Zo nu en dan duiken ze op in zittingszaal 14, verdachten die eens in mooie dingen veelbelovend waren, maar op het laatste nippertje het allermooiste niet haalden.
En van de bijna-top zo naar beneden kukelden.
Jonge jongens die talentvol voetballer waren, bij de F-jes al alle goals scoorden en later natuurlijk ook de leukste vriendinnetjes hadden, ook omdat FC Groningen belangstelling had getoond.

Maar dan lukte het bijna boven net niet.
Nog steeds talentvol, maar ineens ook weer heel gewoon.
Sommigen van hen kukelden in een zwart gat en in zwarte gaten lonken verkeerde paden.

Andy maakte op jonge leeftijd furore als honkballer op Curaçao.
Op het sportveld viel hij op en wel zo erg dat hij een profcontract kreeg bij de New York Yankees in de Verenigde Staten.
Een jaar lang speelde hij er veelbelovend de sterren van de hemel en werd hij in het Yankee Stadium door misschien wel tienduizenden als een held toegejuicht.

Maar helaas.
Door lichamelijke tegenwerking raakte hij in 2002 uit de gratie.
Einde van een droom.

Donderdag zat deze Andy (29) in zijn uppie en ontdaan van alle roem in zittingszaal 14, waar hij de officier van justitie vier jaar gevangenisstraf waarvan een jaar voorwaardelijk hoorde eisen.

Nadat zijn droom voorbij was, keerde hij terug naar Curaçao, volgde een opleiding bij de militairen, maar belandde uiteindelijk in Engeland in de gevangenis na een mislukt drugstransport.
Na vijf jaar mocht hij gaan.
Hij ging naar Arnhem waar zijn vrouw woonde met hun zoontje.
Andy vond er gelukkig werk.

Op 25 maart, laat op de avond, werd aan de Bedumerweg in Groningen een chinees afhaalcentrum door drie mannen overvallen.
Eerst hadden die mannen er wat gegeten.
Toen dat bijna op was, stonden ze op, duwden de eigenaar hardhandig op de grond en bonden zijn handen vast met tape.
Vervolgens sloten ze een bang kind op in de toiletruimte en zetten ze de eigenaresse een pistool op het hoofd.

Met 500 euro en een mobiele telefoon gingen ze er vandoor.

De politie doet onderzoek naar de gestolen telefoon.
Ruim drie uur na de overval wordt vastgesteld dat er met het toestel wordt gebeld.
Een paar weken later, ergens in april, opnieuw, met hetzelfde toestel, maar nu met een ander 06-nummer.
Een T-Mobile-nummer.
De aanbieder vertelt dat het nummer aan Andy uit Arnhem is vergeven.

Wat de overvallers kennelijk niet hebben gerealiseerd, is dat de politie 06-nummers kan tappen, maar aan de hand van het zogenoemde IMEI-nummer ook het toestel zelf kan volgen.
IMEI is het unieke serienummer van een toestel.
Uit historische belgegeven stelt de politie verder vast dat Andy op 25 maart van Arnhem naar Utrecht reist en via de polder richting Groningen gaat.
Samen met andere unieke nummers.
Na de overval gaan die nummers van Groningen via Zwolle en Den Haag naar Rotterdam.

Op 30 juni wordt Andy aangehouden.
In zijn woning vindt de politie een vuurwapen.
Hij wordt aangehouden omdat er een dna-match is.
Uit de prullenbak van het afhaalrestaurant had de politie het plastic bestek gevist waarmee de drie mannen voorafgaand aan de overval hadden gegeten.
Op een van de vorkjes zit een dna-spoor dat overeenstemt met het profiel van Andy.

Zo kan worden aangetoond dat hij niet alleen in Groningen is geweest, maar ook dat hij een van de drie etende overvalmannen moet zijn geweest.

Andy zegt: ‘Ik weet het niet meer.’
De rechters zeggen dat dat wel heel gek is, dat je zoiets niet meer weet.

Andy zegt dat hij extreem veel had gedronken.
Dat hij een baan had in Arnhem, maar ontslag had gekregen.
Van zijn laatste geld kocht hij een fles whisky.
Toen die op was, dronk hij bier, wel twintig, en daarna kocht hij nog een fles whisky.
Op 24 maart was hij begonnen met drinken en drie dagen later was hij thuis in Arnhem wakker geworden.
Wat er in die drie dagen met hem was gebeurd, weet hij dus niet meer.

Rechters: ‘U moet dronken als een aap zijn geweest. Gek is dan dat de anderen daar niets over verklaren. Die zeggen dat u happy was, lollig als altijd.’
Andy: ‘Ik weet het niet.’

Die anderen zijn de mannen met de telefoonnummers die met Andy meereisden van Arnhem naar Groningen en na de overval aan de hand van zendmasten eerst in Den Haag en later in Rotterdam werden gelokaliseerd.
De politie kan wel bewijzen dat de anderen ook in Groningen waren, maar niet dat zij het restaurant hebben bezocht.
De anderen kunnen niet op het plaats delict worden gebracht.
Einde wettige verdenking.

Andy zegt dat hij het heel erg vindt, vooral van dat kind dat is opgesloten op het toilet.
Omdat hij zelf kinderen heeft.

Rechters: ‘Misschien kunt u het zich niet herinneren omdat u het zo erg vindt. Dat u het niet wilt.’
Andy herhaalt dat hij het niet weet, maar dat hij wel de verantwoordelijkheid op zich neemt.
De officier van justitie: ‘Aha. Hij weet het niet meer omdat hij dan de andere betrokken uit de wind kan houden.’

De advocaat zegt dat vier jaar cel, één voorwaardelijk, buiten proporties is.
Hij zegt: ‘Met zo’n eis ligt het rechte pad voor Andy, eens een held in New York, wel erg ver weg. Had de reclassering niet geschreven dat Andy een veelbelovende verdachte is? Waarmee ze denken goede resultaten te kunnen boeken?’

Rob Zijlstra

UPDATE – 24 december 2009 – uitspraak
De rechtbank is overtuigd van Andy’s betrokkenheid en stelt dat de lichamelijk integriteit van de slachtoffers op grove wijze is geschonden. Een uitgebreid plan van aanpak moet hem op het rechte pad brengen. Volgens de rechters liggen daar kansen en mag de straf daarom iets lager uitvallen: 3 jaar gevangenisstraf waarvan een jaar voorwaardelijk. Met reclasseringstoezicht.

>> het vonnis (rechtspraak.nl)