Hij had haar een keertje een sms’je gestuurd met de tekst: ‘Vergeet je niet om acht uur je tabletje in te nemen?’ Als je zoiets doet, dan ben je bezorgd, dan ben je geen loverboy.
Toch?

De officier van justitie knikt van welles en spreekt van een klassieker.
Zij, de volgens de aanklager even bloedmooie als kwetsbare Kova, keek vanuit haar armoede naar iets moois, maar eindigde naakt in een lelijke vitrinekast in de Nieuwstad, te grabbel in de hoerenstraat van Groningen.

Amin: ‘We waren vrienden. Ik was verliefd op haar, zij op mij. Ik heb haar geholpen. Ik controleerde haar niet. Ik belde haar wel vaak als ze aan het werk was, in verband met haar epilepsie. Omdat ik bezorgd was. Alleen daarom. Ik ben er in geluisd.’

Amin’s advocaat hekelt de officier van justitie. Die heeft wel alle sms’jes die Amin stuurde aan het dossier toegevoegd, maar niet één van haar. Was dat wel gebeurd, dan zou een heel andere beeld ontstaan. Dan zou Kova misschien helemaal niet als slachtoffer worden beschouwd.

Een keertje had ze hem via een sms’je laten weten: ‘Moet ik nou bang voor je worden? Ben je van de maffia of zo?’
Er is één strafdossier, maar met verschillende waarheden.
Het is maar net hoe je het dossier interpreteert.
De officier van justitie begrijpt dus best dat de advocaat pleit voor Amin’s onschuld.
‘Maar met alle respect en helaas voor de verdachte, is dat niet mijn waarheid.’

Kova was naar de politie gestapt met het verhaal dat ze onder valse voorwendselen naar Nederland was gelokt en eenmaal hier werd gedwongen de hoer te spelen. Het verdiende geld moest ze afdragen want anders zwaaide er wat.
Ook thuis is Slowakije.

Haar eerste ‘boys’ waren twee Albanezen, Tony en Berto. Na een half jaar keerde Kova terug naar Slowakije om enig verdiend geld af te geven aan de familie.

Maar daarna kwam ze alleen terug.
Amin pikte haar op op Schiphol.
Zoals hij al had gezegd: we waren verliefd.
Hij had haar leren kennen toen ze nog van Tony en Berto was.

Toen ze in Groningen arriveerden, was de vitrine waarin Kova te grabbel werd gegooid al gehuurd.

De officier van justitie: ‘Prostitutie is legaal in dit land, maar als de ZZP’er gedwongen wordt al haar geld af te geven, dan is ’t anders. Dan heet het uitbuiting. Amin heeft haar misleid door verliefdheid te veinzen.’
Even later zal de officier zeggen: ‘Het veinzen van verliefdheid is een misdaad die in de wereld van de criminaliteit onderbelicht is.’

Misschien dat Amin – die veel onschuld uitstraalt – nu denkt dat hij voor jaren de bak indraait. Had hij haar daarom al die cadeautjes gegeven? Was hij daarom zo bezorgd geweest vanwege haar ziekte?

Maar de officier eist een gevangenisstraf van zes maanden, dat is zo een beetje de tijd die Amin in voorarrest heeft gezeten. Daarnaast eist de aanklager acht maanden voorwaardelijke celstraf.
Niet als stok achter de deur, zegt hij, maar als honkbalknuppel.

Misschien is Amin nu wel opgelucht, maar er om lachen doet hij niet.
Dat wordt ook niet anders als de officier tot slot een schadevergoeding eist van 45.000 euro. Daarmee moet de inkomstenderving waaronder Kova heeft geleden ietwat worden verzacht.

Kova grabbelde onder Groninger mannen per dag 250 euro bijeen.
Dat wil zeggen, aldus de officier, dat ze van Amin net zo lang moest werken tot ze 250 euro per dag kon afdragen.
Uit onderzoek bleek dat Amin tijdens zijn relatie met Kova vier, vijf auto’s had gekocht.
Omdat hij verder geen werk had, besteedde hij zijn tijd vooral aan het rondrijden in die auto’s.
Ook steeds langs haar.

Misschien is het waar dat Amin het vliegretourtje betaalde toen Kova even naar Slowakije moest in verband met haar zwangerschap en de daarop volgende abortus. Toen ze terugkwam had ze op verzoek van Amin, zegt justitie, een vriendin meegebracht.
Amin dacht, zo luidt de verdenking, zo zijn inkomsten te kunnen verdubbelen. Toen bleek dat de vriendin nog maagd was, zou Amin iemand geregeld hebben die dit euvel kon doorbreken.

De rechters – die straks moeten bepalen wat de waarheid in dit verhaal is – vragen aan Amin waar het geld bleef, al met al toch zo’n zesduizend euro maandelijks, dat Kova, vriendin dan wel slaaf, verdiende?
Amin: ‘Ze smeet er mee. Soms moest ik geld lenen om de kamerhuur te kunnen betalen.’ De politie had getuigen gevonden die verklaren dat Kova niet met geld smeet omdat ze nooit iets had.

Amin: ‘Ze was jaloers en boos omdat ik het ook met mijn ex deed. Daarom heeft ze me er in geluisd.’ Amin wil maar zeggen dat hij geen loverboy is, dat hij niets heeft gedaan, niets in de zin van iets strafbaars.

Zegt, de interpretatie van de officier ten spijt, dat die even zielige als bloedmooie Kova nu te grabbel staat in Antwerpen.

Rob Zijlstra

UPDATE – uitspraak – 3 september 2009
Mensenhandel bewezen. In de strafmaat is de rechtbank een tikkeltje milder: 349 dagen celstraf waarvan 180 dagen – zes maanden – voorwaardelijk. De gevorderde 45.000 euro hoeft Amin in het kader van deze strafzaak niet af te dragen.