Dit is een verhaal over hoe het mis kan gaan na een goed huwelijk.

 

Het ging zo.

 

Zij moest de kinderen wegbrengen en net toen ze de kamer wilde verlaten, zag ze het.

Een foto, op het beeldscherm van de computer.

Van haar, die del, heel erg intiem met hem.

Ze ontsteekt in grote woede.

Ze mogen dan al besloten hebben te scheiden, die foto kwetst haar tot op het bot.

De woede-uitbarsting vertaalt zich in een enorme dreun in het gezicht van haar aanstaande ex.

Dan brengt ze de kinderen weg. Als ze thuiskomt, lijkt de woede iets bekoeld.

 

Ze zegt: ‘Sorry voor die dreun.’

Hij zegt: ‘Sorry voor die foto.’

Ze gaat de was opvouwen.

Hij gaat verder met het zoeken naar een andere woning.

 

Maar dan ineens, zegt zij dat het zo is gegaan, ineens grijpt hij haar.

Hij bindt haar vast, met boeien, de hondenriem en telefoonsnoeren.

En verkracht zijn vrouw op wie hij ooit verliefd was.

Zij gilt, maar in hun grote woning met dito tuin horen de buren dat in het welgestelde deel van Haren nooit.

Als hij eindelijk klaar is met zijn brute misdaad, vlucht zij overstuur naar haar moeder die de politie belt.

 

Nee, zo is het niet gegaan.

Het ging zo.

 

Ineens, zomaar, krijgt hij een enorme dreun in zijn gezicht.

Ze had die intieme foto gezien, het tastbare bewijs van zijn vreemdgaan.

Stom.

Maar als ze terugkomt – ze heeft de kinderen naar opa en oma gebracht – zegt ze sorry, sorry voor die dreun. Kennelijk was ze niet meer zo boos.

Hij had toen ‘sorry voor die foto’ gezegd.

Zij was de was gaan opvouwen.

Hij was verder gaan zoeken naar een andere woning.

 

Maar dan ineens, zegt hij dat het zo is gegaan, ineens grijpt hij haar.

En ze hebben seks.

Hij mag dan met haar in scheiding liggen, dit hebben ze nog wel samen.

Goedmaakseks.

Na een tijdje gaan ze samen klaar en voldaan koffiedrinken in de tuin.

Daarna gaat hij weg en is er niks aan de hand.

 

Nietes, welles.

 

Zij zegt dat hij, haar ex, een bruut is, een verkrachter.

Hij zegt dat hij haar intens haat, omdat ze hem vals heeft beschuldigd.

Daar had hij 66 dagen voor in de gevangenis gezeten.

Nota bene hij, die niet de eerste de beste is.

 

Hij stalkte en belaagde, schreef lelijke dingen naar haar werkgever, stuurde ontelbare onsmakelijke sms’jes naar haar mobiel, bedreigde, joeg haar de stuipen op het lijf door met zijn auto op haar in te rijden, bestelde allerlei goederen en diensten op haar naam, mishandelde haar in de kerk, bedreigde haar op het voetbalveld, gooide met vuurwerkbommen naar haar ramen van zijn vroegere woning.

 

Hij geeft toe, ik heb haar getreiterd.

Dat had hij niet moeten doen.

Maar zijn haat en zijn frustratie zit zo diep, zo intens.

Vanwege die valse aangifte.

En zij kan wel van alles beweren over daarna, maar hij heeft lang niet alles gedaan, wat zij ook beweert.

 

Het zit hem niet mee.

Eigenlijk had de rechtszaak vorig jaar september moeten dienen.

 

Twee dagen voor de zitting was hij met zijn nieuwe vriendin er even tussen uitgegaan.

Vanwege de stress voor de komende strafzaak.

In het vijfsterrenhotel aan de zee krijgen ze ruzie, door de drank en omdat zij nogal temperamentvol is.

De vijfsterrenmanager heeft geen zin in een scène en belt de politie.

 

Tegen de agentjes, ‘van die broekies van 24 jaar’, zegt hij, hij die toch niet de eerste de beste is en al 38, zegt hij dat hij niet geboeid wil worden. In zijn verzet spuiten ze hem neer met pepperspray.

Sindsdien haat hij niet alleen zijn ex, maar ook alles wat politie is.

 

Ook in de december gaat de uitgestelde rechtszaak niet door.

Kort voor de zitting was hij gevallen en zodoende niet in staat terecht te staan.

De zitting wordt uitgesteld naar begin februari.

 

Rechters: En u ging maar door hè.

Hij: ‘Machteloze woede. Had niet gemoeten.’

 

In de kerk zou hij in een poging zijn kinderen even te zien, zijn ex en haar moeder hard in de nek hebben gegrepen en geknepen.

