Man wordt gesnapt met kinderpornografische foto’s en films.
De ranzige rotzooi – 1100 stuks, u wilt het niet weten – staat op de harde schijf van een computer op zijn werk.
Van die computer maken meer mensen op dat werk gebruik.
De politie neemt de computer in beslag.
Via inloginformatie weet de politie de kinderpornoman te achterhalen.

Oh, wat een domme man is dit.

Hij neemt een collega in vertrouwen.
Hij vertelt het thuis (niet best).
Hij gaat (moet) in therapie.

Op die ene collega na weten ze op dat werk – een scholengemeenschap, hoger onderwijs – van niets (ook niet best).

De ontdekking was in 2006.
Begin 2007 ligt de zaak voor nader onderzoek bij de politie in Groningen
De politie vergeet het dossier (het zijn er ook zo veel) .

In 2009 ontdekt de politie dat ze het vergeten zijn.
De politie maakt er alsnog werk van.
Met als gevolg dat deze domme man maandagochtend, drie jaar na dato, hopeloos tegenover zijn rechters van de meervoudige strafkamer van de rechtbank van Groningen zit.

Daar zegt de docent dat hij slechts zocht naar blote afbeeldingen van meisje en jonge vrouwen van tussen de 16 en de 25 jaar.
Die vindt hij mooi. (nee, nu niet meer, zegt hij verongelijkt)
Zegt dat hij zoekende ook zip-bestanden binnenhaalde met de verboden ranzigheid die kinderporno moet heten.
Dat hij de akelige beelden met kinderen, een paar keer bekeek en dan weggooide.
Maar dat hij niet wist dat er op de computer een prullenbak zit, waar alles wat je wegklikt in terechtkomt.
Zoals propjes papier die je in de prullenbak gooit, ook niet heus weg zijn.
Wist de man niet.

De rechters: ‘Wij dachten altijd dat iemand die docent is, wel iets in de bovenkamer heeft zitten.’
De domste man zegt dat hij het nu wel weet.

Wat ook een rare, grote school.
Politie komt, neemt schoolcomputer in beslag in verband met een misdrijf, maar school weet van niets.
Het zal je onderwijsinstelling maar wezen.

De domme docentenman jammert dat als zijn school hier achter komt, dat dat zal uitlopen op een drama, een drama voor hem en zijn gezin.
Hij murmelt dat hij drie jaar lang deze dag van vandaag heeft gevreesd.
Omdat hij in die drie onzekere jaren misschien wel ergens heeft gelezen dat kinderpornomannen in de rechtszaal keihard worden aangepakt.
Dat je daar met de billen bloot gaat.

Na afloop van de zitting kreunen en steunen wij in de perskamer.
Moeten we nou met deze zaak?
Alle relevante feiten publiceren betekent dat we vrijwel zeker het drama veroorzaken waar de domme man al lang zo bang voor is.
Dat man baan kwijtraakt.

Ik overleg met mijn hoofdredactie.
Hoofdredactie besluit na beraad dat we zullen publiceren dat de man docent is.
En meer niet, niet waar.
Ik kan daar ongemakkelijk mee leven.

In de perskamer maakt een collega een grapje.
Hij zegt dat het ook vreselijk pijn doet wanneer je de tape waarmee de kinderen waren vastgebonden – zodat ze konden worden verkracht – weer lostrekt.
We moesten daar beiden niet om lachen.

We zeiden verdrietig: die domme mannen die zich verlekkeren aan kinderporno, die domme mannen lezen onze stukjes die we al zo vaak schreven, kennelijk niet.
Die mannen denken, als ik word gesnapt, dan ga ik een beetje janken en dom zitten doen in de rechtszaal en dan loopt het misschien, los van straf, wel af met een sisser.

De officier van justitie zegt dat de vervolging van deze domme man veel te lang op zich heeft laten wachten.
En dat hij – justitie – verantwoordelijk is voor fouten die de politie maakt.
Dat hij daarom, omdat het te lang heeft geduurd, geen echte gevangenisstraf zal eisen.
De officier van justitie eist daarom vier voorwaardelijke maanden celstraf.
Meer niet.

Beste kinderpornomannen, waar u ook bent en wat u nu ook doet.
Wilt u er onmiddellijk mee kappen.
Wilt u zich nu realiseren dat als u wordt gesnapt – kans is groot – dat u met de billen bloot gaat in de rechtszaal en daar buiten.
En dat u uw voorspelbare drama dus zelf over u afroept.
Dat het dus echt niet leuk is om op uw beeldscherm te zien hoe met ducktape vastgebonden kinderen worden verkracht door grote mannen als u zelf al bent.
Nee, ook niet als het kinderen uit landen van ver zijn.

Bedenk dat u ons, wij rechtbankverslaggevers die u kennelijk meer vreest dan uw rechters, vreselijk boos maakt, omdat u met uw gejank en naïef gedoe ons wilt dwingen roomser dan de paus te zijn.
Nou, dat zijn we mooi niet.

Rob Zijlstra

.

UPDATE – 12 april 2010 – uitspraak
De eis van de officier van justitie doet onvoldoende recht, vinden de rechters. Recht doet de maximale werkstraf van 240 uur.  Maar omdat de zaak te lang bij de politie heeft gelegen,  is een korting op z’n plaats. Het vonnis: 180 uur werkstraf en vier maanden voorwaardelijke gevangenisstraf.  De onderwijsinstelling waar de man in dienst is, heeft hem naar aanleiding van de strafzaak geschorst en wil hem ontslaan.

HET VONNIS