In het verdachtenbankje zit een man, en nog een en nog een.
Ze hebben wat gedaan.
Tenminste dat wordt gezegd.
Ze geven het ook wel toe.

De officier van justitie doet bozig, af en toe dreigt haar stem over te slaan.
Ze maakt zich ook zorgen, vanwege de hoeveelheden drank.
Valt ja best wel mee, zegt een van de mann ‘n.
Uiteindelijk eist de officier van justitie straffen.

De advocaat heeft een plastic tas meegenomen en laat iets zien.
Het is toch niet normaal, zegt een van de andere mannen daarop.

Meer kan ik over deze zaak eigenlijk niet schrijven.
Een van de mannen heeft gezegd dat als zijn baas er achter komt, dat hij dan zijn baan kwijt is.
En dat geldt misschien ook wel voor nog een man.

De zaak is zo specifiek dat ieder vermeld feitje vrijwel zeker zal leiden tot herkenning en ontmaskering.
Het gaat niet om heel misdadige zaken, ’t is meer kinderachtig.

Rechtbankverslaggever moet zich afvragen of de belangen van zijn stukje in de krant of het stukje hier opwegen tegen de belangen van een man en mogelijk nog een man met banen die ze bij herkenning vast en zeker kwijtraken.

In dit geval heb ik na lang wikken en wegen besloten om maar niet te schrijven.
Niet er over.

Tegen de verdachten die vanochtend misschien wel met angst en beven de krant doorbladerden, wil ik nog wel het volgende zeggen:

Ik wil jullie het werken niet onmogelijk maken.
Maar het zou wel zo netjes zijn dat jullie met je werk en je onwetende werkgevers bij een volgende keer goed bedenken dat jullie mij het werk op deze manier wel onmogelijk maken.

Rob Zijlstra

UPDATE – 28 september 2009 – uitspraken
Twee mensen zijn veroordeeld tot uren werkstraffen en het betalen van de schade van vele euro’s, een derde mens heeft zich wel schuldig gemaakt aan een misdrijf, maar is ontslagen van alle rechtsvervolging.