expositie gevangenismuseum veenhuizen

Strafrechtadvocaat Wim Anker is bijvoorbeeld tegen de levenslange gevangenisstraf in Nederland.
Alleen als het echt niet anders kan, zegt Anker, dan kan het.
Maar veel beter is van niet.
Anker zegt dan bijvoorbeeld dat wie levenslang heeft, geen perspectief meer heeft.
Zo iemand kan geen streepjes op de deur zetten.
Kan niet turven.
Nooit: hoe lang nog.

Donderdag stond William terecht.
De officier van justitie noemde hem een griezel.
In ieder geval griezelig.
William ziet er niet griezelig uit.
William heeft wel een kort lontje, dat zegt hij zelf ook.

Best wel een probleem, zegt hij.
En als hij dan bier drinkt en cocaïne snuift alsof het frisse lucht is, dan gaat het vaak mis met hem.
En met de mensen die op dat moment in zijn buurt zijn.
Die krijgen kopstoten en als ze niet gauw doorlopen zomaar optetters.
In de rechtszaal zit William heel zelfverzekerd te zijn, hij permitteert zich zelfs een beetje stoer te doen.

Misschien komt dat door zijn leeftijd, begrijpt hij het nog niet helemaal of allemaal.
William is ook nog maar 21 jaar.
Misschien voelt hij zich al heel wat, nu hij niet meer met lego speelt.
Maar eigenlijk is William een sneue jongen, een sneue sukkeljongen.

William is zo’n jongen die nog denkt sterker te zijn dan de frisse lucht.
De officier van justitie eist geen levenslang.
Net niet.
Ze wilde een tbs met voorwaarden.
Een tbs met dwang hangt dan als schrik boven het hoofd.

Maar bij een tbs-eis horen nu eenmaal rapportages en rapporten van deskundigen en die waren er niet tijdens de zitting.
En de rechters voelden er niets voor om de zaak aan te houden, daarvoor uit te stellen, de rechters wilden gewoon een eis.
De rechters zeiden, kom op officier, we willen over twee weken uitspraak doen.

Dus.

Om dit verhaal tot een goed einde te brengen, moet ik nu terugkomen op of Wim Anker, of op levenslang of op de streepjes op de deur.
De streepjes op de deur.

William had niet alleen menigeen mishandeld, in café Jansen in Appingedam waar hij niet mocht komen maar waar hij wel was gekomen om er de confrontatie te zoeken, William had ook de muur van zijn cel vernield.
Zo staat dat in de dagvaarding.
William had dus zijn naam op de celmuur geschreven.

Zijn naam tussen al die andere namen en streepjes.
Nou, en bij de politie pikken ze dat niet, niet meer.
Dus deed de politie aangifte bij zichzelf en toen de officier van justitie die aangifte onder ogen kreeg, besloot ze William niet alleen voor de mishandeling, maar ook voor de vernieling van de celmuur te vervolgen.

De sukkeljongen gaf het toe dat hij het op de muur had gedaan.
De officier van justitie eiste uiteindelijk vijftien maanden celstraf waarvan vijf voorwaardelijk wegens de mishandelingen bij Jansen, maar hield ook rekening met de vernieling van de muur

Ik dacht, het is best wel idioot in Nederland als sukkels niet eens meer op muren mogen schrijven.

Rob Zijlstra

EXPOSITIE GEVANGENISMUSEUM VEENHUIZEN

UPDATE – 16 juli 2009 – uitspraak
Bedreiging en de mishandelingen bewezen, William verminderd toerekeningsvatbaar – rechtbank legt 12 maanden waarvan 6 voorwaardelijk op met een tenuitvoerlegging van 1 maand die hij bij eerdere veroordeling voorwaardelijk kreeg opgelegd.