Nieuws is dat wat afwijkt van het gewone, van het alledaagse.
Het is geen nieuws als het winkelpersoneel aan het einde van een drukke dag de schappen bijvult, terwijl de bedrijfsleider in het kantoortje de kassa opmaakt.
Alles wordt anders als op dat moment een man de winkel betreedt, dreigend de dagopbrengst opeist en er dan hollend vandoor gaat.

Met vliegtuigen gaat het net zo.
Niet die duizenden toestellen die dagelijks het luchtruim kiezen, halen de krant, maar uitgerekend die ene die naar beneden tuimelt.

Als je het zo bekijkt was donderdag een bijzondere nieuwswaardige dag in de rechtbank van Groningen.
Er gebeurde nauwelijks iets.
Verdachte boeven waren er al helemaal niet.
Dat is nogal afwijkend, want zoiets kwam nooit eerder voor.
‘
s Ochtends, even voor negen uur, zag het er nog veelbelovend uit.
Vrijheidsberoving van twee kinderen, inclusief geweld tegen de politie, ontucht in Haren, een veelpleger, nog meer ontucht, maar dan in Delfzijl, harddrugs bij de Duitse grens en een stevige strafzaak rond een half miljoen euro dat op criminele wijze door twee Groningers zou zijn vergaard.

De balans aan het einde van de middag: niet een van de zeven opgeroepen verdachten is in de rechtszaal verschenen.
De officier van justitie had diep gezucht en de rechters hadden een paar keer met verontschuldigde blikken richting perstafel gekeken.
Zo van: wij kunnen het ook niet helpen.

Een paar minuten na negenen bleek het onderzoek rond de vrijheidsrover niet klaar.
De rechtbank had anderhalf uur voor de zaak uitgetrokken, tijd die nu verloren ging.
Om half elf zou de verdachte ontuchtpleger uit Haren moeten verschijnen.
De rechtbank had signalen opgevangen dat de man niet wilde komen en had daarom een bevel uitgevaardigd hem van huis op te halen.

Hij was er niet.

De woning leek bewoond, maar omwonenden zeiden tegen de politie dat ze hun buurman al zeker een half jaar niet hadden gezien.
We gaan hem zoeken, zei de officier van justitie, nadat hij had gezegd dat verdachte niet te vinden is.
Zo ging opnieuw anderhalf uur kostbare zittingstijd op in rook.

Om twaalf uur wilde de rechtbank zich buigen over de kwestie van veelpleger Gaston.
Maar Gaston wilde niet.
Hij had per fax laten weten zijn vrijheid terug te willen.
Zo niet, dan wil hij gebruik maken van het recht op deportatie.

Gaston is een veelpleger waar niemand raad mee weet. Vorig jaar werd hij voor het stelen van een doos diepgevroren kroketten veroordeeld tot de twee jaar durende veelplegersmaatregel (isd).
De rechtbank had nu moeten beslissen of zijn behandeling in detentie moet worden voortgezet.
Of niet.
Eind november gaan ze het nog een keer proberen.

De verdachte ontuchtpleger uit Delfzijl is er niet, omdat hij in het Pieter Baancentrum verblijft.
De advocaat zegt dat hij de zaak wel zo snel als mogelijk op zitting wil hebben.
Moeilijk, zeggen de rechters, omdat de rechtbankagenda tjokvol zit.
Pas op 17 januari is er ruimte.

Zo wordt het twee uur en is Omar aan de beurt.
Omar is in februari gesnapt met 315 gram cocaïne in de trein bij Nieuweschans.
Dat gebeurde tijdens een drugsactie van de spoorwegpolitie.
Bij Omar gaf de drugshond een teken, zei de officier van justitie.

Omar is niet verschenen.
Toen de vervelende hond aansloeg had hij twee pakjes met drugs aan de politie gegeven en een verhaal verteld.
Hij had een paar dagen vastgezeten, goed meegewerkt en mocht toen naar huis.
Nu wil het geval dat Omar geen huis heeft.

In 1982 was hij in Nederland komen wonen, gelukkig getrouwd, maar in 1996 verdrietig gescheiden.
Sindsdien leidt hij – kok zonder werk – een zwervend bestaan.
In Duitsland was hij eens veroordeeld tot acht jaar celstraf wegens mensenhandel.
Hij had vijf jaar gezeten.

De rechters geven een samenvatting van zijn verhaal.
In een cafeetje onder de Martinitoren in Groningen hadden twee mannen hem gevraagd of hij iets naar Nieuweschans wilde brengen, in een huurauto van Stuur Verhuur.
Op de parkeerplaats bij de Praxis had hij het ‘iets’ gekregen.
Hij zou er vierhonderd euro mee verdienen.
Onderweg werd Omar overvallen door een naar gevoel.
Hij besloot naar Winschoten te rijden, de auto bij het station te parkeren en de reis naar Nieuweschans met de trein voor te zetten.
Toen kwam die hond.

De advocaat zegt dat het een beetje een raar verhaal is, maar dat hij zich kan vinden in de strafeis van de officier van justitie.
Die had op grond van landelijke richtlijnen veertien maanden cel kunnen eisen.
Dat deed ze niet.
Vond ze veel te veel.
Ze eiste zeven maanden celstraf waarvan vier voorwaardelijk.
Milde eis, reageerde de advocaat tevreden.

Omar moet nog wel eventjes worden gevonden.

De niet heel vruchtbare dag van de rechtspraak had gered kunnen worden, financieel gezien zeker, met de zaak van drie uur.
Er zijn twee mannen gedagvaard die eerder zijn veroordeeld wegens drugshandel. Daarmee zouden ze samen een half miljoen euro hebben verdiend.
Geld dat justitie nu wil hebben.

Maar er zijn geen twee mannen, ook geen advocaten.

Erger nog: de rechters hebben niet eens de benodigde stukken.
Daar hadden ze wel naar gevraagd, maar slechts onduidelijke antwoorden gekregen en uiteindelijk niks.
De officier van justitie kijkt niet blij.
Zegt dat het dossier bij het gerechtshof in Leeuwarden ligt, omdat de drugsmannen hoger beroep hebben aangetekend tegen hun veroordelingen.
En dat het gerechtshof het dossier daarom niet wil afstaan.
De officier van justitie: ‘Voor ons is dit ook heel lastig.’

De rechters: ‘De zitting is gesloten.’

Rob Zijlstra

.

UPDATE – 11 november 2010 – uitspraak
Dat Omar zich eerder in georganiseerd verband schuldig heeft gemaakt aan de misdaad, wordt hem door de rechtbank in zijn drugsavontuur aangerekend. De eis van de officier van justitie vindt de rechtbank daarentegen niet gerechtvaardigd: Omar heeft drie maanden celstraf opgelegd gekregen waarvan een maand voorwaardelijk.