de babbelaar

Buiten de rechtszaal, op de gang, werd al gezegd dat het hem he-le-maal niets uitmaakt.
Binnen, in de zittingszaal, zegt François dat hij het heeft gedaan.
Punt.
En dat wie zich brandt op de blaren moeten zitten.
‘Ik beken alles. Dus geef me straf. Klaar.’

De officier van justitie eist drie jaar gevangenisstraf.

François wordt er niet warm of koud van.
Zijn advocaat zegt: ‘Daar had hij rekening mee gehouden.’

Rare kwibus.
Bij de politie hadden ze hem een bijnaam gegegeven vanwege de praatjes: De Babbelaar.
Maar in de rechtszaal beroept hij zich op zijn zwijgrecht als het gaat over zijn misdaden.
Hij zegt er geen zin in te hebben, om er over te praten.

Zeventien mensen hebben aangifte tegen hem gedaan.
Zeventien vrouwen.
Ditmaal, want François is al veel vaker veroordeeld.
Altijd wegens oplichting.
Sinds 1986 heeft hij – hij is 44 – al vele jaren in de gevangenis doorgebracht.

De rechters opperen dat het misschien geen verstandige houding is om nu niet te babbelen.
François haalt de schouders op en lijkt daarmee te willen aangeven: ’t is zoals het is.

Tussen 22 juli en 12 oktober vorig jaar belde hij aan bij deuren.
Dan vertelde hij dat hij een goede kennis was van een buurtgenoot, dat die niet thuis was en of hij even mocht bellen.
Meestal mocht dat, want François oogt als een keurige man.
Aan de telefoon deed hij dan net alsof.
Dan zei hij even later tegen de bewoonster dat hij er naar toe moest, naar ergens, maar dat hij geen geld had voor de trein.
Of hij, goede kennis van de buurtgenoot immers, misschien wat geld kon lenen.
Zo babbelde hij veertig, vijftig tot 170 euro’s per keer bijeen.

Alle slachtoffers zijn oudere vrouwen.
De oudste is van 1919.
De jongste van 1942.
Mensen, zo zei de officier van justitie, die nog zijn opgegroeid met het idee dat wie goed doet, goed ontmoet.
De officier: ‘Meneer heeft zijn slachtoffers laten zien dat die tijd voorbij is. Dat nu geldt dat wie goed doet, wordt beboet’.

Zegt ook dat meneer de verdachte geen idee heeft hoeveel leed hij zijn kwetsbare slachtoffers heeft aangedaan. En dat hij daar in zijn strafeis rekening mee heeft gehouden.

Behalve dat hij geld maakte met zijn mooie babbels, pikte hij ook uit de woningen.
In Winschoten nam hij bijvoorbeeld een kistje mee met daarin gouden sieraden, horloges, enveloppen met pincodes, bankpasjes, tien gouden tientjes en 2000 euro aan contanten.

François was niet alleen actief in Winschoten, maar ook in Uithuizermeeden, Warffum, Baflo, Middelstum en Harlingen.
Zijn laatste veroordeling kreeg de in Limburg geboren babbelaar in Middelburg, Zeeland.

De rechters vragen waarom hij dan niks wil zeggen?
Rechters: ‘Of komen we u dan te na?’
François zucht, verveeld: ‘Ik heb al zo vaak verteld wie ik ben, maar er wordt toch niet naar mij geluisterd. Ik word niet serieus genomen en ik vertrouw niemand meer.’

Hij werd al eens behandeld, wat tot niets leidde omdat hij de behandelkliniek vroegtijdig verliet.
Zegt: ‘Ja logisch, ik zat daar binnen met twee kinderverkrachters. Met mensen die, vind ik, voor eeuwig moeten worden opgesloten. Als ik in behandeling moet met kinderverkrachters, ga ik niet in behandeling. Klaar.’

De officier van justitie: ‘Hij moet van de straat.’
De reclassering schreef aan rechtbank dat het misschien nooit meer goed komt met François.

De advocaat zegt dat hij er ook niet veel aan kan veranderen.
Dat François nergens meer in gelooft, dat hij teleurgesteld is in het leven.
En dat hij, cliënt, van mening is dat het ook niet anders zal worden.
Maar dat het niet zo is dat hij bewust oudere vrouwen opzocht.
Dat alle zeventien slachtoffers 66-plussers zijn, is vast toeval, probeert de advocaat.

De Babbelaar zwijgt als de rechter vragen of hij nog iets te zeggen heeft.
Nee? Punt!
Parmantig verlaat hij vervolgens de rechtszaal.

Rob Zijlstra

>> politie zoekt babbelaar

UPDATE – 15 februari 2010 – uitspraak
De rechtbank heeft De Babbelaar conform de eis veroordeeld: 3 jaar celstraf.