Jan kreunt van de ellende.

Dat hoor je niet, maar het kan niet anders.

De rechters willen niet alleen weten wat er nou precies is gebeurd in de kleedkamer van het eerste, op de massagetafel met de deur op slot, maar ze willen ook dat hij het zegt.

Hardop.

 

Jan, 60 jaar, is niet van de generatie die gewend is man en paard te noemen.

Uit zo’n milieu komt hij ook niet.

Vandaar de ellende.

 

Het verdachtenbankje verandert in een soort martelkamer.

Een uur lang laten ze hem alle hoeken zien en op het moment dat je als toeschouwer denkt, nu weten we het wel, beginnen de rechters opnieuw naar de waarheid te zoeken.

Aan het einde is Jan veranderd in een hoopje menselijk drama.

Hij is al veertig jaar getrouwd en was leerplichtambtenaar.

 

Zo onberispelijk ziet hij er ook uit.

Als leerplichtambtenaar van de gemeente was hij belast met de handhaving en de zorg voor leerplichtkinderen.

In zijn vrije tijd was hij graag en vaak op zaterdag op het voetbalveld.

Daar kende iedereen hem als de joviale man die altijd snoepjes had.

En als er een speler onderuit ging, dan mocht Jan graag het veld in rennen met het waterzakje en de spons.

 

Jan had dan ook een cursus sportmassage gedaan.

In die hoedanigheid masseerde hij de halve voetbalvereniging.

Er deden wel eens gekke praatjes over hem de ronde omdat hij zich graag in de kleedkamers ophield.

Maar daar werd verder niets achter gezocht.

Zij die wel beter wisten, die schaamden zich dood en zeiden dus niks.

Rechters: U was gefascineerd, en misschien nog wel, door jonge jongenslichamen. Bij het masseren had u ook een andere werkwijze dan op cursus geleerd. Bij u moesten ze bloot op de tafel.

Jan knikt.

Hij had, zegt hij, met al die jongens een vriendschappelijke band.

 

Die band was zo vriendschappelijk dat een paar jonge vrienden zich vorig jaar bij hem thuis meldden.

Voor de woning riepen ze lelijke dingen en gooiden met modder.

Binnen dreigden ze boos met het vragen van zwijggeld.

Jan stapte naar de politie en toen kwam alles uit.

 

Uit kwam ook dat hij niet alleen als masseur bij het zaterdagvoetbal overactief was geweest, maar ook als leerplichtambtenaar.

Hij spoorde zijn jongens aan om toch vooral naar school te gaan, hun best te doen, een diploma te halen. Anders loopt het, zei hij misschien wel, nog slecht met je af.

Maar soms hadden zijn jongens geen zin, dan sliepen ze nog in bed, in plaats van op school.

En dan kon het gebeuren dat Jan ineens op de rand van het bed zat en de spijbelaar wakker streelde.

De moeder had het wel wat raar gevonden, die leerplichtambtenaar zo lang boven.

Maar vader zei dat zo iemand wel weet wat ie doet.

 

De spijbelaar moest wekelijks bij Jan aan het bureau op zijn werkkamer in het gemeentehuis komen.

Toen de leerplichtige eens last van zijn knie had, nam Jan hem mee naar boven, naar een zolderkamertje van het oude deel van het gemeentehuis.

Daar masseerde hij anders dan geleerd met hete zalf.

Rechters: Wat is dat nou voor geks?

Jan: ‘Ik hielp daar ook wel collega’s van ’t werk.’

Rechters: Op dat zoldertje?

Jan: ‘Ja.’

Rechters: Namen.

Jan noemt namen (bij de redactie bekend).

 

In mei vorig jaar was alles uitgekomen.

Hij had toen met zijn snoepjesreputatie te kijk gestaan, ook dankzij de pers, want zo groot is Bedum ook weer niet.

Nu gaat het niet goed.

Hij is zijn baan kwijt en zijn vrouw en dochters vinden het en hem vreselijk, maar bieden nog wel steun.

Het was niet gemakkelijk geweest te vertellen over zijn dubbelleven.

Dat hij naar de sauna ging in Veendam op avonden dat daar meestal mannen kwamen. Mannen ook die friemelden.

 

Gedragsdeskundigen denken dat Jan wel pedofiele neigingen heeft, maar in de kern geen pedofiel is.

Jan zegt dat hij nu alleen nog maar kan strijden en bidden tegen de neigingen.

Hij heeft zich aangemeld voor een behandeling.

Aanvankelijk werd gedacht aan anderhalf uur therapie per week. Bij nader inzien – na de intake – leek het de geschrokken therapeuten beter de behandeling op te schalen naar vier dagen per week.

Daar was Jan weer van geschrokken.

Zo hij ook schrikt – dat kan niet anders – als de officier van justitie haar strafeis formuleert: 24 maanden gevangenisstraf, waarvan acht maanden voorwaardelijk. De best passende reactie, noemt ze haar eis.

Jan zegt met gebogen hoofd dat hij het begrijpt en dat hij spijt heeft.

Even daarvoor had hij nog gezegd, dat hij niet de enige was geweest, hij in Bedum met de jongens.

Jan: ‘Ook de melkboer…’

Rechters: Zeg dat niet!’

 

 

Rob Zijlstra

.

UPDATE – 16 april 2009 – uitspraak
De leerplichtambtenaar van Bedum is veroordeeld tot 24 maanden celstraf waarvan twaalf maanden voorwaardelijk. Aan twee slachtoffers moet hij in totaal 3000 euro betalen.

.

UPDATE – 28  januari 2011 – uitspraak hoger beroep
Het gerechtshof in Leeuwarden heeft de leerplichtambtenaar veroordeeld tot 24 maanden waarvan de helft voorwaardelijk.  Daarmee onderschrijft het hof de uitspraak van de  rechtbank Groningen. Naast de straf moet hij aan de twee slachtoffers in totaal 3.000 euro schadevergoeding betalen.  Het openbaar ministerie had twee weken geleden  een hogere straf geeist: 2 jaar onvoorwaardelijk.

HET ARREST [volgt]