Hasan is nog niet zo heel lang in Nederland, maar spreekt vloeiend de taal.
Veel verdachten die net als Hasan uit Somalië komen, spreken goed Nederlands.

Hasan is ook ernstig van plan om heel wat van zijn leven hier te gaan maken.
Hij wil certificaten halen en diploma’s en dan wil hij werken.
Zijn verleden met bakken vol ellende moet in schril contrast komen te staan met zijn toekomst.
Dat is wat Hasan wil.

Zover is het nog niet.
Hasan heeft problemen met zijn emotioneel welzijn, weet zich moeilijk een houding te geven, kan niet omgaan met geld, alcohol en drugs, mist sociale vaardigheden, vertoont impulsief gedrag, heeft weinig zelfinzicht, hij ontbeert probleembesef.

Anders gezegd –zoals ze dat in de rechtszaal zeggen – Hasan heeft op meerdere leefgebieden problemen en dat voorspelt doorgaans weinig goeds.

Komt nog bij dat hij een dikke draaikont is.
Dat laatste is niet een kwalificatie van gedragswetenschappers, maar van de officier van justitie.

Hasan staat terecht omdat hij op 20 maart vorig jaar om kwart voor zes in de ochtend, in de Papengang in de binnenstad van Groningen, dronken Jaap heeft beroofd.
Hasan zegt dat dat niet terecht is.
Dat hij het niet heeft gedaan, dat hij die ochtend niet eens in de binnenstad was.

Feit is dat Jaap in die donkere uitgaanssteeg tegen de muur werd gezet, de punt van een mes tegen de buik kreeg gedrukt en zijn mobiele telefoon moest afgeven.
Een Sony Ericsson Xperia.
Toen Jaap met de rug tegen de muur aanbood zijn toestel terug te kopen, pakten ze ook zijn vijftig euro af.
Daarna renden drie straatrovers weg.

Hasan zou een van hen zijn geweest, want de politie kwam hem op het spoor.

Dat was niet zo moeilijk.
Gestolen telefoons worden doorgaans weer gebruikt.
Veel boeven denken – gek genoeg nog steeds – dat als je een gestolen toestel voorziet van een andere simkaart, er niks meer aan de hand is.
Maar dat is wel zo.
Een mobiel telefoontoestel heeft een uniek nummer dat niet is gekoppeld aan de simkaart, maar aan het toestel zelf.
Dat unieke nummer – het IMEI-nummer – is via het mobiele netwerk net zo gemakkelijk te traceren als het 06-nummer zelf.

Dus al vrij snel ontdekken de speurders dat het toestel weer wordt gebruikt.
Door ene Lowie.
Ene Lowie wordt opgepakt en zegt dat hij het toestel van zijn vader heeft gekocht.
De vader van Lowie zegt dat hij het toestel op zijn beurt van ene Hasan had gekocht, een oude bekende van zijn zoon.
Lowie had geknikt.
Vroeger had hij nog met Hasan gespeeld.
Hij was ook wel eens bij hem thuis geweest.
Hasan had 150 gevraagd, maar ze hadden afgesproken bij de Jumbo en er 80 euro voor betaald.

Hasan zegt dat het onzin is.
Hij zegt dat hij Lowie niet kent en diens vader ook niet.
Dat er niks van waar is.
Dat hij die beroving niet heeft gedaan.

Rechters: ‘Geef me een reden om je te geloven.’
Hasan: ‘Geen me een reden waarom jullie Lowie en zijn vader geloven.’

Bij de politie had Hasan een ander verhaal verteld.
Daar vertelde hij dat hij de beroving samen met Albert had gedaan.
En dat Albert de telefoon had doorverkocht, misschien wel aan Lowie.
De rechters wijzen hem erop dat hij onder die verklaring ook zijn handtekening heeft gezet.

Hasan zegt dat dat best zo mag wezen, maar dat hij dat heeft verzonnen.
Om Albert die 250 euro van hem had gejat een hak te zetten.
Daarom.

Albert ontkent ook dat hij iets met die straatroof te maken heeft.
Maar hij heeft wel erkend dat hij 250 euro van Hasan had weggenomen.
En dat hij Hasan die bewuste nacht ook in de binnenstad heeft zien lopen.

Rechters: ‘Dus Lowie en zijn vader ken je niet en bij de politie heb je alles verzonnen?’
Hasan: ‘Yep.’
De rechters raken wat geïrriteerd.
Zij zijn toch niet van gisteren?
Geïrriteerd: ‘Nu zit je al een half jaar in voorarrest. En dan kom je hier en dan ga je gewoon een kulverhaal op zitten hangen.’
Hasan: ‘Ik zeg het je toch.’
Rechters (vrij vertaling): klets.

De officier van justitie zegt dat Hasan zich schuldig heeft gemaakt aan een korte-klap-beroving.
Easy money.
En dat dit soort berovingen een enorme impact heeft, niet alleen op het slachtoffer, maar op heel de samenleving.
De officier van justitie zegt dat als je zo’n feit pleegt en tegen de lamp loopt, dat je dan open en eerlijk moet zijn.
En niet een dikke draaikont.

En hoewel Hasan nog maar net kind af is en nog niet heel hoog is opgeklommen, vreest de aanklager dat Hasan behoorlijk aan het afglijden is.
‘Hij gaat de verkeerde kant op. Ik hoop het niet, maar ik ben bang dat we hem hier vaker zullen zien.’
Om te voorkomen dat dat volgende week al het geval is, eist hij twee jaar gevangenisstraf, waarvan 8 maanden voorwaardelijk.
Daarnaast moet hij aan het slachtoffer 850 euro betalen (eis), dat is inclusief die geroofde 50 euro.

De advocaat die helemaal vanuit Den Haag met de trein naar Groningen is gereisd zegt dat Hasan misschien zo’n draaikont lijkt omdat hij het niet weet, dat hij maar wat zegt omdat hij er echt niet bij is geweest. Dat Jaap het slachtoffer, die een tijdje op Curaçao heeft gewoond, rept over drie Antilianen die hij ook Papiaments heeft horen praten. Dat Hasan niet op een Antilliaan lijkt en dat Hasan met zes maanden voorarrest lang genoeg heeft gezeten. Dat Hasan terecht kan bij zijn vader die goed voor hem zal zorgen.

Rechters (vrij vertaling): klets.

Rob Zijlstra

.

UPDATE – 11 maart 2010 – uitspraak
De rechtbank heeft Hasan veroordeeld tot 24 maanden celstraf waarvan de helft voorwaardelijk. In een tweede vonnis (van de kinderrechter) kreeg hij nog een week jeugddetentie en een taakstraf van 14 uur.