Halverwege de rechtszaak vragen de rechters hoe het gaat.

Niet goed, zegt de ondervraagde.

Aan het einde van de zitting, als hij alle hoop dat het toch nog goed komt al had moeten laten varen, gaat hij onderuit.

Gestrekt naast het verdachtenbankje.

Er moet een arts met spoed komen.

 

Twee jaar hadden ze naar deze dag toegeleefd.

Het was een vreselijke tijd geweest, vertelt Martin (56).

Tegen zijn partner had hij gezegd: nog één bloot plaatje en ik ga, dan ben ik vertrokken.

Martin herhaalde dat tijdens de zitting een paar keer.

Dat hij dat had gezegd over die rommel.

 

Toen de politie op 7 februari 2007 hun woning was binnengevallen, wist hij het. Dat het te laat was. Hij was er altijd bang voor geweest.

Zonder dralen had Martin zes cd’s aan de politie gegeven.

‘Die zijn van mij. Daar staat ook rommel op’, had hij er bijgezegd.

 

Maar het ging om zijn partner, om Gerard (52). Op zijn slaapkamer vond de politie wat ze eigenlijk zochten: tientallen cd’s met foto’s en films.

Na een jaar van grotendeels handmatig onderzoek: 24.000 foto’s, 1075 films.

Categorie: harde kinderporno, in de leeftijd van 0 tot 18 jaar.

Ranzig en het meest schokkend.

 

Gerard trilt voor de rechters.

Kinderpornomannen weten doorgaans dat het strafbaar is, dat wat ze zo stilletjes downloaden.

Hij was zeker zes jaar bezig geweest, soms wel vier keer per week.

Bij een politieonderzoek in Friesland was zijn hotmail-adres opgedoken.

Microsoft had toen desgevraagd opgeslagen gegevens verstrekt.

Zo wisten de politie hem te vinden.

Hij had daarna tig keer geprobeerd zelfmoord te plegen.

 

Partner Martin: ‘Onze grootste angst is dat het uitkomt. De publiciteit. En als het uitkomt zijn onze levens verwoest. Dan raak ik ook mijn baan kwijt.’

Noord-Groningen is best wel groot, haar dorpjes maar klein.

 

Martin had wel eens gezegd tegen Gerard: je bent een pedofiel.

Daarom mochten er van Martin ook geen kinderen bij hen over de vloer komen.

 

Gerard zegt tegen de rechters dat hij geen pedofiel is.

Dat hij van kinderporno niet opgewonden raakt.

Wilde hij opgewonden, dan zocht hij wel naar gay.

 

De reclassering had geschreven dat Gerard slachtoffer is, maar dat hij nu langzaam naar de daderrol toegroeit.

Dat dat wel met vallen en opstaan gaat.

 

Toen Gerard klein was, een kind, is hij seksueel misbruikt.

Het had ook zijn leven verwoest.

Nog steeds heeft hij nachtmerries. Dan wordt hij ’s nachts wakker en dan voelt hij zijn eigen lichaam niet.

Dan gaat hij in zichzelf snijden.

Om toch iets te voelen.

 

Sinds de inval – wat eigenlijk een grote opluchting was – is hij in therapie.

Een dag in de week.

Partner Martin: ‘De politie is onze redding geweest. Ze hebben ons ook altijd netjes behandeld.’

 

Gerard zocht naar ranzigheid om te ontdekken dat hij niet de enige was, die als kind door grote mannen was misbruikt.

Zo staat het in de rapporten.

Hij zocht bevestiging.

 

En hij zocht naar zichzelf, naar zijn kinderfoto’s.

Want dat vermoedde hij, dat er toen ook foto’s van hem zijn gemaakt.

Daarom had hij vooral naar zwart-wit foto’s gezocht.

 

De rechters zijn ditmaal mild tegen Gerard die het zichtbaar moeilijk heeft.

Vandaar ook die vraag halverwege.

 

De officier van justitie speelt een andere rol, meer die van de samenleving die pedofiele kinderpornomannen rauw lust.

De officier van justitie zegt: ‘U heeft over een lange periode een grote en schokkende verzameling kinderporno aangelegd. Voor het verwerken van uw eigen verdriet had u 24.000 foto’s nodig. Om het te stoppen, moest de politie ingrijpen.’

 

Langzaam maar zeker wordt de 52-jarige Gerard afgebroken.

 

‘Als bezitter bent u mede verantwoordelijk voor het misbruik van heel jonge kinderen. U stond er bij en keek er naar. Uw motief, uw trauma uit het verleden, is onvoldoende om daar belangrijke consequenties aan te verbinden. Ik weet dat rechtbanken terughoudend zijn in het opleggen van gevangenisstraffen wanneer er sprake is van alleen bezit, van bezit alleen.’

 

Op die laatste zin volgt het onheilspellende maar...

 

Maar…, vervolgt de officier, de rechtbank Assen, de rechtbank Den Bosch deden het laatst nog wel. Twaalf maanden, zes voorwaardelijk zelfs voor een 84-jarige.

 

De officier eist twaalf maanden gevangenisstraf (waarvan vier voorwaardelijk) tegen Gerard.

Partner Martin die wel riep van ‘gooi weg die rommel’ maar verder ook niet, mag 60 uur werken.

 

De advocaten doen hun best. Achteraf makkelijk praten, naïef, eis niet passend.

De advocaat van Gerard zegt dat zijn cliënt een man is zonder gevoel.

En daarom is zijn bezit een andere vorm van bezit. Anders dan van hem die er wellustig naar kijkt.’

 

Kort daarna zeeg hij op de grond en werd een arts gewaarschuwd.

 

 

Rob Zijlstra

 

UPDATE – uitspraken – 2 maart 2009

De rechtbank laat de persoonlijke omstandigheden van Gerard zwaarder wegen dan de ernst van de feiten zoals die door de officier van justitie op tafel zijn gelegd. Geen gevangenisstraf, maar een werkstraf van 150 uur en zes maanden voorwaardelijke celstraf. Voor partner Martin: een taakstraf van 60 uur, maar daarvan de helft voorwaardelijk.