Het is zo een beetje ’s lands meest noordelijke woonkern met een Albert Heijn, een Blokker en een Hemaatje.
Dus waarom zouden er dan ook geen dealers wonen die er harddrugs verhandelen?

Uithuizen.
Niks mis mee.
Het dorp telt zestien buurtverenigingen, er wordt nog een eigen krant met nieuws gedrukt en Seth Gaaikema is er geboren.
Maar als je er niets te zoeken hebt, hoef je er ook niet heen.

Jurrie doet niet moeilijk, zo is hij niet.
Daarom geeft hij toe: hij verkocht drugs, niet een jaar lang zoals de officier van justitie beweert, maar van augustus 2008 tot 4 mei 2009.
Op die historische dag werd hij gearresteerd. Misschien voelde het wel als een bevrijding, want hij heeft best wel spijt, nu.

Meestal kwamen zijn klanten even bij hem thuis.
Of dan belde er iemand en dan liet hij de hond uit.
Hij beest kwam aan beweging niets tekort.

Al met al zou hij grammetje voor grammetje één kilo hebben verhandeld.
Speed, XTC en zelfgefabriceerde GHB.
Justitie schat de verdiensten van Jurrie, na aftrek van gemaakte kosten, op 2736 euro en 62 eurocent.
Justitie kan rekenen als geen ander en wil dat geld ook hebben.
Jurrie sputtert niet tegen.
Hij – met zijn prijzige Bikkemberg T-shirt, maar kappote spijkerbroek – zat toch al in de schuldsanering.

Hij zegt dat hij zes, zeven klanten had.
Justitie: vijftien tot twintig.
Hun namen vliegen door de rechtszaal.

Bij de politie had Jurrie gezegd te dealen om het eigen gebruik te kunnen bekostigen, in een tweede verhoor gaf hij toe dat het ook een soort van inkomstenbron was.
Het was meer dan een beetje dat hij via via een bezoeker van café De Kanarie in Groningen kocht.

Hij had zelf een liter GHB gemaakt, niet omdat hij iemand was van de seks en orgieën, maar omdat hij het nergens kon krijgen en wel nieuwsgierig was. De eerste keer ging mis, toen loste het chemisch proces op in een achteraf best wel gevaarlijke blauwe wolk.
De tweede keer had hij een liter.
Er zat onder meer gootsteenontstopper en stickerverwijderaar in.
Jurrie was geen groot liefhebber van zijn eigen partydrugs, erkende hij.

Voor de officier van justitie lijkt de zaak een moetje.
Voor dit soort verdachten is hij geen officier van justitie geworden. De aanklager eist behalve de uitgerekende winst vijftien maanden celstraf.
Vijf daarvan zijn voorwaardelijk. Het moet ook niet te gek worden.
Neemt niet weg dat Jurrie wel moet weten dat het verhandelen van drugs in Uithuizen een grotere impact heeft op de samenleving dan diezelfde drugs verpatsen in Amsterdam.

Jurrie knikt.
Dat snapt hij ook wel.

De reclassering is er niet helemaal van overtuigd.
Misschien zou een tijdje afkickkliniek beter zijn.
Jurrie vindt van niet, hij zegt dat hij geen probleem heeft.
En als hij dat niet ziet, zegt de reclassering, dan zien wij geen mogelijkheden tot behandeling.

Jurrie probeert gerust te stellen: ‘Ik heb het helemaal gehad met drugs.’
In het huis van bewaring in Ter Apel, waar hij sinds die dag in mei vastzit, kan hij genoeg en van alles krijgen.
Maar hij niet.
Hij is de enige, zegt hij, die er heel de dag werkt.

Rob Zijlstra

UPDATE – 14 september 2009 – uitspraak
Jurrie moet nog een tijdje blijven zitten. De rechtbank heeft een jaar celstraf opgelegd waarvan drie maanden voorwaardelijk. Daarnaast moet Jurrie zijn verdiensten tot aan de laatste cent inleveren: 2.397,50 euro, iets minder dan justitie had berekend.