De linkmiegel

 

Ze moeten er in Het Kielzog in Hoogezand maar eens een theatervoorstelling van maken.

 

Zo van: zware muziek zwelt aan.

Vanuit de donkerte verschijnt een prachtig vrouwmens, blootsvoets en met wapperende blonde haren. Zij danst zwierig rond de koningstroon waarop fier een manspersoon zit. Die kijkt ontzettend vriendelijk.

Aan zijn voeten kronkelen gedaantes die hem aanbidden.

Links in de hoek staat afkerig een statig figuur in ’t zwart.

De gestalte roept: ‘Ik ben een alien.’

De zwierige schone springt op een stapel oude kranten, slaat haar blote armen ten hemel en krijst: ‘Ik heb klauwen gekregen.’

Dan ineens is er het geluid van piepende autobanden en krimpen de kronkelende aanbidders ineen van angst.

Een flits, fel licht, de auto crasht.

Een duister figuur doemt op: het is de Linkmiegel.

 

Of zoiets.

Dit moet nog verder uitgewerkt worden.

In het programmablad kan staan dat de voorstelling is gebaseerd op verhalen die in maart 2009 in de zittingszalen van de Groninger rechtbank zijn verteld.

 

Of hij bang is, vragen de rechters aan Loek B.

Vorige week stond hij als hoofdverdachte terecht in de zaak Capitool: de zaak van de omvangrijke drugshandel vanuit zijn woning aan de Kerklaan in Hoogezand.

Nu zit hij er als getuige.

De man naast hem wordt verdacht van het leveren van grote partijen. In het dossier staat dat hij een grote vis is, een gevaarlijk man ook, ja, hij zou een linkmiegel zijn.

 

Nee, antwoordt Loek, hij is niet bang.

En hij kan zich ook niet herinneren dat hij belastende dingen heeft gezegd over de man naast hem.

Die man weigert antwoord te geven op vragen die worden gesteld.

De officier van justitie: ‘Ik zie dat getuige Loek B. bang is en niet durft te herhalen wat hij eerder heeft gezegd. Hij trekt zijn keutel in.’

 

Als de officier vijftien maanden gevangenisstraf tegen de grote vis eist, zegt de advocaat dat justitie hier een loopje met de waarheid neemt.

De officier schudt het hoofd zoals hij zijn hoofd al heel vaak in deze megazaak heeft geschud.

 

Net als Auke.

Nee, zegt hij, hij heeft geen vuurwapen en geen drugs geleverd aan Loek die hij wel een heel aardige man vindt.

Hij leverde hunnie nooit iets, omdat zullie zeiden dat hij dikke troep verkocht.

Dikke bullshit.

De officier eist negen maanden celstraf.

 

Deze week stond ook Suzanne terecht, vrouw met lang haar.

Ze hoort een werkstraf eisen van 240 uur.

Suzanne leeft op speed, dagelijks en dat al twaalf jaar lang.

Alleen zo kan ik functioneren, zegt ze.

 

Zij reed heel Nederland af, op zoek naar handel voor Loek.

Ook al omdat Ger niet meer kon koerieren vanwege dat auto-ongeluk.

Suzanne deed het omdat het klikte tussen Loek en haar.

Ook buiten de drugs om.

 

Nee, niks voor het geld.

Voor geld, daar werkt ze voor.

Thuis geleerd.

Thuis zeiden ze, meid, je hebt klauwen gekregen om mee te werken.

Ze handelt in oud ijzer en oud papier, verzorgt haar oma en past op het huis van Loek nu die in de gevangenis zit.

Zegt: ‘Loek is een heel aardige man en ik ben verliefd op dat huis.’

Rechters: ‘U woont op het plaatsdelict. Geeft dat dan geen dubbel gevoel?’

Suzanne, met een allervriendelijkste glimlach: ‘Nee!’

 

Willem.

Verdacht van trouwe afname. Hij, gewezen kraanmachinist, had nadat zijn ouders hadden gehuild van zorg en verdriet, zijn cocaïneverslaving afgezworen en staat nu alleen nog maar stijf van de ghb.

Om de twee, drie uur heeft hij wat nodig.

Daarom kan het zo zijn, zegt hij, dat zijn ogen alle kanten opschieten.

Soms valt hij in slaap als hij in zijn auto voor het rode verkeerslicht staat te wachten.

 

Zijn herinneringen zijn een zwart gat.

Op foto’s uit het dossier had hij wel gezien hoe leip hij bewusteloos op de grond lag. ‘Schrikbarend.’

Maar dat gebeurde alleen in het weekeinde, nooit door de week.

Dat hij wel eens wat afleverde voor Loek klopt, maar daarmee is hij toch geen dealer. Want hij verdiende er niks aan.

Het was een vriendendienst.

Voor Loek, een aardige man met wie hij over zijn problemen kon praten.

 

De officier las dat Willem bij de bank een lening afsloot om cocaïne te kunnen kopen. Binnenkort moet hij ook vanwege drugs in Rotterdam terechtstaan.

Willem wil wel anders.

Zegt: ‘Het feest moet maar gebeurd zijn, het wordt ja tijd. Ik ben ook al bijna 31 jaar.’

 

De eis: een werkstraf van 180 uur en zes voorwaardelijke maanden cel.

 

Willem kocht ghb in Duitsland, op de parkeerplaats van megadiscotheek ZAK, even over de grens. Hij kocht dat daar van Nederlanders die de drugs Duitsland binnen hadden gesmokkeld.

Willem smokkelde het weer terug.

Over de risico’s van deze malle handel , daar had hij ja nooit zo goed over nagedacht.

 

De officier van justitie verzucht: ‘Soms denk ik dat ik niet meer van deze wereld ben, dan voel ik mij een alien.’

 

Rob Zijlstra

 

 

Op 9 april wijst de rechtbank vonnis in achttien 18 Capitool-zaken die deze maand voor de meervoudige strafkamer zijn behandeld.