De verdachte drugshandelaar die wordt veroordeeld, hoort steevast dat hij met zijn handel heeft bijgedragen aan het ontstaan aan drugsgerelateerde criminaliteit waardoor hij ook medeverantwoordelijk is voor het ontstaan van maatschappelijke onrust. En dat dat laatste ook meeweegt in het bepalen van de hoogte van de straf.

Marinus en Louise – de namen zijn verzonnen – deelden eens hun liefde voor elkaar, maar een groot succes is het niet geworden. De chemie die er eens tussen hen moet zijn geweest, leidde steeds vaker tot onrust.’
Marinus: ‘En het enige dat ik wilde was rust.’

Het schrijven over strafzaken waarin echtparen fungeren als vechtparen, is bloedlink. Er zijn twee partijen en de rol van het slachtoffer – in dit geval Louise – blijft altijd wat onderbelicht. Omdat het in een strafzaak om de verdachte gaat.
Om Marinus die, zegt justitie, heeft geprobeerd Louise te vermoorden.
Marinus: ‘Het was een ongelukje.’

Hij had al eens hulp gezocht, maar strandde in het web van hulpverleners en hun wachtlijsten. Bovendien schaamde hij zich. Omdat zij, de vrouw, hem mishandelde. Welke man laat zich nou mishandelen door een vrouw?
Marinus: ‘De politie geloofde mij ook al niet.’

De rechters zien dat Marinus grote moeite heeft de tranen te bedwingen. Dat lukt hem ook niet. De rechters proberen gerust te stellen: ‘Wij in onze zwarte jurken weten dat het heel veel voorkomt, dat vrouwen hun mannen mishandelen.’

Marinus vermant zich en vertelt dat ze al hadden besloten, na tien jaar samen, uit elkaar te gaan. Hij had een andere woning, maar die was nog niet klaar. Daarom waren ze nog even samen, ook met de kinderen. Op 26 november vorig jaar zou hij definitief vertrekken.
Marinus: ‘Ik linksaf, zij rechtsaf, allebei een nieuw leven.’

Het gaat fout. Ze krijgen op die dag ruzie. Marinus zegt dat hij haar een schop onder de kont had gegeven (‘en meer niet’) en dat zij begon te schelden. En toen had zij hem met een mes in de vinger gestoken, was hij haar achterna gerend, naar buiten en toen gaf zij hem 50 euro. Marinus: ‘Het was mijn eigen geld.’
Justitie: ‘Het was afpersing met geweld.’
Want justitie zegt dat Louise een heel ander verhaal heeft verteld. Dat meneer de verdachte zijn ex dwong het geld af te geven. Daarbij rukte hij ook haar oorbellen uit de oren. En nam hij later ook alle sieraden, inclusief twaalf gouden ringen mee. En toen ook nog de fiets.

Marinus: ‘Het was mijn fiets.’
Rechters: ‘Een herenfiets?’
Marinus: ‘Nee, een dames. Die ik had gekocht. Ik heb een bonnetje op naam.’

En de sieraden dan?
Marinus vertelt dat hij Louise veel ringen van goud had gegeven. Maar dat de afspraak was, dat als hij bij haar weg zou gaan, het zijn ringen weer zouden zijn.
Rechters: ‘Wat raar.’
Marinus: ‘Zo hadden we het afgesproken.’
Rechters: ‘Dus u had een slechte relatie en toch gaf u haar gouden ringen?’
Marinus: ‘Tja, als je er eenmaal inzit…’

Op 28 januari gaat het nog veel meer mis.
Ze leven dan inmiddels links en rechts een eigen leven. Het 7-jarige dochtertje is bij hem, hun zoontje van 2 bij haar. Marinus voelt zich allesbehalve prettig in zijn nieuwe bestaan. Hij zegt dat hij zich bedreigd voelde, daar haar familie. De rust waar hij naar smachtte, was nog steeds ver te zoeken en daarom had hij besloten dat het dochtertje maar beter bij mama kon wonen.
Op die 28ste wilde hij haar dat vertellen.

Hij weet hoe laat Louise hun zoontje naar de opvang brengt. Zo treffen ze elkaar op straat. Marinus: ‘Het werd geen aangenaam gesprek.’
Wel roken ze samen een shagje.
Marinus vertelt dat hij op een gegeven moment gehurkt zat, naast de buggy met zoonlief, en dat Louise eerst voor hem, maar toen schuin naast hem ging staan.
Zegt: ‘Ik kreeg ineens een naar gevoel.’

Rechters: ‘En toen stak u haar.’
Marinus: ‘Nee, ik weerde af en toen raakte ik haar.’
Rechters: ‘Want u had een mes in uw handen.’
Marinus: ‘Dat had ik niet eens in de gaten.’
Rechters: ‘Dat maak je ons niet wijs. Het was een opengeklapt mes.’
Marinus: ‘Het was een ongeluk.’

Terwijl Louise met een klaplong en een messteek in de linkerborst met een ambulance naar het ziekenhuis wordt gebracht, gaat Marinus met buggy en zoontje naar zijn moeder. Dat had de politie wel gedacht en Marinus wordt gearresteerd.

In een brief aan de rechters schrijft Louise dat Marinus haar heeft gestraft vanwege de verbroken relatie. En dat zij te goed voor hem is geweest. Marinus zegt tegen de rechters dat het net andersom was. ‘Zij gunde mij het leven niet.’

De advocaat pleit voor noodweer, maar de officier van justitie wil daar niets van weten. Ze zegt dat Marinus die dag bewust de confrontatie heeft opgezocht met een opengeklapt mes. Dat hij Louise wilde doden met voorbedachten raad, gelooft de officier niet. ‘Het steken gebeurde in een opwelling van emoties, maar wel in het bijzijn van het 2-jarige zoontje en op de openbare weg. Ik ga uit van een poging tot doodslag, afpersing met geweld (die 50 euro) en van diefstal (van de gouden ringen en fiets) en eis drie jaar gevangenisstraf waarvan zes maanden voorwaardelijk.’

Ik bedoel, drugs is onmiskenbaar een grote onruststoker, maar de liefde kan er ook wat van.

Rob Zijlstra

.

UPDATE – 21 mei 2010 – uitspraak
Marinus is veroordeeld tot 30 maanden waarvan 10 voorwaardelijk. Dat is netto 20 maanden zitten. De rechtbank acht de poging tot doodslag, de mishandeling en de diefstal bewezen. Dat Marinus zijn ex stak in het bijzijn van hun zoontje wordt hem extra zwaar aangerekend. Het hoger beroep is in voorbereiding.