Dit verhaal gaat niet over Kim Feenstra die deze week in de Groninger rechtbank terecht moest staan omdat ze in de disco een ander meisje had gekrabd.

Op zich wel een logische zaak.

Jongens slaan. Meisjes krabben.

 

Er was een hoop pers op afgekomen, zelfs met televisieploegen erbij.

Niet omdat de zaak nou zo bijzonder was, want het was een zaak van niks.

De journalisten kwamen, ook vanuit Hilversum, slechts voor Kim Feenstra.

En die was er niet eens.

 

Waarom wij journalisten dit zo doen, weet ik niet.

Misschien doen wij maar wat.

 

Ik las over de Groninger krabzaak op onder meer de website van Elsevier, die in de berichtgeving verwees naar de Telegraaf die citeerde uit dagblad De Pers die als bron het ANP vermeldde.

Wij papegaaien wat af.

 

Ook daarom wil dit verhaal niet over Kim Feenstra gaan, maar over Marieke.

Zo op het oog doen Kim en Marieke niet eens voor elkaar onder.

Het grote verschil is dat Marieke, 33 jaar, al heel lang cocaïnejunk is.

 

Ik schreef eerder over Marieke.

 

De ellende was begonnen toen ze 18 jaar was. Ze begon met drank en toen met drugs. Na een tijdje snoof ze vier gram cocaïne per dag weg, dat is niveau Champions League.

De drugs kreeg ze van haar dealer in ruil voor seks.

Soms was dat niet genoeg en dan moest ze roven.

Dan roofde ze het geld uit handen van vrouwen bij pinautomaten, pikte ze schoenen bij de Schoenenreus, oorbellen bij de V&D of ging uit inbreken in de woning van haar ex.

 

Waar ook haar dochtertje woont.

 

Twee maanden geleden zat Marieke voor het eerst in de rechtszaal.

Als haar dochtertje ter sprake komt, weet ze wat de rechters gaan zeggen en slaat alvast de handen voor de ogen.

De rechters zeggen dat ze geld uit het kinderspaarpotje van haar dochter had gepeuterd.

Zo’n honderd euro.

Marieke geeft het toe en moet vreselijk huilen.

 

Ze heeft sowieso spijt van alles wat ze heeft gedaan.

Aan de mevrouw bij de pin heeft ze een excuusbrief geschreven en beloofd het graaigeld terug betalen. Ze zei: ‘Ik zat op de bodem van mijn leven.’

 

Op de publieke tribune zat de vader van Marieke. Hij hoopt dat zijn dochter lang vast komt te zitten.

Anders zal ze het niet redden.

De meeste verslavingsklinieken heeft Marieke al bezocht.

Eenmaal ging ze supergemotiveerd naar het Intramuraal Motivatie Centrum (IMC) in Eelde.

Na vijftien minuten liep ze weg.

 

De deskundigen van de reclassering zien maar één oplossing: een verslavingskliniek met een hoogste muur er om heen tegen het weglopen.

 

Marieke wil graag.

Als ze maar uit de vrouwengevangenis van Zwolle mag, weg uit die hel. Ze zegt dat ze daar kapot gaat.

Ze zegt ook dat ze zo bang is, dat als ze weer buiten komt, dat ze dan terug zal vallen. Weer die drugs.

‘Ik red het niet alleen’, snikt ze.

 

De rechters knikken.

Dit horen ze vaak.

In wijsheid wordt besloten de strafzaak aan te houden om de reclassering in de gelegenheid te stellen de beste plek voor Marieke te vinden. Het advies luidt dat het het beste is dat Marieke in aansluiting op haar detentie in een kliniek wordt opgenomen.

Met een hoge muur.

 

Twee weken geleden.

 

Marieke stuitert – zo vanuit de vrouwenhel van Zwolle, de zittingszaal binnen.

Vlak voordat ze gaat zitten zegt ze meisjesachtig ‘sorry pap’ tegen haar vader die weer trouw op de tribune zit.

 

Opgewekt steekt ze van wal: ze heeft zich bedacht, moeten de rechters weten. Ze gaat namelijk helemaal niet naar een kliniek. Never nooit. Ze gaat haar eigen boontjes doppen. Ze is per slot van rekening al vijf maanden clean. Zo lang is ze de voorbije vijftien jaar nog nooit helder geweest.

Dus.

 

Vastzitten, zegt ze vrolijk, dat werkt niet voor mij.

‘Al die regeltjes.’

Zegt: ‘Het is heel mooi dat iedereen, jullie ook, zo bezorgd om me zijn. Maar wat een commotie. Kom op, het komt goed met mij. Ik ga studeren. Rechten (al die regeltjes). Ik wil advocaat worden. Geef me die kans.’

 

De vrolijke opgewektheid van Marieke overtuigt de officier van justitie niet. Ze eist conform het advies, een straf die gelijk is aan de tijd die Marieke al heeft vastgezeten en dan, aansluitend, een verplichte opname in een kliniek. Op 4 februari kan ze al terecht.

 

Eindelijk, zegt opgelucht de vader.

 

Donderdagmiddag, rechtbank doet uitspraak.

 

Marieke mag onmiddellijk naar huis dat ze niet heeft.

Ze krijgt 365 dagen gevangenisstraf waarvan 200 dagen voorwaardelijk.

Haar tijd zit er dus op.

Ook niks kliniek. Ze mag haar eigen boontjes doppen.

 

Ik begrijp het niet, zegt verdrietig de vader.

Ik zeg ik ook niet.

 

Het zal toch niet zo zijn dat die rechters soms ook maar wat doen?

 

Rob Zijlstra