Op het internet staat de woning aan de rand van de stad Groningen aangeprezen als een ‘vrijstaand jaren-30 herenhuis’ uit 1928, met prachtige glas-in-loodramen, luxe keuken, nette badkamer en een fraai aangelegde tuin op het zuiden en aan het water gelegen: te koop voor 275.000 euro.

Toen de politie er op 19 juni vorig jaar via die fraai aangelegde tuin binnenviel, hadden de ongenode gasten hun ogen uitgekeken: het leek wel een drugsfabriek.
Volop in bedrijf, het was er een komen en gaan van mensen.
De aanwezigen op de werkvloer hadden het zo druk, dat ze niet eens in de gaten hadden dat de politie was binnengevallen.

Het resultaat van die actie zat donderdag in zittingszaal 14 van de Groninger rechtbank.
Acht mannen van 23 tot 45 jaar en een verdrietige vrouw van 32 die haar paspoort is verloren.
De tiende verdachte was niet komen opdagen.
Zijn advocaat wel.
Die zat samen met negen collega’s tussen de verdachten in.
Daar om heen waakten veertien politieagenten.
Op de publieke tribune zaten nog eens vijf rechercheurs.

Kortom, het was een gedoe vanjewelste in de rechtszaal die op zo’n bende niet is berekend.

De officier van justitie beticht de club van georganiseerde criminaliteit die met hun drugs ook de volksgezondheid in Duitsland en Frankrijk in gevaar had gebracht.
De officier van justitie kwam, nadat ze veertig A-viertjes vol tekst had voorgedragen, met een paar pittige strafeisen.

Vijf jaar cel bijvoorbeeld voor de grote initiator, de bewoner ook van de drugsfabriek.
Hij wordt De Rooie genoemd.
Over hem wordt gezegd dat hij de beste wiet van de stad kon leveren.
Hij was een tussenhandelaar.
Hij kocht van de wietkwekers, keurde het spul, stopte het in sealbags en verkocht het dan weer door aan de achterdeuren van koffieshops.

De grootste van het stel noemen ze De Lange.
Hij hoorde zes jaar celstraf eisen.
De Lange is al sinds 2003 lucratief bezig.
Zijn growshop gebruikte hij als dekmantel.
Growshops zijn daar ook heel geschikt voor, zei de officier van justitie.

De Lange denkt zelf dat hij in al die jaren her en der een kilo of vier- of vijfhonderd heeft weggezet.
Maar zeker geen 2650 kilo zoals de officier wil doen geloven.
Dat hij wel eens flessen champagne van 500 euro per stuk uitdeelde, dat zeggen ze, doet daar niet aan af.

Er was ook iemand die ze De Bolle noemen.
Hij was de aanleiding voor de inval.
In een afgeluisterd telefoongesprek vroeg De Bolle net iets te enthousiast aan De Rooie of er 75 kilo geleverd kon worden.

Voor het idee:  één kilo werd verhandeld voor om en nabij 3.200 euro.

Soms was er zoveel vraag aan de voordeuren van de koffieshops, dat aan de afleveringsverzoeken aan de achterdeuren niet kon worden voldaan.
Desondanks ging er zo nu en dan wel een partij richting Duitsland waar De Lange de weg goed kende.
Of naar Frankrijk waar De Rooie, nadat zijn muziekhandel ten onder was gegaan omdat wij massaal zijn gaan branden, een tijdje had gewoond om er huizen op te knappen.

Er was ook een verdachte die zich had gespecialiseerd in het huren van auto’s en die ook mensen kende die wilden koerieren.
Alles werd voor zo’n Franse trip geregeld, ook de overnachting halverwege.
Het afleveringsadres – ergens nabij Brantôme – was voorgeprogrammeerd op de TomTom.
Overigens, vertelde De Rooie aan de rechters, is Frankrijk zakelijk gezien niet bijster interessant.
De kosten liggen veel te dicht bij de baten.

Naast de celstraffen wil justitie het geld hebben dat De Rooie en De Lange met hun handel zouden hebben verdiend.
De Rooie zou 155.952 euro criminele winst hebben gemaakt.
De Lange 353.000 euro.

Misschien dat straks in de jaarverslagen van de politie en het openbaar ministerie in Groningen wel komt te staan dat met het omvangrijke Specht-onderzoek een succes is geboekt in de strijd tegen de georganiseerde hennephandel.
Met zoveel kilo’s laat zich dat ook graag opschrijven.

Maar je kunt het ook anders zien, bijvoorbeeld als je ziet hoeveel softdrugs er dagelijks in de gedoogde koffieshops wordt verhandeld. Tien kilo? Twintig? Honderd in heel Groningen en Drenthe?

In dat licht kun je deze drugsbende ook beschouwen als een bont gezelschap van ook heus wel aardige mensen.

Iedereen, ook de rechercheurs, had het te doen met de illegale mevrouw uit Rusland die, nu ze in de vrouwengevangenis in Zwolle zit, verdrietig moet accepteren dat haar dochtertje is ondergebracht in een pleeggezin, bij wildvreemde mensen uit Friesland.
Zij had het als partner van De Rooie sowieso niet gemakkelijk gehad, werd gezegd.
Zij had eten moeten koken en de plantjes water moeten geven.
En dan een eis van achttien maanden.

De Bolle, hij kende De Rooie van feesies in Amsterdam, werkt in de reclame. Hij is, al tien jaar, freelance-posterplakker.
Er zat een handelaar in antiek in het gezelschap, een voormalig zeeman, een Amsterdamse taxichauffeur (eis: vrijspraak), iemand die een opleiding volgt en nu stage loopt, een man die eerst in de telecom-branche en daarna in de horeca had gewerkt en nu het welzijnswerk wil proberen en een Francofiel.

Ik bedoel, zolang de wiet niet gratis aan de bomen groeit en koffieshops mogen, moet het toch ergens vandaan komen.

Rob Zijlstra

Het strafproces wordt vrijdag (22 januari) voortgezet. De advocaten gaan dan pleiten voor ongetwijfeld lagere straffen dan wel voor vrijspraken. Twee weken later volgt de uitspraak.

UPDATE – 5 februari 2010 – uitspraken
Rechtbank legt fors lagere straffen op >> zie gehakt