Als op maandagochtend de tweede strafzaak aanvangt, vult zittingszaal 14 zich met mist.
De rechters hebben er last van.
Ze zeggen: we moeten de feiten in het dossier met een zaklampje zoeken.
De advocaat herhaalt dat graag, logisch natuurlijk.
Maar ook de officier van justitie zegt het en dat ligt minder voor de hand.
Het is immers haar dossier.

Als de zitting na twee uur is afgelopen, kan ik mij niet voorstellen dat de rechters van de hoed en de rand weten.
Of misschien is het zo dat ze niet alles willen weten.
Alleen het hoognodige.

Want wat een gekke zaak.

Suzanne is een goed opgeleide vrouw van 33 jaar.
Ze studeerde Engels aan de universiteit en werkte zoals zo velen in Groningen in de horeca.
Op de een of de andere manier leert ze Gerben kennen.
Hartstikke leuk en dus trouwen ze.

Gerben werkt ook in de horeca.
Eerst als zus en dan als zo.
Uiteindelijk bestiert hij samen met een compagnon een uitzendbureau: We Work.
Het is een horeca-uitzendbureau dat vooral werkt voor de zaken die worden verpacht door horecaondernemer Sjoerd Kooistra.

De helft van We Work is van de compagnon.
Vanwege zakelijke perikelen uit het verleden vindt Gerben het verstandiger dat de andere helft op naam komt te staan van zijn Suzanne.
Suzanne vindt dat best wel goed.

Het is me overkomen, zegt ze maandagochtend vanuit het verdachtenbankje tegen de rechters.
En ook: ‘Ik heb het nooit in de gaten gehad. Maar als het fout is, dan ben ik schuldig.’

Rechters: ‘Nooit ging bij u een belletje rinkelen?’
Suzanne: ‘Gerben had altijd wel een mooi verhaal, een goede babbel.’
Rechters: ‘En daar nam u genoegen mee?
Suzanne: ‘Ja.’
Rechters: ‘Las u de jaarstukken, de kwartaalverslagen?
Suzanne: ‘Nee.’
Een van de rechters: ‘Pff. En dat noemt zich intelligent.’

Het enige dat Suzanne – directeur van papier, maar wel volledig aansprakelijk – wist was dat de zaken best wel goed liepen.
En niet zo’n beetje best wel goed ook.

Ineens hadden ze een zwembad met superbubbels in de niet eens zo grote achtertuin.
Bij Boutique Cartier kochten ze een ring ter waarde van 20.900 euro.
Hij kocht een Porsche, een Jaguar en reed in een Range Rover in afwachting van de komst van een Aston Martin.
Gerben had zich voor dat ding ingekocht op de wachtlijst.
Ze verbleven in Hotel Ritz als ze in Parijs waren en als ze geen tijd hadden om te koken aten ze in restaurant De Pauw.
Dat is geen eetcafé in Groningen.

Suzanne knikt als de weelde wordt opgesomd.
Voegt nog wel toe dat ze die ring nooit heeft gezien, wel haar trouwring, maar die had vijfduizend gekost. En wat dat zwembad betreft, Gerben had haar nooit verteld dat dat 25.000 euro had moeten kosten. Ze dacht ook vijfduizend. Want dat zei hij met zijn babbels.

Rechters: ‘En u keek niet verder dan de neus lang is.’
Suzanne: ‘Ik ben wel erg geschrokken van al die geldbedragen.’
Rechters: ‘En bent u ook geschrokken van uw eigen naïviteit?’
Suzanne: ‘Ja, klopt.’

De officier van justitie ziet in Suzanne niet de grote boef.
De grote boef is Gerben, zegt de officier.
Suzanne is wel medeplichtig aan verduistering.
Zij maakte het mogelijk dat Gerben geld van de rekeningen van We Work kon doorsluizen naar de rekeningen van hem en Suzanne.

In totaal zou er 843.065 euro zijn overgeboekt.
Dat is inclusief 209.426 het salaris waar ze samen wel recht op hadden.
Het verduisterde bedrag: 633.639 euro.

De officier van justitie: ‘U tekende als directeur stukken zonder de inhoud te kennen. Daarmee bent u opzettelijk behulpzaam geweest. En uit niets blijkt dat u dit bedrag mocht lenen. Uw naïviteit is niet straffeloos.’
Suzanne knikt, dat snapt ze natuurlijk ook wel.

De advocaat van de tweede eigenaar van We Work deed aangifte waar aanvankelijk weinig mee werd gedaan. Na een procedure bij het hof moest de officier van justitie uitleggen waarom het zo lang duurde en toen werd ineens wel vervolging ingesteld.

Maar volgens de advocaat is Suzanne meer slachtoffer dan medeplichtig dader.
Eigenlijk, zegt de advocaat, is Suzanne het slachtoffer van een loverboy.
Gerben overlaadde haar met luxe en zorgde er ondertussen voor dat zij civiel aansprakelijk was.
Suzanne was ook op geen enkele manier betrokken bij financiële zaken van het uitzendbureau.
In feite was ze als directeur slechts administratief medewerkster.
En dat ze Gerben blind vertrouwde, is logisch.
Ze waren immers getrouwd.

Er doen ook andere lelijke verhalen de ronde.
Dat de mannen achter We Work de boel samen hebben leeggetrokken.
En dat de directrice is geofferd.
Maar deze verhalen kwamen tijdens de zitting, misschien vanwege de mist, niet aan de orde.
En dan is het strafrechtelijk gezien ook niet zo.

Om te voorkomen dat justitie Suzanne naar de gevangenis zou sturen, had de advocaat verzocht de mogelijkheden van elektronisch toezicht (enkelbandje) te onderzoeken.
En die mogelijkheid is er.
Suzanne heeft de weelde achter zich moeten laten en woont nu op een piepklein kamertje. Daar kan ze best vier maanden elektronisch opgesloten zitten, vindt de officier van justitie.
Daarnaast, zo luidt de eis, een taakstraf van 240 uur en zes maanden voorwaardelijke gevangenisstraf.

Suzanne snapt ook dit.
Ze probeert nu haar leven weer op de rails te krijgen.
Ze heeft een baan als secretaresse en een werkgever die het weet.
Door flink te werken hoopt ze haar schulden te kunnen betalen, al met al meer dan een miljoen euro want de belastingdienst was ook nog geweest.

En Gerben?
Gerben moet later terechtstaan.
Gerben zit nog even in Duitsland.
Vast.
Drugs.

Rob Zijlstra

UPDATE – 30 november 2009 – uitspraak
De rechtbank: Suzanne is medeplichtig aan verduistering. Het vonnis is conform de eis: 240 uur werken, 6 maand voorwaardelijke celstraf en 4 maand elektronisch toezicht.

>> het vonnis (rechtspraak.nl)

.

UPDATE – 27 januari 2012 – hoger beroep
Het gerechtshof in Leeuwarden heeft Suzanne in hoger beroep van al hetgeen haar ten laste is gelegd, vrijgesproken.

.