Ik zie dat Robbin er de laatste drie jaren niet gezonder uit is gaan zien.
Vroeg of laat eist de cocaïne ook van het uiterlijk tol.
Robbin, 34 jaar, is zo iemand die meer levenstijd in de gevangenis doorbrengt dan er buiten.
Eigenlijk is hij nooit vrij.
Buiten houdt de drugs hem in de greep.

De officier van justitie is Oebele Brouwer, een optimistisch ingesteld mens.
Hij zegt dat er ook positieve dingen over Robbin zijn te vertellen.
Vroeger pleegde hij gewapende overvallen.
Nu doet hij woninginbraken.
Op de schaal van ernst, zijn die toch iets lager ingedeeld.

Komt bij dat Robbin niet zo’n inbreker is die alles zo maar lelijk van de muur trekt.
Hij doet het netjes, trekt netjes de stekkertjes er uit en laat geen rommel achter.

Robbin wordt zo te zien niet vrolijker van een complimenterende officier. Hij loopt al lang genoeg mee en kent de klappen. Hij weet dondersgoed dat de officier zo meteen gaat zeggen: maar…

Maar, zegt officier Brouwer in vrije vertaling, daarmee zijn de aardige woorden wel op.

Robbin behoort tot het gilde waarvoor u moet vrezen als u straks op de camping in Frankrijk bent. Overdag loert hij door uw ruiten en ’s nachts slaat hij dan toe. Of u boven ligt te slapen, maakt hem niet uit.

Hij weet doorgaans ook waar uw autosleutels liggen en dat de kans groot is dat de auto die daar bij hoort, voor de deur staat. Dus behalve flatscreens, laptops, camera’s en ander digitaals, neemt hij uw auto ook mee. Voor hem wel zo handig. De auto die hij al had, laat hij dan gewoon achter.

De schoonheid van zijn inbraken ligt ook besloten in de wijze waarop hij bij u binnenkomt: Robbin flippert.
Met een plastic kaartje, of gewoon met een stuk van een plastic colafles, flipperfrutselt hij uw voordeur open die toch niet op het nachtslot staat.
Een enkele keer hoeft dat niet eens. Toen hij door de Vrijheidslaan in Roden liep, stak de sleutel gewoon in het deurslot.

Het is niet zo dat hij alles in een keer meeneemt. Soms noteert hij uw adres en zijn gading en dan komt hij een week later, net wanneer u bent bekomen van de eerste schrik en de slaap weer wat kon vatten, gewoon nog een keer langs.

Robbin is ook zo’n misdadiger die doorgaat, net zo lang tot hij wordt gepakt. Maar eenmaal in de kladden, dan biecht hij alles eerlijk op. Na een tijdje in de gevangenis raakt hij supergemotiveerd om van de cocaïne af te kicken. Dat lijkt hem dan ineens het allermooiste dat er is.

De laatste keer dat hij de gevangenis mocht verlaten, meldde hij zich vrijwillig aan in Lunteren, in een Lunterense afkick. Hij was toen na vier jaar detentie als verslaafde helemaal clean en wilde dat zo houden. Maar eenmaal langs de intake, stelde hij vast dat er binnen in de afkick nog meer drugs te krijgen waren dan buiten Lunteren.
Zo clean hij de kliniek was binnengekomen, zo verslaafd nam hij na een paar weken de benen.

En toen begon alles weer opnieuw.

Surveillerende agenten zagen in een van de betere buurten van Leek een auto hard wegrijden. Verhip, zeiden die agenten en gaven een stopteken. Daar had de auto geen boodschap aan. De surveillanten riepen om assistentie en zo gebeurde het dat er in februari dit jaar zes politieauto’s met twaalf agenten vanuit Leek over de snelweg met snelheden van 180 tot 200 kilometer per uur achter Robbin aanreden.

Officier Brouwer: ‘Het leek wel wild west.’

Op de ringweg in Groningen, ter hoogte van Vinkhuizen, gaf Robbin het op. Hij stopte gierend, stapte uit en zei dat hij hier en daar had ingebroken, in Leek, in Roden en her en der wat in Groningen, ja soms wel tweemaal binnen een week in dezelfde woning.

Officier Brouwer: ‘Hij is heel coöperatief, ook dat is positief.’
Hij eist ditmaal voor vijftien woninginbraken en wat losse diefstalletjes twee jaar gevangenisstraf, waarvan acht maanden voorwaardelijk.

Zijn advocaat zegt dat dat geen effect zal hebben, want die vier jaar die Robbin de laatste keer had gekregen, heeft ook geen effect gehad.
De advocaat: ‘Gevangenisstraf schrikt hem niet af.’

Ik denk dat de rechters dat ook wel in de smiezen hebben.
Toch zullen ze Robbin over twee weken opnieuw naar de gevangenis sturen.

De cirkel is nog niet doorbroken.

Rob Zijlstra

 

UPDATE – 9 juli 2009 – uitspraak
Robbin moet terug naar de gevangenis: ditmaal moet hij 16 maanden opknappen en hangen er acht boven zijn hoofd. Na detentie moet hij naar het intramuraal motivatiecentrum (imc) in de hoop dat hij daar niet wegloopt en  voldoende inspiratie krijgt om af te kicken. Een van de gedupeerden krijgt 200 euro van hem. De anderen niets.