Hoe ziet u uw toekomst, vragen de rechters aan de man die wordt verdacht sluw te zijn geweest.
Peter denkt even na en zegt dan: ‘Moeilijke vraag. Ik kan me daar op dit moment geen voorstelling van maken.’

Later vragen de rechters het nog een keer, maar dan in ietwat andere bewoordingen.
Ze vragen of het misschien zo is dat hij het geld veilig heeft opgeborgen om er straks, in de toekomst, van te gaan genieten.
In de vraag ligt een vermoeden besloten.
Het antwoord van Peter (zonder nadenken): ‘Geen commentaar.’

Op 4 juli vorig jaar was bij de politie in Groningen een verontruste melding binnengekomen.
Een gezin op vakantie was in Spanje gearriveerd en had op de stoep van het mooie huis gestaan dat ze voor twee weken hadden gehuurd.
Maar er woonden mensen in dat huis, gewone Spanjaarden die hadden gezegd dat hun huis geen vakantiehuis is, maar een huis om in te wonen.

Op diezelfde dag volgden nog een paar van dit soort telefoontjes en toen de kwestie niet heel veel later in de publiciteit kwam, was er geen houden meer aan.

Uiteindelijk meldden zich 398 Nederlandse en 150 Belgische gezinnen die na een lange autorit – met bijbehorend kindergeblèr op de achterbank – in Spanje voor dichte deuren hadden gestaan.
Of voor een braakliggend stuk grond waar helemaal geen huis met zwembad op stond.
Of een vakantiehuisje troffen dat al was verhuurd.

Allemaal hadden ze hun vakantiehuis gehuurd bij VilaSpanjehuren.nl, bij Peter uit Groningen.
Het zou hem 519.000 euro hebben opgeleverd.
Geld dat spoorloos is en waarvan de rechters dus wilden weten of hij het veilig had opgeborgen voor later.

Na al die telefoontjes was de politie een onderzoek begonnen wat er in resulteerde dat Peter op 15 oktober in een appartement in Spanje werd gearresteerd.
Hij had de politieauto wel gezien in de doodlopende straat van zijn appartement en wist toen: het is over en uit.
Zegt: ‘Ik had er ook genoeg van.’

Peter besluit na zijn aanhouding niks te zeggen, maar zich te beroepen op zijn zwijgrecht.

Toen het bij de politie telefoontjes regende, had Peter zijn twee koffers al gepakt. Hij wist dat het rond 4 juli fout zou lopen, omdat de verhuur van al die verzonnen vakantiewoningen vanaf dat moment zou ingaan.
Hij had zijn zus gebeld en haar vertelt dat hij mensen had benadeeld.
Hij zei: ‘Google mij en dan zie je het wel. Wat je dan kunt lezen, klopt wel zo ongeveer.’
Zus vertelde later aan de politie dat haar broer een man is van grootspraak en geldproblemen.
De moeder zou daar aan toevoegen dat haar zoon een gladde prater is.

Op zijn verzoek brengt een kennis hem en zijn twee koffers met daarin 50.000 euro, via Arnhem naar Spanje.
In Arnhem pint hij nog even 9.000 euro van zijn ING-rekeningen.
Dan verdwijnt hij spoorloos.

Het is een masseuse uit Utrecht die de politie maanden later op het juiste spoor zet. Omdat zij aan Peter kon worden gelinkt, was zij in beeld als verdachte en werd haar telefoon getapt.
Peter zegt tegen de rechters dat hij een zakelijke relatie met de vrouw had.
Als hij de nacht bij haar doorbracht, betaalde hij daar 1000 euro voor.

Als de vrouw met dochtertje half oktober naar Spanje rijdt, wordt zij tot in de doodlopende straat gevolgd door de politie.

De rechters vragen wat hij er nu van vindt?
Peter: ‘Je ontneemt mensen iets waar ze naar hebben uitgekeken.’

In Roemenië had hij software gekocht waarmee hij een professioneel ogende website in elkaar knutselde. Hij had eens een paar informaticadiploma’s gehaald, dus knutselen kon hij wel.
De foto’s van de mooiste huisjes plukte hij van internet, van het Spaanse Funda bijvoorbeeld.
Wie hem belde, werd keurig en correct te woord gestaan.
Wie de eerste aanbetaling deed, ontving per post aanvullende informatie, inclusief het telefoonnummer van Martin Vidal, de zogenaamde contactpersoon ter plaatse.

Hoe, willen de rechters weten, ontstond het idee?
Peter vertelt dat hij een bedrijfje had gehad in planken.
Maas Parket.
Dat was op een fiasco uitgedraaid en wel zo dat hij na werd gezeten door twintig tot dertig schuldeisers.
Zo ontstond het idee, begin 2009.
In maart kwam het eerste vakantiegeld binnen.

Rechters: ‘U hebt het zorgvuldig voorbereid.’
Peter: ‘Ja.’
Rechters: ‘Met anderen?’
Peter: ‘Helemaal alleen.’

Als de rechters vragen stellen over het geld, wat er met het geld is gebeurd, beroept Peter zich op het zwijgrecht.
Het zegt wel te hopen dat hij zijn leven over twee, drie jaar weer kan oppakken.
Rechters: ‘U hebt een celstraf ingecalculeerd?’
Peter: ‘…’

Hij laat zich nog ontvallen dat Google de lachende derde is.
Hij adverteerde met Google-ads.
‘Ik betaalde één tot anderhalve euro per klik.’
Hij denkt zeker 100.000 euro aan Google te hebben betaald.

De advocaat zegt dat het allemaal heel vervelend is, vervelend voor iedereen.
Maar dat de schade is te overzien.
De gedupeerden zijn hun geld kwijt, maar hebben geen blijvende schade.
Ze hebben een vervelende ervaring gekocht.

De officier van justitie zegt dat er sprake is van financieel leed en emotionele schade.
Dat mensen vertrouwen in het handelsverkeer moeten hebben en dat dat vertrouwen is geschonden.
En dat ze vindt dat verdachte op zitting een berekende indruk maakt.

Ze eist een gevangenisstraf van vier jaar.

Rob Zijlstra

update – geld
Het bedrag van 519.000 euro heeft betrekking op de Nederlandse gedupeerden. De 150 Belgische aangiften zijn hier niet in verwerkt. Bij de aangekondigde ontnemingsvordering wordt de buit uit België wel meegeteld.

.

UPDATE – 18 februari 2010 – uitspraak
De rechtbank heeft Peter veroordeeld tot 5 jaar celstraf, een jaar meer dus dan de eis, wegens oplichting en witwassen. De rechtbank neemt het hem extra kwalijk dat hij niet wil zeggen waar (een groot deel van) het geld is dat hij met zijn praktijken heeft buitgemaakt.

UPDATE – 19 augustus 2011 – uitspraak hoger beroep
Peter is ook in hoger beroep veroordeeld tot een gevangenisstraf van 5 jaar. Het arrest (uitspraak) van het gerechtshof staat hier
.
UPDATE – januari 2012 – ontneming
Het openbaar ministerie probeert in een ontnemingsprocedure het geld te innen dat Peter met zijn praktijken heeft verdiend. Het gaat om ruim een half miljoen euro. In mei 2012 wordt uitspraak in deze verwacht.

zie ook:  Google spint garen bij fraude

 

.