In zittingszaal 14 van de Groninger rechtbank staat van alles terecht.
Echte criminelen bijvoorbeeld.
Je kunt het niet aan ze zien, echt niet, maar vaak wel opmaken uit wat ze hebben gedaan, beter gezegd, waar justitie hen van verdenkt.

Donderdag werd in zaal 14 tien jaar gevangenisstraf geëist tegen drie mensenhandelaren en vijftien jaar opgelegd aan een dronken rover en een aan cocaïne verslaafde moordenaar.
Komende week moet de rechtbank in Groningen uitspraak doen in zaken waarin opgeteld meer dan dertig jaar gevangenisstraf is geëist.

Dat klinkt heel erg crimineel, maar het zegt niks.

Mensenhandelaren zijn – indien schuldig – per definitie wel heel erg en crimineel.
Ik kan naar aanleiding van de strafzaak die donderdag en -avond voor de Groninger rechtbank diende een akelig verhaal schrijven over mensenhandel. Dan kan ik bijvoorbeeld ook schrijven dat mensenhandel bestaat omdat wij, wij mannen in Groningen en omgeving, dat mogelijk maken. Omdat wij brave mannen in ruil voor vijftig euro meisjes en jonge vrouwen die heel bang zijn – wat je niet kunt zien – indirect seksueel mogen misbruiken.

Indirect, omdat wij ze niet dwingen.
Ze zijn immers al gedwongen.

Ik zou dan ook schrijven dat het eigenlijk als je hier goed over nadenkt – en waarom zou je dat laten – te gek voor woorden is dat de prostitutie is gereguleerd middels vergunningen van de burgemeester en nummers van de Kamer van Koophandel en tegelijkertijd in handen is van mensenhandelaren die indien schuldig per definitie hartstikke erg en crimineel zijn.

Maar ja.

Ik wilde schrijven over Frank (21) en Evelien (24) die deze week ook terecht stonden.
Het zag er op papier niet best uit.
Een beroving in de vorm van een ordinaire straatroof achter de V&D, een zware mishandeling elders in de binnenstad van Groningen, een bedreigingen met een misdrijf.

Frank en Evelien woonden toen in een kraakpand.
Maar dat zegt niks, sprak de advocaat die ook andere tijden heeft meegemaakt.
Hij zei: ‘Krakers van tegenwoordig lopen al lang niet meer in alleen gewaden van jute en met lang rastahaar op het hoofd.’

Kijk maar naar Frank en Evelien.
Die twee ogen als twee keurige jonge mensen.
Dat kun je ook zien.
Hij hoopt binnenkort zijn eerst baan te krijgen, zij studeert en doet vrijwilligerswerk. Toch zaten ze daar samen in het verdachtenbankje met zo’n lelijke dagvaarding.

Robbie was hun gezamenlijk vriend door dik en dun geweest.

Toen Frank en Evelien puppies hadden, een mand vol, en die verkochten, hadden ze even meer geld dan ze gewend waren. En omdat Robbie bijna nooit wat had, nooit geld, leenden ze hem, want hun beste vriend, 150 euro en korte tijd daarna nog eens.

Dat ging mis.
Wat Robbie ook beloofde, hij betaalde het geld niet terug.
Hij liet zijn vrienden simpelweg barsten.

Op een dag toen maat al lang vol was, was Evelien een keertje naar zijn huis gegaan en had daar een briefje achtergelaten. Als Robbie het geld niet zou teruggeven, kon hij beter naar Zimbabwe emigreren, schreef ze, ‘want ik sloop je helemaal’.
Daaronder: ‘Knuffel, Evelien’.
Een andere keer had ze tegen hem geroepen dat ze wel een molotov-cocktail bij hem naar binnen zou gooien.

Rechters: ‘Het was ook uw geld dat hij niet teruggaf.’
Evelien: ‘Ja, en we hadden toen zelf ook niet zo veel meer. Dan is 300 euro best veel geld.’
Rechters: ‘Maar dan zo’n briefje en zulke nare dingen roepen. Had dat niet anders gekund?’
Evelien: ‘Ik had het anders moeten oplossen. Maar ik was zo boos.’

Dat snappen de rechters wel.

Ook Frank had zijn oude kameraad opgezocht.
In de deuropening had hij van alles geroepen, nee niet fraai en toen had hij Robbie een duw gegeven, met zijn handen zo tegen zijn borst. Robbie was gevallen en had huilend op de grond gelegen.

Frank: ‘Ik was ook boos, ook omdat hij mijn kameraad was geweest en het vertrouwen had geschonden. Maar ik heb hem niet geslagen.’
Robbie zei van wel.
Een getuige had het zelfs gezien (een tweede getuige niet).
Tegen de politie had Robbie gezegd: ‘Hij heeft mij niet alleen geslagen, maar ook geschopt toen ik op de grond lag en hij heeft mij bedreigd met een vuurwapen. Frank die in een kraakpand woont, handelt namelijk in vuurwapens. Ik weet dat omdat ik zijn vriend was.’

De politie liet er geen gras over groeien. Nog voordat een officier van justitie goed en wel de vereiste toestemming had kunnen geven, viel de politie de kraakwoning binnen.
Een wapenarsenaal werd niet aangetroffen.
Wel een kleine bruine portemonnee van leer die voor alle zekerheid in beslag werd genomen.
Je weet het maar nooit.

In de portemonnee zaten pasjes.
Verhip, zei ineens het politie-invalteam-zonder-toestemming, dat is die portemonnee die op 31 januari 2008 is buitgemaakt bij de straatroof achter de V&D.
En kijk: de vijf euro die er in had gezeten, zit er nog steeds in.

Evelien?
‘Ik lag te slapen.’

Frank?
‘Ik heb die portemonnee gevonden toen ik de hond uitliet, op het Martinikerkhof. Ik wist niet eens dat er vijf euro in zat. Wel pasjes, daarom wilde ik de portemonnee naar het politiebureau brengen. Dat was er alleen nog niet van gekomen, we hadden het toen heel druk met die puppies.’

Dat briefje (bedreiging), de duw (mishandeling) en de bruine portemonnee (verduistering) leveren weliswaar geen gevangenisstraffen op, maar strafbare feiten zijn het wel.
Dus eist de officier van justitie een taakstraf van 120 uur tegen Evelien en 180 uur met ook nog eens vier weken voorwaardelijke cel tegen Frank.
Misschien dat de officier van justitie dacht, het zijn dan wel geen criminelen, maar ze zitten hier nu toch.

Rob Zijlstra

 

UPDATE – 1 juli 2009 – uitspraken
Hmm. De rechtbank acht het allemaal wettig en overtuigend bewezen en strafbaar. Maar is wel milder. Een werkstraf voor Frank van 90 uur, voor Evelien 40 uur.