Niet lang geleden kwam ik hem tegen in de hal van het ziekenhuis.
Ik was op weg naar de parkeergarage, eronder.

In de hal ineens: Hé!
Ik zei zoiets terug.
Hij vroeg, met zijn harde Friese g: Hoe gaat het?
Ik zei: Best. En met jou?
Hij: Niet best, ‘k heb kanker.

Als een klodder rode verf die gesmeten op het doek, uiteen spat.

Hij was daar al weken, voor de dagelijkse behandelingen.
Zei droef: Ben overgeleverd aan de artsen. Nou, dan weetst het wel. Pas op.

Hij nodigde me uit naar buiten.
Sigaretje roken.

Daar, tussen de andere rokers, informeerde hij naar het wel en wee op de krant.
En hoe op de rechtbank.
Met mijn criminelen.
Die in zijn ogen, die volgens mij ook steeds slechter werden, veel te licht werden bestraft.
Ik zei dan altijd, ga eens mee, mee naar zittingszaal 14.

Toen de sigaretten op waren, zei ik dat weer.
Hij beloofde het: zodra de artsen me laten gaan, dan bel ik je wel.
Ik geloof niet dat hij mijn telefoonnummer had.
Toen we afscheid namen bij de trap naar beneden, naar de garage, zei hij sterkte met je vader, de reden van mijn ziekenhuisbezoek.

Twintig jaar geleden trof ik hem voor het eerst.
In zijn boerderijhuisatelier in Tolbert, aan de rand van Leek.
Als je daar zat en door het raam naar buiten keek, was het net alsof je midden in een bos in Drenthe zat.

Ik kreeg een kop heel sterke koffie.
Hij ging dan op de tafel staan, pakte een trekzak en begon te spelen.
En te dansen en te praten.
Het was dan half negen ’s ochtends.

Er moest daar aan de rand van Leek een weg komen
Maar Gerriet wilde niet weg.
Zodoende was er een conflict met de gemeente, met de nieuwe burgemeester die nog staatssecretaris was geweest.
Wel weg, niet weg.
De oude burgemeester had ‘m er naar toegehaald, dat gaf toch rechten vond hij.
Zo wilde het verhaal dat ik toen opschreef.

Het was misschien wel zijn eerste strijd die hij nooit zou winnen.

Want het werd wel weg.
De weg kwam er.
Hij had het spul slechts wat kunnen vertragen.
Het is daarom dat de weg van nu daar aan de rand van Leek nog steeds ineens een rare bocht maakt, om iets heen wat niet meer is, maar wel was.
(Dit was wel een heel rare zin).

Hoe dan ook: Gerriet belandde aan de Noorderhaven in Groningen, vlakbij de rechtbank.
Zijn schilderijen, zijn kleuren, zijn verf zouden reiken tot aan New York.
Maar zijn passie was altijd dichtbij.
Als ik hem dan zo ineens tegenkwam, dan voelde je die passie.
Dat was altijd zo mooi.

Zijn woorden: ‘Gedrevenheid is de beste garantie.’

Vijftien jaar geleden, toen het buiten even donker was, kocht ik een schilderij van Gerriet Postma.

Dat blijft dus wel.

rob zijlstra

naschrift
Ben vanmiddag – woensdag (4 maart) – in het crematorium geweest.
Ik zat boven, achter Coen van het cafe waar Gerriet vaak zijn koffie dronk.
Ik zag verdrietige mensen om mij heen die af en toe ook wel even gingen lachen.
Dacht: met zoveel mooie wildekleuren kan lachen best ook wel mooi en tegelijkertijd verdrietig zijn.
Of andersom.
Of wat maakt het uit
Ik zag twee mannen een voor een prachtig piano spelen en ik hoorde hoe ze vervolgens vooraf bedachte woorden spraken.

Aan het einde van dat alles, van de mooie woorden, de omhelzingen en de piano, dacht ik: Ja.
Ja, het klopt, t’ is allemaal waar.
Het klopt dat de passie het wint van het verlies.

Gerriet zelf lag er ondertussen maar doods bij.
Uiteraard.
Maar zijn boodschap, samengevat in heel zijn leven, zijn leven – zijn mooiste schilderij, was voor iedereen in het crematorium aanwezig, duidelijk.

Leef!

.