foto: flickr

Veelpleger Roel (40) zou heel de dag wel met de rechters willen praten.
Graag zou hij willen verhalen hoe er in de gevangenis, in de Grittenborgh in Hoogeveen, met mensen wordt omgegaan.
Niet goed dus.
Roel: ‘Ik word daar knettergek.’

Hij zegt: ‘Ik zit in het spinnenweb van de hulpverlening. Er zijn wel honderd mensen die zich om mij bekommeren, maar er gebeurt helemaal niets.’
Als dit nog lang zo doorgaat, zegt Roel, dan kapt hij er mee.

Roel werd vorig jaar veroordeeld tot de veelplegersmaatregel isd.
Doel van die maatregel is dat wij van de samenleving tegen hem worden beschermd.

Isd’ers die niet gemotiveerd zijn, zitten twee jaar lang opgesloten in een hok met water en brood.
Maar isd’ers die er wat van willen maken, krijgen hulp op maat.

Roel wil er wat van maken en hij doet dat hartstikke goed.
Hij zegt tegen de rechters dat hij de trots van de afdeling is.
Dat zeggen ze steeds tegen hem.
‘Het is om gek van te worden. Want spijkers met koppen slaan? Ho maar.’

Roel doet het zo goed dat hij de gevangenis ’s ochtends met een broodtrommeltje onder de snelbinders mag verlaten.
Dan fiets hij naar zijn werk, naar het magazijn van een groot bedrijf in Hoogeveen.
’s Middags fietst hij dan terug naar de gevangenis.
Zo gaat het al een half jaar goed.

Maar als trots van de afdeling heeft Roel het niet gemakkelijk.
Tegen de rechters zegt hij: ‘Ga maar na. Ik ben de enige die naar buiten mag. Dus al die jongens binnen vragen aan mij of ik wat mee wil nemen. Drugs ja, binnen draait alles om drugs. Maar dat doe ik niet. Dus ben ik in hun ogen een watje.’

De psycholoog die deskundig moet adviseren zegt tegen de rechters dat Roel ondanks de druk stand weet te houden.
Dat dat knap werk is en dat hij als deskundige het nut niet inziet om de isd voort te laten duren.

Roel knikt.
Hij bedoelt maar.

Hij vreest dat al die hulpverleners waar hij knettergek van wordt, het ook niet meer weten.
‘Mijn situatie is lood- en loodzwaar. Ik blijf maar laten zien dat ik het kan.’

Wat hij wil?
Hij wil naar huis ‘met een stukje ambulante nazorg’.

Roel kent het jargon, want hij zat al vaker in zittingszaal 14.
In 2006 zat hij er, niet lang nadat hij twee jaar had vastgezeten en daarna nog eens bijna een jaar in een verslavingskliniek.
Toen hij op vrije voeten kwam, was hij gemotiveerd tot op het bot er iets van te maken.
Maar aan het einde van zijn eerste dag in vrijheid ging het fout.

Ja, daar baalde hij vreselijk van, zei hij toen tegen de rechters.
Hij had zelfs een beetje moeten huilen.
Zijn probleem is dat hij in de gevangenis altijd supergemotiveerd raakt om het eenmaal weer vrij goed te gaan doen.
En in klinieken waar hij al een jaar of tien met regelmaat komt, is hij altijd de trots van de afdeling.

Maar als hij dan echt vrij is, gaat genadeloos de coke-wekker af en moet er toch ook weer geld komen.
Maar dat was toen.

Nu zegt hij dat het hem ditmaal gaat lukken.
Hij zegt: ‘Het verleden kan ik niet veranderen, maar mijn toekomst wel.’

De officier van justitie noemt Roel een bijzondere isd-klant.
Stelt vast dat het goed is dat hij het hartstikke goed doet.
Concludeert dat de bemoeienis van de hulpverlening dus wel degelijk vruchten afwerpt.
De officier van justitie vindt dan ook dat de isd-maatregel moet worden voortgezet.

Maar Roel ziet dat dus anders.
De bemoeienis van al die hulpverleners levert zoveel input op dat het een grote chaos is.
‘Terwijl een beetje structuur voor mij nou juist zo belangrijk is.’

Hij zegt dat als hij niet wordt bevrijd uit het web van al die hulpverleners die hem knettetgek maken, hij kapt met de trots van de afdeling te zijn.
Dan gaat hij zijn resterende tijd wel gewoon uitzitten in het isd-hok.
Dan moeten wij het zelf maar weten.

De rechtbank besluit zijn zaak voor drie maanden aan te houden.
Om het dan nog eens te bekijken.

Rob Zijlstra