De politie van Groningen levert momenteel minder strafzaken aan dan afgesproken.
Duizend zaken minder dit jaar, is al gezegd.
Is tien procent.
Komt door het nieuwe computersysteem.
Een landelijk probleem.
Komt door ’t Zandt en de HIV-zaak, hoor je ook. Die twee zaken slurpten zoveel capaciteit op van de politie dat andere zaken zijn blijven liggen. Op een plank. En dat merk je nu. Al een tijdje.
Ja, er wordt van alles gezegd.

Alleen niet dat het komt, omdat er domweg minder misdaad is.
Want dat schijnt niet zo te zijn, zeggen ze.

Nu de politie hoe dan ook minder zaken ter vervolging aanlevert bij het openbaar ministerie, kan het openbaar ministerie op haar beurt de afspraken niet nakomen die met de rechtbank zijn gemaakt. En dat maakt dat het nu al weken achtereen anders dan anders is op de rechtbank van Groningen.

Het kabbelt.
Het is te rustig.

Of de politie hier de hoofdoorzaak van is, weet ik niet. Ik heb de vraag bij de rechtbank neergelegd en daar wordt het nu uitgezocht.

Ik schrijf dit allemaal op nadat ik Thomas in het verdachtenbankje heb zien zitten bij de politierechter. Thomas, jaar of twintig, wordt wederspannigheid verweten. Hij had zich in tegengestelde richting bewogen dan waar een ambtenaar die bezig was met de rechtmatige uitoefening van zijn functie hem had bevolen.

De politierechter vraagt waarom hij de transactie die justitie hem aanbood, niet heeft betaald. Dan had hij hier niet gezeten.
Het antwoord van Thomas is luid en duidelijk: omdat ik niks heb gedaan.
Daarom had hij die 250 euro niet betaald.

Het was half vijf in de ochtend geweest.
In de Peperstraat, hartje uitgaansgebied Groningen.
Op straat stonden een paar stappers met een glas bier in de hand.
Dat mag niet, ook niet van de twee passerende mannen die de stappers daar op wezen.
Naar binnen met die glazen, of zoiets zeiden ze.

Er ontstond geen gewelddadige situatie.
Wel wat gedoe.
Wie die mannen dan wel niet waren, wat ze wel niet dachten met hun gebemoei om half vijf in de ochtend in de Peperstraat.
De mannen zeiden dat ze van de politie waren.
In het proces-verbaal schreven ze later dat ze gezien de situatie niet in de gelegenheid waren geweest zich te legitimeren.
Thomas zei tegen de rechter dat ze hadden gevraagd aan de mannen in hun burgerkledij om zich te legitimeren en dat ze dat niet wilden doen.
Zegt: ‘Iedere vreemde kerel kan om half vijf in de ochtend in de Peperstraat wel zeggen dat ie van de politie is.’

Binnen dit gedoe zou Thomas dus wederspannig zijn geweest.
Politierechter: ‘Wist u dat u was aangehouden.’
Thomas: ‘Nee.’
Politierechter: ‘Dat wist u niet.’
Thomas: ‘Ik wist niet dat ze polities waren. Dat had ik pas veel later in de gaten.’
De officier van justitie acht het tegengestelde gedrag van Thomas wettig en overtuigend bewezen.
Omdat de politie dat zegt.
Eigenlijk alleen daarom.
De officier van justitie eist een boete van 250 euro.

De politierechter zegt dat ze gelukkig haar laptop heeft meegenomen.
Dat ze de beelden van de beveiligingscamera’s wel eens even vanaf dvd wil bekijken.
Samen met Thomas en de officier van justitie.

Nu ga ik er vanuit dat deze camerabeelden eerder al door de officier zijn bestudeerd. En dat op basis daarvan, mede op basis daarvan, is besloten wederspannige Thomas te dagvaarden.
Ik ga er ook vanuit dat de politie rechter de beelden eerder heeft bekeken in het kader van de voorbereiding van de strafzaak.

Vanaf de perstafel is niks te zien. Het is maar een kleine laptop.
Maar na de vertoning zegt de officier van justitie niet dat hij van mening is veranderd, dat bij nader inzien hij toch geen strafbare feiten heeft waargenomen. Dat Thomas toch onschuldig blijkt. Dat de politie zich moet hebben vergist. Bedenk maar wat.
In plaats daarvan handhaaft de officier van justitie zijn strafeis.

De politierechter doet direct uitspraak.
Zegt tegen Thomas dat zij op de beelden niet heeft kunnen zien dat hij wederspannig was. Wel dat hij rustig tegen een muur staat geleund, zoals een van de mannen in burger hem heeft opgedragen. Er is nota bene niks aan de hand.

De politierechter zegt: ‘Ik spreek daarom u vrij.’
Thomas: ‘Dank u wel.’
Buiten de rechtszaal slaan zijn kameraden hem op de schouder.
En dan gaan ze gevieren lachend terug naar Drachten.

Ik dacht: justitie zal toch niet proberen koste wat kost het aantal afgesproken verdachten bij de rechtbank af te leveren?

Rob Zijlstra