Mishandeling.

Hij gooit vuurwerkbommen tegen haar slaapkamerraam.

Hij dreigt dingen van haar af te snijden.

Hij vernielt zijn vroegere schutting.

Hij is bloedlink op het voetbalveld waar ook zij is met de kinderen. Ik kan doen wat ik wil, zou hij geroepen hebben. Hij is zo link dat de gealarmeerde politie – die hij het liefst door heel de politieauto heen wil schoppen – hem geboeid afvoert.

Tegen de rechters: ‘Ik sta erop dat het protocol aanhouding wordt herzien.’

 

Kortom, hoe het ook gegaan is die ene dag, het was daarna flink uit de hand gelopen.

 

Zegt: ‘Alles wat bij haar mis gaat, komt door mij, daar krijg ik sowieso de schuld van.’

Rechters: U bent een hardwerkende zakenman en heeft succes gehad in uw ondernemen. Ooit veertien man personeel. Maar u bent ook dominant en als het misgaat, snel gekrenkt.

Hij: ‘Ik ben met mijn nieuwe vriendin in therapie gegaan.’

Rechters: U komt over als een redelijke man. Maar als je dan leest wat er allemaal over u in het dossier staat, dan wringt er iets.

Hij: ‘Ik ben niet narcistisch.’

 

Na uren is de officier van justitie aan de beurt.

Zegt dat zij, de ex, door hem tot op het bot is geïntimideerd.

Dat hij haar leven goed zuur heeft gemaakt.

Dat hij haar recht gevrijwaard te zijn van angst met de voeten heeft getreden.

Dat hij, de officier, haar wel gelooft.

Maar dat hij ten aanzien van de verkrachting, waar het allemaal mee was begonnen, onvoldoende bewijs in het dossier heeft aangetroffen.

En dat hij daarom voor die verkrachting een vrijspraak zal eisen.

 

Voor het overige, zegt de officier, zal hij een relatief forse straf eisen: 77 dagen gevangenisstraf, gelijk de opgetelde tijd die hij al achter de tralies had gezeten, een werkstraf van tachtig uur en acht maanden voorwaardelijke celstraf met een proeftijd van twee jaar.

 

Advocaat Peter Plasman: ‘Dat was een evenwichtig requisitoir van de officier van justitie. Dat maak je niet elke dag mee.’

Zegt dat zij, de ex, hem vals heeft beschuldigd.

Dat de dagen die hij al heeft gezeten, hem niet in de koude kleren zijn gaan zitten.

Dat het dus alleszins redelijk is de geëiste werkstraf maar achterwege te laten.

 

 

Rob Zijlstra

 

UPDATE – 16 februari 2009 – uitspraak

De rechtbank volgt het openbaar ministerie: de verkrachting is niet bewezen. Het overige grotendeels wel. Het vonnis: 315 dagen gevangenisstraf waarvan 240 voorwaardelijk – gelijk het voorarrest – en een werkstraf van 80 uur.

UPDATE – 20 april 2009 – opnieuw

Het heeft misschien niet geholpen. Op 7 mei 2009 moet de man opnieuw terechtstaan voor soortgelijke feiten, daterende uit maart van dit jaar.

 

 

UPDATE – 7 mei 2009 – opnieuw (2)

Hij moest vandaag – 7 mei – opnieuw  terechtstaan, voor aweliswaar andere, maar nagenoeg soortgelijke feiten in de stalkingssfeer. Hij beloofde nu echt beterschap en een nieuw leven te beginnen met ambitieuze plannen in heel het land. Maar justitie wil wel eerst afrekenen: 159 dagen celstraf waarvan 120 voorwaardelijk (tijd gelijk aan het voorarrest). Daarnaast moeten vier van de acht maanden die hij in februari voorwaardelijk kreeg opgelegd, nu tenuitvoer worden gelegd. Dat mag, van de officier van justitie, middels een taakstraf. Vier maanden staan dan gelijk aan 240 uur nuttig werk. Hij kondigede wel aan nog altijd boos op zijn ex te zijn en dat voorlopig ook te zullen blijven. Van zijn kinderen heeft hij in ieders belang zo zei hij, afstand gedaan. Hij loopt momenteel met een gps-enkelband om de enkel opdat justitie hem in de gaten kan houden.  uitspraak op 20 mei.

 

UPDATE – 20 mei 2009 – uitspraak (2)

De rechtbank vonnist vrijwel conform de eis: een gevangenisstraf van 99 dagen waarvan zestig voorwaardelijk, een contactverbod met zijn ex en kinderen, zes maanden elektrionisch toezicht en een werkstraf van 240 uur (de omgezette vier maanden die hij bij de vorige veroordeling voorwaardelijk opgelegd had gekregen).