Full House is volgens de eigen website en met meer dan 800 leden op Hyves een supergezellig café en een begrip voor jong en oud in Ter Apel en omgeving.
Op 6 december vorig jaar is het er druk.
Ook Sinterklaas is aanwezig.
’s Nachts, even voor vier uur, klinkt er zoals dat in een café kan gebeuren, geschreeuw.
Dan is er een vechtpartij.

Een van de gasten – Abel – wordt even later met een scheve neus, een bloedend oog, een gezwollen gezicht en met gekneusde ribben naar het ziekenhuis gebracht.
In het café weet iedereen wie daar verantwoordelijk voor is: Bernard.

Ook Bernard is een begrip in de omgeving.
Hij heeft een reputatie.
Bij de politie gingen de alarmbellen die nacht dan ook af.
Daar bleef het bij, want de politie piekerde er niet over om Bernard te arresteren.
In plaats daarvan werden cafébezoekers opgespoord die iets hadden gezien.

De officier van justitie: ‘Ruzies in cafés zijn voor ons lastig. Getuigen die er zijn, hebben vaak te veel drank op; ze hebben van alles gezien, maar kunnen er weinig over verklaren. Helemaal als er partijen met reputaties bij betrokken zijn.’

Wat de officier bedoelt te zeggen, hij zei dat later ook, is dat de politie hemel en aarde moest bewegen om getuigen aan de praat te krijgen.
Niet alleen de politie, maar zo’n beetje iedereen is als de dood voor Bernard.
De officier: ‘Als je hem een voet dwars zet, moet je vreselijk oppassen.’

Op 26 januari, dus ruim anderhalve maand na de vechtpartij, wordt Bernard in zijn woning door een arrestatieteam in de boeien geslagen.

Uiteindelijk verklaren vijf bezoekers dat Abel flink te grazen is genomen.
Dat Bernard vanuit het niets was gaan slaan en schoppen.
Tegen het hoofd.
En als vijf bange mensen dat durven te verklaren, dan moet het wel waar zijn, redeneert de aanklager.

Afgelopen maandag zei dezelfde officier van justitie nog er geen jota van te snappen toen een slachtoffer van geweld de verdachte voor leugenaar uitmaakte.
Het slachtoffer zei dat hij éénmaal hard op het hoofd was geslagen, de verdachte ontkende dat.
Die zei dat hij zeker tien keer – en misschien nog wel vaker – had geslagen.
Misschien niet steeds raak, maar toch.
De officier verzocht de rechtbank de verdachte bij zoveel onduidelijkheid over de waarheid maar vrij te spreken.

In deze zaak is officier zeker van zijn zaak.
De bange getuigen hebben gezegd dat Bernard met geschoeide voet zeker vijf maal tegen het hoofd van Abel schopte.
Wie met de schoenen nog aan iemand die op de grond ligt tegen het hoofd schopt, maakt zich schuldig aan een poging tot doodslag.

De advocaat van Bernard heeft twee getuigen meegenomen om het volgens hem eenzijdige strafdossier wat meer in evenwicht te brengen.
Beide getuigen verklaren onder ede dat ze er met de neus bovenop stonden, maar niet hebben gezien dat Bernard schopte.
Hij sloeg wel, maar meer terug.
En dat Abel was begonnen met slaan.
Dat hadden ze ook tegen de politie gezegd, maar de politie wilde er niets van weten.
De politie zei, zeggen de getuigen, dat het dossier al klaar was.

Bernard zit ondertussen met zijn reputatie in het verdachtenbankje.
Hij is de rust zelve.
Af en toe schrijft hij iets op.
Hij kende Abel wel.
Hij had, toen hij zelf nog in de horeca werkte, Abel een keer de toegang tot het café geweigerd.
Omdat Abel met drank op lastig en vervelend is.
En hij had Abel eens opgezocht toen anderen hem vertelden dat Abel hem wilde doodschieten.
Bernard wilde daar het fijne van weten.
Er was toen niets naars gebeurd, omdat Abel bovenop een steiger had gestaan.

Doodschieten ligt gevoelig bij Bernard.
Hij was eens beschoten.
In hem zitten nog altijd vijf kogels waar hij dagelijks last van heeft.
Zegt: ‘Ik kan niet eens schoppen.’
De schutter kreeg wegens een poging tot moord zes jaar cel.

Die nacht met Sinterklaas zat hij al anderhalf uur lang in café Full House.
Nee, niet dronken.
Hij dronk appelsap, was de bob.
Hij had Abel wel gezien.
Die maakte provocerende gebaren.
Met de vinger langs de keel.
Daar had hij niet op gereageerd.
Ineens had hij een klap gekregen.
En toen was het begonnen.
Een man of acht hadden zich er mee bemoeid.
Fysiek.
Drie, vier van hen beukten in op zijn zwager.
Bernard: ‘Mijn eerste prioriteit was om mijn zwager te ontzetten.’

Toen de rust in de kroeg terugkeerde, was Bernard verdwenen.

Bernard – hij is 37 jaar – vertelt dat hij bezig is zijn leven op de rails te zetten.
Hij heeft mooi werk binnen de hulpverlening en via dat werk kan hij een studie volgen, een studie psychologie.
Als hij vrij komt, wil hij verhuizen, zodat hij niet langer wordt achtervolgd door zijn reputatie.
Vanwege de detentie wordt een studieplekje voor hem vrijgehouden.
Maar als hij 14 juni niet in vrijheid verschijnt, strepen ze hem door.

De officier van justitie zegt dat Bernard zijn kansen heeft verspeeld.
Hij eist achttien maanden gevangenisstraf.

De advocaat: ‘Het was een ordinaire caféruzie. En dat gaat niet, zoals in de film, klap voor klap. Het was een grote chaos, drank en vier uur ’s nachts. Niemand heeft goed kunnen zien wat er precies is gebeurd. Hooguit kunnen we vaststellen dat Abel die ook geen lieverdje is, door Bernard is mishandeld. Meer niet. Bernard zit al vier maanden vast. Werkstraf erbij, klaar. Dan kan hij zich 14 juni melden voor de opleiding.’

Maar de officier van justitie wil er niet aan.
Volgens hem is de kans dat Bernard op vrije voeten weer over de schreef gaat, groot. Zegt: ‘De belangrijkste indicator voor recidive is het strafverleden. Hij is acht keer eerder voor geweldsmisdrijven veroordeeld.’

De advocaat tegen de rechters: ‘Wij hebben thuis vijf kinderen. U kunt niet zomaar aannemen dat er nog meer komen.’

Rob Zijlstra

.

UPDATE – 10 juni 2010 – uitspraak
Geen poging tot doodslag, maar zware mishandeling, vindt de rechtbank. Daarom een lagere straf: 10 maanden cel plus twee maanden die hij bij een eerdere veroordeling voorwaardelijk opgelegd had gekregen. Die twee maanden (60 dagen bij justitie) wordt nu ten uitvoer gelegd.  Getuld, zeggen ze dan in de rechtbank.