De strafzaak van Gerard van D., twee weken geleden, heb ik niet bijgewoond.

Het kwam niet uit.

Inhoudelijk weet ik dus niet zo veel meer van de zaak dan dat er in de kranten heeft gestaan. Dat was best veel, maar natuurlijk nooit genoeg.

 

Van D. leefde in onmin met buurtgenoten.

En / of andersom.

Iemand riep dat hij de kinderen van het pleintje zou schoppen.

Misschien was dat een druppel.

Even later krijgt Van D. een duw.

Misschien was dat de druppel.

 

Bang dat iemand zijn kinderen iets zal aandoen, rent Van D. naar huis, naar zolder en komt terug met in zijn hand een pistool.

Er zitten, zo zal pas later blijken, politiekogels in.

 

Hij loopt op Ad Dillen (40) af en schiet hem door het hoofd.

Daarna rent hij achter een tweede man aan die vlucht in zijn woning.

Hij schiet de man in de arm en in de buik.

Van D.’s zoontje roept nog ‘nee pap, niet doen’.

Kan best zo zijn dat het daarom bij een poging tot moord is gebleven.

 

Daarna ziet Van D. man drie staan.

Roept: moet jij ook?

En schiet.

Hij raakt op de hoogte van 148 centimeter de regenpijp.

Het staat allemaal in het vonnis

 

Drie dagen na de schietpartij overlijdt Ad Dillen aan de verwondingen.

 

De rechters zeggen dat Van D. de drie feiten met voorbedachten rade heeft gepleegd.

Het wilsbesluit van de verdachte [was] om af te rekenen met de mannelijke personen van de groep…

 

Psycholoog K.S. Callender concludeert na onderzoek dat Van D. sterk verminderd toerekeningsvatbaar is.

Psychiater B. Takkenkamp  concludeert na onderzoek dat Van D. licht verminderd toerekeningsvatbaar is.

De psychiater en de psycholoog van het Pieter Baancentrum concluderen na observaties dat de daad volledig aan Van D. kan worden toegerekend.

 

De rechtbank neemt de visie van Takkenkamp over.

Ze moet toch wat.

 

De rechters zeggen dat Van D. door de mannelijke personen van de buurtgroep weliswaar is getergd, maar dat zijn reactie buitenproportioneel was.

En derhalve strafbaar.

Want er waren andere manieren.

 

De officier van justitie eiste twee weken geleden een gevangenisstraf van 24 jaar.

 

Ik was donderdagmiddag aanwezig bij de uitspraak.

Dat kwam wel uit.

Het voorlezen van (de samenvatting van) het vonnis duurde een kwartiertje.

 

Ik keek naar de man die zichtbaar gespannen en met gesloten ogen het einde van dat verhaal afwacht.

Pas aan het einde weet hij waar hij aan toe is.

Geen idee wat er door zijn hoofd ging op dat moment.

Vast niet dat buiten de zon schijnt, of dat de lente buiten al flink tekeer gaat.

 

De rechtbank uiteindelijk: …en veroordeelt verdachte voor het bewezen- en strafbaar verklaarde tot een gevangenisstraf voor de duur van 18 jaren.

 

Misschien dat hij nu denkt: als ik weer naar buiten mag, ben ik 61 jaren.

 

Rob Zijlstra

 

het vonnis (rechtspraak.nl)