De reden waarom dit een verhaal is, staat onderaan.
Eerst het volgende.

Ik had hem Jamie genoemd, want ook hij was kok en kwam uit Engeland.
Deze Jamie streek nu tien jaar geleden neer in Groningen, om er een nieuw leven op te bouwen.
Hij vond een baan in een populair restaurant in de binnenstad.
In zijn nieuwe leven ging hij ook gewoon naar de huisarts.

In de wachtkamer van die huisarts gebeurde iets raars.
In de kleine ruimte zat een klein meisje van zes jaar te spelen, wachtend op haar moeder die binnen bij de dokter zat.
Jamie was de volgende patiënt.
Toen de moeder klaar was en met haar dochtertje door de regen naar huis fietste, vertelde ze dat het een rare meneer was in de wachtkamer.

Niet lang daarna werd Jamie gearresteerd op verdenking van een misdrijf tegen de zeden.
Hij zou zich in het bijzijn van het meisje hebben afgetrokken.
Schennis van de eerbaarheid.

Tijdens de rechtszaak op 27 november vorig jaar was even de gedachte dat het je maar zal overkomen. Ga je naar de dokter en een volgend moment zit je in de politiecel omdat er een klein meisje een raar verhaal heeft verteld. Dan kun je wel zeggen dat het niet waar is, dat een kok zoiets toch niet doet, maar geloven ze je ook?

De officier van justitie geloofde hem niet.
Hij geloofde Karin, het meisje.
Dit vooral omdat zij was gehoord in een speciale kinderstudio van de politie door deskundigen in zedenzaken.
En die concludeerden dat het verhaal van Karin wel eens niet raar, maar waar zou kunnen zijn.
Haar verhaal was authentiek en haar gedrag – angstig, weer in bed plassen – was voor de deskundigen herkenbaar.

Toen Jamie een verklaring gaf, een verklaring waarom Karin misschien dacht dat hij… ontstond twijfel.
Hij verklaarde dat hij zittend in de wachtkamer ineens zag dat de rits van zijn gulp kapot was. Het lipje zat vast. En omdat het gênant zou zijn om zo bij de dokter binnen te stappen, had hij een hand in de broek gestopt en had hij met de andere zitten sjorren aan dat lipje.
Zodoende.

Wel een beetje raar, maar het kan.

Halverwege de zitting, op het moment dat de persoonlijke omstandigheden van Jamie werden behandeld, nam de twijfel aan zijn onschuld grote vormen aan.
Jamie was destijds naar Nederland gekomen omdat hij in Engeland was veroordeeld wegens ontucht met kinderen.
In 2004 werd hij in Assen veroordeeld wegens schennispleging.
In oktober 2007 volgende een veroordeling in Groningen wegens ontucht met kind.

Toen hij in maart 2008 in de wachtkamer zat, net vrij, was hij voor dit onzedelijk gedrag in behandeling.
Om die reden eiste de officier van justitie na wikken en wegen alleen een voorwaardelijke gevangenisstraf van drie maanden. Dit omdat een onvoorwaardelijke celstraf – echt zitten – de behandeling met goede resultaten zou verstoren met alle gevolgen van dien.

Jamie had tot de eis met woedende blikken – en dodelijke richting de officier van justitie – in het verdachtenbankje gezeten.
Had verontwaardigd gezegd dat het verleden tegen hem werd gebruikt.
En dat hij zich irriteerde aan de officier van justitie.
Maar nadat de eis was uitgesproken glimlachte hij tevreden.

En even later liep hij zelfs vrolijk de rechtszaal uit.
De politierechter had gezegd dat ze te veel twijfels had, ook omdat de politie nauwelijks onderzoek had gedaan.
Het kan waar zijn, maar net zo goed raar.
En dus sprak de politierechter hem vrij.
Bij het verlaten van de zaal gaf hij de officier van justitie nog een hand.

Toen hij weg was, zag ik hoe de moeder van Karin vol ongeloof in de rechtszaal achterbleef.

We zijn tien maanden en drie weken verder.

Ineens zie ik hem staan.
Onmiskenbaar.
Schennispleging en ontuchtig met kinderen en camera.
Ben benieuwd wat Jamie er ditmaal van zal brouwen, deze week in zittingszaal 14.

Rob Zijlstra

UPDATE – 22 oktober 2009 – nieuwe eis
Justitie heeft 15 maanden celstraf waarvan 5 voorwaardelijk geeist wegens een poging tot ontucht, schennispleging en aanranding van de eerbaarheid. En, heel ongewoon, een proeftijd van 8 jaar.

het verslag van de (bijzondere) zitting