Mannen die worden gesnapt, maar niet begrepen, met kinderporno, geven het meestal wel toe in de rechtszaal, zij het schoorvoetend.
Dat ze zo’n nare verzameling (digitale) foto’s aanlegden, uit nieuwsgierigheid.
En ook omdat het wel een beetje spannend was.
Niet omdat ze er opgewonden van raakten – nee hoor, dat nooit – maar omdat ze iets deden dat niet mocht.

Kinderpornomannen zijn nogal eens saaie mannen met vergelijkbare levens.
Als ze thuiskomen van hun drukke stresswerk, gaan ze eten om zich daarna te verstoppen achter hun beeldscherm.
Het zijn vaak verveelmannen.

Don niet.
Don wist ook dondersgoed wat kinderporno was.
Na een computervirus op zijn ambtenarenwerk zat heel het spul er plotseling vol mee. Hij was daar erg van geschrokken, zo erg dat het hem had aangegrepen.
Hij zegt: ‘Het was schokkend.’

Toen zijn zoontje werd geboren, was er nog weinig aan de hand.
Maar toen kreeg hij een dochter en de angst ging regeren.
Hij dacht: ‘Ik moet haar beschermen.’

Het werd een obsessie.

Als een ridder op het witte paard – zo zegt hij het – trok Don ten strijde. In mijn eentje, zegt hij tegen de rechters, wilde ik de kinderporno op het internet te lijf.
Als ict’er beschikte hij ook over wapens, dacht hij.
‘Dat dat een onzinnige gedachte was, zie ik nu ook wel in. Maar toen niet. Ik dacht, ik ga online infiltreren in die wereld.’

Don zocht op verschillende sites contact met kinderen. Die probeerde hij te verleiden. En als ze dan zouden ingaan op zijn seksueel getinte voorstellen, dan zou hij hen waarschuwen. Dat was het idee.

Hij chatte met Jessica.
Of hij tegen een geringe vergoeding naaktfoto’s van haar mocht maken en zo.
Jessica chatte er lustig op terug.
Dacht Don.
In werkelijkheid chatte hij met een moeder van een kind.
Toen die moeder genoeg wist, deed ze aangifte bij de politie die de computer van Don wist te traceren. Op een ministerie waar Don als jong en talentvol manager was gedetacheerd.
Tijdens de huiszoeking trof de politie op een Kingston usb-stick en op zijn Asus laptop de kinderranzigheid aan.

Don: ‘Ik was volledig de weg kwijt, ergens ben ik het spoor bijster geraakt.’
Hij zegt dat de internetcontacten nooit hebben geleid tot een echt contact. Zo ver zou hij het, hoewel verdwaald, nooit hebben laten komen.

De officier van justitie wekt niet de indruk dat zij van mening is met de kampioen smoezen te maken te hebben. De officier wekt de indruk dat ze Don wel een beetje gelooft. Ze zegt dat het heel belangrijk is dat Don nadat de politie had ingegrepen in therapie is gegaan. En dat hij ter zitting de indruk wekt heel erg gemotiveerd te zijn.

De rechters zijn nog wel wat wantrouwend.
Ze vragen: ‘Houdt u ons en misschien u zelf ook wel, niet voor de gek?
Don: ‘Ik ben geen pedofiel met smoesjes.’
Rechters: ‘U deed van alles, maar uiteindelijk heeft u nooit iemand gewaarschuwd wat toch wel de bedoeling was.’
Don: ‘Dat is zo.’

Op de tribune zit zijn gescheiden vrouw en ook zijn ouders.
Er is weer contact.
De bedoeling is dat het weer goed komt, dat het gezin (qua samenstelling) wordt hersteld.
Dat wil zij ook.
Heel belangrijk, zegt de officier.

Zijn werk kan ook gewoon doorgaan, want op zijn werk weten ze niks van zijn misdaad.

De officier vervolgt: ‘Dat Don heeft geprobeerd een minderjarige te bewegen tot ontuchtige handelingen, kan ik niet bewijzen. Want het was immers een moeder, niet een minderjarige, met wie hij chatte. Vrijspraak op dit punt. Het bezit kinderporno, zij het niet van het ergste soort, acht ik wel bewezen.’

De eis: een werkstraf van 180 uur en twee maanden voorwaardelijke celstraf en toezicht door de reclassering. Opdat de therapie wordt voortgezet.

De advocaat geeft Don aan het einde van de zitting een schouderklopje, ten teken dat hij het goed heeft gedaan. Dat hij alles goed heeft verwoord, misschien wel zoals ze het vooraf hadden doorgesproken.
De advocaat: ‘Wij zijn het helemaal eens met de eis.’

Don zegt in zijn laatste woord dat hij hoopt nooit weer in een obsessie te geraken. Het internet, op wat praktische zaken na, laat hij wat het is.
Geen chats meer, hyves of wat dan ook.
Zegt: ‘En dat is een hele opluchting.’

Rob Zijlstra

UPDATE – 21 september 2009 – uitspraak
De rechtbank vonnist conform de eis: een werkstraf van 180 uur en twee maanden voorwaardelijke celstraf met een proeftijd van twee jaar. Don zal tevreden zijn nu hij zijn werk kan voortzetten en er geen haan zal kraaien.