bieden. Dat is mijn beeld van de organisatie waar ik werk.
@ Kato,
Als hulpverlener heb je feiten nodig en kun je niet veel met gevoel…Ík ben van mening en ervan overtuigt dat het een niet zonder de ander kan.
idd. Werk ik op een gesloten afdeling,maar ook deze groep patiénten gaan af en toe eens op weekeindverlof of gaan een middag mee met partnes of familie.
Kato,jij bent jeugdhulpverlener maar wat een verborgen leed komt voor bij ook deze zeer kwetsbare groep oudere( en jongere ) patiénten.
Op onze verdenking gaat alles in werking om te voorkomen dat het weer gebeurd,en daar gaan we best ver in.
In dit geval is gebleken dat de eerste lijn vrij goed was met hun communicatie.
Maar dat de rapporttage in de tweede en derde ring heeft gefaald.
Dan heb ik toch twijvel…de eertste lijn was accoord met dat ze terug naar huis kon,en dus ging.
In de weekeinden konden de —ouders— hun lusten botvieren in drugs en mishandelingen.
Waar was in de weekeinde de hulp?
Als een gezin toch in de week zo zwaar onder toezicht staat,wat is dan de reden om gewoon het weekeinde vrij te zijn en het gezin aan hun lot over te laten…….
Ik val je niet persoonlijk aan Kato,ik snap heel goed dat er wachtlijsten zijn,de bureaucratie ,de vele miscommunicatie zal in jullie vakgebied voor jullie zelf ook een hoog ergenisfactor hebben.
Maar mijn mening- en ik denk van de meeste doorsnee Nederlander.
Dat zo’n bericht inslaat als een bom.
Ongeloof dat dit dus nog steeds voorkomt in onze –beschaafde Nederland–
Woede om dit soort mensen die zich ouder noemen van een kind.
Verdriet voor dit arme meiske die geen kant op kon,en alles moest ondergaan.
Het zijn uitwassen gelukkig,en bij deze worden de ouders veroordeeld.
Ik ben eerlijk als ik zeg- niet negatief bedoeld; ik zou jou werk niet kunnen doen.
Wat dat aangaat denk ik dat je in jouw werk veel meer ellende tegenkomt als iemand in hun hele leven.
Respect toch daarvoor hoor,dat moet je maar vol zien te houden.
Ik hoop dat de rechter een streng oordeel velt over deze on-mensen,en komt het met het meisje redelijk goed.
Ik zou in deze discussie ook willen verwijzen naar artikelen van mr. D de Jong advocaat te Utrecht. Daarnaast zou ik eveneens willen verwijzen naar een uitspraak van het Europese hof.
Ik wil wel ff een rapport maken. niet met de pen maar met de vuist. Kom Maar op! WALGELIJK!
Tjah….alles en iedereen mag kinderen verwekken.
Dat is een recht en dus….?
De beste “straf” zou inderdaad sterilisatie (voor beide) zijn.
Maar dat wil men niet want mensen hebben rechten en die gelden helaas ook voor de slechten!
GOEIE!!! 20 april is Hitlers verjaardag en ik lees ook hier raakvlakken met Josef Mengele…
Nu nog een metaforische diep zwembad en geen 35 jaar wachten alvorens een duik te nemen.
wat een lage straf is er nog geëisd voor deze mensen! Die kinderen zijn allemaal voor de rest van hun leven getraumatiseerd.
En iedereen wijst dan altijd direct naar de hulpverlening…
Lekker makkelijk! allereerst zijn het toch de ouders die het doen. We mogen blij zijn dat we überhaupt jeugdzorg hebben in Nederland, want dat is lang niet overal het geval. Dit soort gezinnen verhuizen ook graag naar België, omdat daar veel minder snel ingegrepen wordt. We mogen ons gelukkig prijzen dat er mensen zijn die zich hier met hart en ziel voor inzetten. En natuurlijk voelen alle betrokkenen zich onwijs schuldig over wat er is gebeurd, dat niemand dit aan heeft zien komen etc.
Maar deze mensen zijn ook maar gebonden aan de wetten en regels die geboden worden, die elke provincie voor zichzelf weer invult en op basis daarvan een bepaald budget verdeeld, waardoor alle organisaties voortdurend moeten bezuinigen en reorganiseren. Dan heb je als hulpverlener wel eens meer aan je hoofd dan alleen je cliënten, hoe vervelend dat ook is…
In elk geval hoop ik dat deze mensen heeeeeel lang achter slot en grendel komen en dat alle kinderen goede opvang blijven ontvangen en hier uiteindelijk redelijk mee om kunnen gaan…
inhoudelijk kan ik stellen dat de namen van beide verdachten en het slachtoffer niet correct zijn weergegeven.
persoonlijk kan ik dit alleen maar als iets positiefs zien.
natuurlijk alleen om de identiteit van het slachtoffer niet te grabbel te gooien.
@kato
fijn om te horen dat mensen zich vrijwillig inzetten om het leed van kinderen te voorkomen en te verzachten.
echter moet mij van het hart dat je denkelijk door het intieme contact met hulpverleners uit deze sector enigszins gekleurd tegen de zaak aankijkt.
je hebt niet veel aan gevoel zeg je?
feiten?
geen roddels?
ben je persoonlijk betrokken bij deze zaak?
ik ben toch geneigd dat te denken aangezien je uitspraken doet alsof je je relaas op feiten baseert.
laat ik je dan vertellen dat je uit je nek luld.
er waren feiten genoeg die de noodzaak voor een nauwkeurig onderzoek rechtvaardigde.
er waren ook signalen genoeg welke genegeerd zijn.
binnen de hulpverlening zelf was al zeer ruime tijd daarvoor al te kennen gegeven dat er voldoende aanleiding bestond om hier actie te ondernemen.
de kinderen waren al uit huis gehaald.
de situatie en de omstandigheden waardoor en waarom zijn schokkend genoeg voor een aparte rechtszaak.
partijen drugs waar je een kudde olifanten mee plat kan krijgen in het weekend.
ja dan zullen ze er door de week ook echt fris uit hebben gezien.
een sterk vermagerd kind (understatement)
maar het kind heeft zelf nooit aangegeven dat ze mishandeld werd!!!!
goh onvoorstelbaar !!!
een kind wat zich niet uitspreekt en terecht bang is omdat het systeem al duidelijk heeft laten blijken wat het waard is.
dit bij elkaar is een fractie van alles wat er gezegd kan worden over het professioneel handelen van de verantwoordelijke instantie waar jij het zo hoog mee op hebt.
als atheïst ga je niet bidden dus ik hou het maar op hopen.
ik hoop met grote hopen elke dag weer dat BJZ hier van geleerd heeft en vanaf nu het kind op de eerste plaats laat staan in plaat van een stelletje walgelijke dictatoriale ego’s
ik weet wel dat als ik doordeweeks de zorg had over dit gezin,en het niet vertrouwde,in het weekend in mn vrije tijd er zeker even ging kijken.
verder heb ik er geen woorden voor,wat een vreselijke tijd moet dat meisje mee hebben gemaakt.
en misschien dat peutertje ook wel,in ieder geval groeit die er wel over heen en weet hij er later niks meer van.
maar dat meisje is echt voor het leven getekend.
vreselijk
Pingback: Veendam « rechtbankverslaggever groningen
Pingback: Slechte mensen | rob zijlstra