Misschien dat hij de regel kent: dat als je wordt geschoren, je dan stil moet zitten.

Jacques knikt braaf en zegt af en toe ‘natuurlijk niet’.

Dat hij spijt heeft en foute vrienden.

 

Dat hij zo ook niet wil leven, best wel hulp wil en dat hij straks, in juni, een goede vader wil zijn van een zoon.

Of van een dochter natuurlijk, oppert een van de rechters.

Jacques, stellig: ‘Een zoon.’

De grootste verantwoordelijkheid die je maar kunt verzinnen, vindt hij.

 

Zo horen rechters het graag.

 

Ze zegvragen: U bent een weg ingeslagen die weinig perspectief heeft. Bent u daarvan doordrongen?

Jacques: ‘Ja.’

Rechters: U heeft echt hulp nodig hè?

Jacques: ‘Ja.’

Rechters: Hoe kijkt u tegen een gevangenisstraf aan?

Jacques: ‘Niet leuk.’

Rechters: Waarom niet?

Jacques: ‘Daar kan ik niet tegen.’

Rechters: U wilt uit de negatieve spiraal komen?

Jacques: ‘Ja’

Rechters: En die kans gaat u nu pakken?

Jacques, hij is een volhouder: ‘Ja.’

 

De reclassering heeft een mooi rapport over hem geschreven.

Dat hij gemotiveerd is en alle afspraken nakomt.

Het zal zijn redding blijken.

 

Jacques lijkt, zoals hij daar in het verdachtenbankje zit, in niets op een door de wol geverfde crimineel.

Hij wil, zegt hij, naar school.

Zo wil sportman worden.

De theoretische leerweg van het vmbo heeft hij al.

In september kan hij beginnen.

Tot die tijd zit hij in de trajecten.

 

Even naar 16 oktober vorig jaar.

Drie politieagenten zien op het Martinikerkhof in het hartje van de binnenstad van Groningen een zenuwachtige junk.

Ze zien hem bellen en dan weten drie agenten natuurlijk hoe laat het is.

Ze volgen hem tot in noord.

Op het Floresplein zien de drie agenten hem gaan staan wachten.

Dan komt er een gele VW Golf aangereden met drie inzittenden.

Eentje van hen stapt uit.

Het is Jacques.

Hij gaat dicht tegen de zenuwachtige junk aanstaan.

Dan komen de drie politieagenten in actie en arresteren Jacques.

De agenten vinden 33,6 gram heroïne, 23,3 gram cocaïne, 1071 euro aan contanten, drie mobiele telefoons en scheurbriefjes met zijn 06 erop.

Zijn twee foute vrienden in de gele Golf gaan er vandoor, de zenuwen op de fiets.

 

Terug naar de rechtszaal.

Jacques is dus een drugsdealer.

Hij krijgt zijn handel van R.

R. krijgt geld als Jacques heeft verkocht.

Zo was het, aldus het dossier, een maand of vier gegaan.

Jacques was via de sms bereikbaar.

Wie ’Yo2neus’ sms’te bestelde 2 gram snuif (cocaïne).

Zo werkte het.

 

Het was niet de eerste keer.

Sinds 2003, Jacques was toen vijftien, is hij bekend bij de politie.

In januari 2006 veroordeelde de kinderrechter hem al eens voor harddrugshandel.

De rechters merken op: U bent nog jong, want 21 jaar, maar heeft al een indrukwekkend strafblad.

 

Jacques zegt dat hij geen contact meer heeft met zijn foute vrienden.

En dat hij bij zijn moeder terecht kan waar ook zijn twee kleine broertjes en twee kleine zusjes wonen.

Rechters: Realiseert u zich dat u als oudste thuis het goede voorbeeld moet geven?

Jacques zegt dat dat zo is.

 

Een maand zat hij vast in de gevangenis van Ter Apel.

Toen hij via via aan een opleiding kon beginnen, voor kok, werd zijn detentie geschorst en mocht hij naar huis.

Eenmaal thuis bleek de opleiding voor kok vol.

Zo belandde hij in de trajecten.

 

’s Ochtends om twintig voor acht moet hij beginnen bij het traject Groningen@work

Hij zit daar achter de computer te solliciteren.

Als het niet lukt, mag hij om twaalf uur naar huis en moet hij de volgende dag terugkomen.

Net zo lang tot het wel lukt.

 

Rechters: Het resultaat sinds 17 november is nul-komma-nul. Waarom gaat u niet vakkenvullen bij de C1000?

Jacques zegt dat het verplicht is, aanwezig te zijn bij de trajecten.

 

De officier van justitie zegt dat de verleiding groot is om Jacques naar de gevangenis te sturen.

Maar dat er ook een andere kant is die erop zou kunnen duiden dat Jacques het licht begint te zien.

Positief reclasseringsrapport.

 

De officier besluit tot een laatste kans.

Zegt: ‘En hij zal ook wel moeten, want dat kind komt er aan. Maar gaat het nog één keertje mis, dan gaan de deuren naar Ter Apel, naar de kerkers, voor hem eventjes open en dan voor heel lang dicht.’

Jacques knikt als de rechters hem vragen of hij het begrepen heeft, de eis van de officier.

Een werkstraf van 240 uur met acht maanden voorwaardelijke celstraf als stok achter de deur.

 

De advocaat heeft er alle vertrouwen in.

Zegt: ‘Zijn moeder werkt bij de reclassering, dus er is thuis al wat toezicht.’

 

Rob Zijlstra

 

 

UPDATE – 9 maart 2009 – uitspraak

Jacques heeft zijn laatste kans gekregen: conform de eis een werkstraf van 240 uur en acht maanden voorwaardelijke celstraf.