Ooit had Peter (37) een gewone baan tot het op een dag mis ging.
Weg baan.
De instanties stuurden hem heen en weer en van hot naar her zodat Peter nu zonder uitkering door het leven scharrelt.

Terwijl Peter af en toe klusjes doet, op en rond het randje, wordt elders in de stad Fieneke beëdigd tot buitengewoon opsporingsambtenaar in dienst van de regiopolitie Groningen.
Ze vindt haar werk hartstikke leuk.

Peter heeft last van tintels in de armen en rookt daarom drie jointjes per dag.
Dan tintelt het minder.
Op een dag ontmoet hij in de coffeeshop een man die werk voor hem heeft.
Een klusje, over het randje ditmaal.

Peter moet met de trein naar Leeuwarden reizen en op het station nadere instructies afwachten.
Het levert 250 euro op.
Deal, zegt Peter en hij reist af naar Friesland.
Op het station krijgt hij een telefoontje, dan een rugtas en de opdracht terug te gaan naar Groningen.
Daar zal hij nieuwe instructies krijgen en zijn geld.

Elders in de stad gaat Fieneke naar haar werk.
Ze gaan vandaag met de lasergun snelheidscontroles doen op het fietspad.

Terug in Groningen, pakt Peter zijn snorscooter en gaat wat rijden, rugzak op de rug, onderwijl wachtend op aanwijzingen van de opdrachtgever.
Omdat die nog uitblijven, besluit hij naar het huis te rijden van een kennis.
Die heeft een schuurtje en daar zou hij de tas, in afwachting van, kunnen verstoppen.

Zo tuft Peter door de stad, neemt de Korrebrug en gaat dan over het fietspad richting kennis.
Met – na correctie – 57 kilometer per uur.

Shit!
Politie!
Stopteken!
Split second!

De tas daar op mijn rug, flitst het door zijn hoofd.
Hij weet dondersgoed dat er geen worsten van de Hema in zitten.
Tien meter voor de buitengewoon opsporingsambtenaar remt hij.
Hij ziet dat de agente eerst blijft staan.
En dan plots een stap opzij doet.
Hij knalt de stoep op en het gaat net goed: beide komen met grote schrik vrij.

Voor Peter is dat van korte duur.
Hij wordt een paar honderd meter verderop alsnog aangehouden en geeft zich over.
Langzaam dringt het dan tot hem door dat ze het helemaal niet op hem of op de tas hadden gemunt, maar dat het een gewone snelheidscontrole betrof.
Hij zegt tegen de rechters: ‘Ik had beter gewoon kunnen stoppen.’

Wat heet.
In de tas zit 6.054 gram amfetamine en 110 gram cocaïne.
Dat is meer dan zes kilo harddrugs.

Peter gaat naar het huis van bewaring, omdat justitie vindt dat hij zich schuldig heeft gemaakt aan een poging tot het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel en aan het vervoeren van verboden middelen.

Tijdens de zitting maakt de officier daar iets anders van.
Kernvraag is, zegt de officier, of Peter de snorbrommer onder controle had?
Was zijn gedrag zodanig risicovol dat het niet aan hem heeft gelegen dat het net goed ging?
Want als het wel aan hem had gelegen dat het niet tot grotere ongelukken is gekomen, dan kan immers niet gesproken worden van een poging tot een poging…

Peter zegt dat hij vroeger aan motorcross heeft gedaan.
Dat hij goed kan sturen.

De officier van justitie ziet de poging niet meer zitten en gaat voor de ernstige bedreiging.
Maar wel eentje die een politieambtenaar niet hoeft te accepteren.
Daarom heeft de agente recht op 500 euro immateriële schadevergoeding.
Vindt justitie.

De strafeis voor de bedreiging en het vervoeren van de drugs luidt dan twintig maanden celstraf waarvan zes voorwaardelijk.
Het ingevorderde rijbewijs kan hij terugkrijgen.

De agente vertelt aan de rechters waarom ze geld wil zien.
Toen hij haar bijna had aangereden, had hij gelachen en dat had haar een gevoel van minachting gegeven. En ze mist nu de vreugde in haar arbeid, voelt zich kwetsbaar en is geneigd dreigende situaties uit de weg te gaan. Ze moet er ook steeds aan denken.

Peter kijkt haar aan en zegt: ‘Sorry, het spijt me.’
Hij had al verteld dat hij nooit de bedoeling heeft gehad haar aan te rijden.
En gelachen?
‘Misschien. Maar dat moet de schrik zijn geweest.’

De advocaat zegt dat die ruim zes kilo harddrugs wel heel veel lijkt, maar dat die ons cocaïne meer geld waard is dan die zes kilo amfetamine bij elkaar.
Dat het dus wel om ruim zes kilo gaat, maar dat we die partij wel in de juiste verhoudingen moeten zien.

Zegt ook dat het zonneklaar is dat Peter niet de intentie had de agente van de sokken te rijden.
De advocaat: ‘Zij stapte juist die kant op die hij had uitgekozen om haar te ontwijken.’

Met de schadeclaim heeft de advocaat grote problemen.
Hij zegt: ‘Met 500 euro wordt niets opgelost. Daarmee krijgt ze toch haar arbeidsvreugde niet terug? Het lijkt mij beter dat er tussen beide een gesprek komt. Dat ze elkaar even in de ogen kijken in plaats van dat er geld op haar rekening wordt gestort waar ze leuk van kan winkelen.’

De officier van justitie: ‘De boodschap van mijn verhaal moet zijn dat ook pakezels moeten weten dat ze het risico lopen op hoge straffen.’

Rob Zijlstra

.

UPDATE – 27 september 2010 – uitspraak
Peter is veroordeeld tot 12 maanden celstraf waarvan 4 voorwaardelijk. Daarnaast heeft hij – niet geeist – een rijontzegging opgelegd gekregen van vier maanden. Die gaat in nadat hij zijn straf heeft uitgezeten. De gevorderde schadevergoeding door de agente is afgewezen.