Zelfs de advocaat zegt dat het allemaal wel een beetje raar is.
Maar dat raar, laat staan een beetje raar, strafrechtelijk gezien niks zegt.
Raar is geen bewijs.
Vooralsnog niet.

Twee jaar geleden werd Mike – over hem gaat dit verhaal – nog veroordeeld wegens oplichting via het internet.
Iets met gestolen motoren.
Ditmaal zou hij zich schuldig hebben gemaakt aan mensenhandel.
Hij zou twee vrouwen als waren het koeien hebben aangeschaft en het tweetal hebben gedwongen seks te hebben met zo veel mogelijk mannen.
Het geld dat de mannen hiervoor moesten betaalden, was voor Mike.

De officier van justitie vindt het bijvoorbeeld raar dat Mike een incassobureau had, dat op naam stond van een vriendinnetje en als enige werknemer een professioneel kickbokser op de loonlijst had staan.
Dat is toch raar, zei de officier van justitie.

Op 19 november 2007 melden twee vrouwen zich aan de balie van het hoofdbureau van politie in Groningen.
Het zijn Love en Joy, ze zeggen dat ze van oorsprong uit Bulgarije komen.
En dat ze opgesloten hadden gezeten in een woning aan de Coehoornsingel in Groningen.
En dat ze zojuist, nu net, in een onbewaakt ogenblik, zijn ontsnapt.
Dat ze gedwongen moesten werken in de prostitutie met zoveel mogelijk mannen.
En dat hij Mike heet.

Raar is ook, zegt de officier van justitie, dat Mike vaak naar Bulgarije ging. Soms wel twee keer in de maand. Raar is dat, omdat de officier zich niet kan voorstelen dat Mike dit onderneemt vanwege de schoonheid van de Bulgaarse cultuur en natuur.
Zo is hij niet.
Mike haalt de schouders op, mompelt wat.
Hij is niet zo’n prater.

De politie biedt de vrouwen daar op het hoofdbureau de B9-regeling aan. Dan mogen ze illegaal of niet hier een tijdje blijven, krijgen ze slachtofferzorg, eten en onderdak en uiteindelijk gratis een ticket voor naar huis.
In ruil daarvoor moeten ze wel aangifte doen.
Dat doen Love en Joy.

Love vertelt dat ze thuis in de geldproblemen was geraakt omdat haar ex haar belazerde. Via een kennis hoorde ze een oplossing: ze kon werken in Wenen, Oostenrijk. Met vriendin Joy stapt ze in Boekarest (nee, niet Sofia) op de trein.
In Wenen lag al een kamertje voor haar klaar.
Het moest zonder condoom.
Daarnaast moest ze in de blote kont dansen in een bar met schreeuwmannen.
Joy ook.

Het duurde niet lang, zo vertellen de vrouwen aan de politie, of ze wilden daar weg. Opnieuw komen ze via via tegen en die weet wel werk in Nederland.
Bij Mike.
Volgens Love zijn ze als slaven verkocht.
In Groningen worden ze opgesloten, ze mogen zelfs niet zonder toestemming naar het toilet. Er is een 24-uur-bewaking. Ze moeten zeven dagen per week werken, ook als ze niet kunnen. Ook krijgen ze te horen dat ze nu een schuld hebben die dringend afbetaald moet worden.
Mike weet wel hoe.

Ze vertellen dat ze bang zijn voor Mike. Hij had gezegd dat hij van de maffia is en dat hij hen zo door het hoofd kan schieten. En dat ‘pas op‘ de politie geen optie is, want die heeft hij omgekocht.

Raar, zegt de advocaat.
Ze kregen wel allebei een mobiele telefoon van Mike.
Daar konden ze mee gewoon mee bellen en sms’en.
Ze hadden een paar keer ‘met ons gaat het goed’ naar huis ge-sms-t.
Gek dat ze dan bij de politie iets anders beweren.

Omdat Love en Joy geen echte paspoorten hebben, kunnen ze niet aan de slag in de rosse buurt van Groningen.
Wel in die van Leeuwarden, want daar in Friesland gelden andere regels.
Dat is ook heel erg raar.

Er worden duizenden euro’s verdiend. Uit taps (afgeluisterde telefoongesprekken) zegt de politie te denken te weten dat Mike via via in Bulgarije al weer op zoek is naar meer vrouwen om nog meer geld te incasseren.
Hij heeft immers niet voor niets een incassobureau.

De officier van justitie rept van koelbloedige uitbuiting door een verdachte die gewetenloos is. Iemand die mensen als dingen, als wegwerpartikelen, ziet.
Zegt: ‘Hij heeft willens en wetens misbruik van vrouwen gemaakt en dat enkel voor het eigen gewin.’

De advocaat werpt tegen dat de twee dames gewoon een sleutel hadden van de woning, boodschappen deden en ook een keertje uit waren geweest, op stap. Van dwang is helemaal geen sprake geweest en als ze anders beweren, dan kan dat maar een ding betekenen, meent de advocaat: dan zijn Love en Joy hartstikke onbetrouwbaar.
En dan is het weer niet zo raar dat ze allerlei onzin over Mike vertellen.
Ofwel: vrijspraak voor Mike.
Kan hij ook verder met zijn incassobureau dat na de vorige detentie een doorstart heeft gemaakt. Ja, daarbij is de enige medewerker ontslagen.

Mike was nadat Love en Joy aangifte hadden gedaan, niet alleen getapt, maar ook een tijdje door de politie geobserveerd. Daarna deden ze een inval in zijn woning, toen nog in Appingedam. Een grote Mercedes, zegt niks, werd in beslag genomen. Mike zelf werd in de gevangenis opgeborgen. Na acht maanden werd zijn voorlopige hechtenis na tussenkomst van rechters geschorst.

Dat laatste vindt de advocaat logisch, want acht maanden is een lange tijd.
Wat wel weer raar is dat als het allemaal zo erg is geweest, zo vals, dat de strafzaken tegen drie medeverdachten, de bewakers, zijn geseponeerd.

De officier van justitie vindt dat niet raar. Zij wil Mike. Die moet terug achter de tralies. Ze eist drie jaar gevangenisstraf, waarvan een jaar voorwaardelijk en een bonus van nog eens zes maanden cel. Dat zijn de zes maanden die Mike voorwaardelijk opgelegd had gekregen bij de laatste veroordeling.

Rob Zijlstra

UPDATE – 29 juni 2009 – UITSPRAAK
Mike lijkt goed weg te komen: hij hoeft niet terug naar de gevangenis. De rechtbank vindt de tijd die hij al heeft vastgezeten – 139 dagen – voldoende. Dat wordt dan als volgt opgelost: een gevangenisstraf van 360 dagen waarvan 121 voorwaardelijk.
Daarnaast moet Mike wel werken: 480 uur, dat is tweemaal het maximale. Dat kan om dat de helft hiervan een ten uitvoerleging is van een eerder voorwaardelijk opgelegde straf. Dit betrof zes maanden cel. Die zijn weer omgezet in 240 uur.
Mensenhandel is een ernstige aangelegenheid, schrijft de rechtbank in het vonnis, maar omdat er hier sprake is van een relatief korte periode, is een gevangenisstraf van lange duur niet gepast.