Dit verhaal gaat eerst over Filip (49), over de man met een naam die in Hongarije staat voor ‘vriend van paarden’.
Filip komt uit Siklos, Hongarije.
De officier van justitie zegt dat hij mensenhandelaar is.
Hij zou twee vrouwen hebben gedwongen tot prostitutie in Groningen.

De twee vrouwen waren net 18 jaar geworden en ze waren, zo lekker jong, gewild bij de Groninger man die ’s avonds nog even moet overwerken.
Andy en Jennifer moesten per persoon 300 euro per dag maken en meestal lukte dat.
Dat lukte omdat ze per etmaal zeventien tot twintig uren moesten werken, zeven dagen per week.
Tijdens de laatste Koninginnedag in Groningen had Andy zelfs een paar duizend euro verdiend.

Filip noemde Andy en Jennifer zijn paarden.

Dit laatste stond in een sms’jes dat de politie had onderschept.
Filip ontkent.
Hij zegt dat hij de vrouwen wilde helpen, omdat ze hulp nodig hadden.
In Hongarije waren Andy en Jennifer arme tienermoeders en aangewezen op liefdadigheid.
Filip had toen gezegd dat ze in Nederland, in Groningen, heel veel geld konden verdienen.

Filip die iets had gedaan in de bouw en architectuur, helemaal duidelijk werd dat niet.
Hij vond Groningen zeer aangenaam.
De tien jointjes die hij per dag rookte, waren er eenvoudig te krijgen.
Bovendien werkte zijn jonge vrouw Barbara – de dochter van de broer van zijn ex – ook in Groningen, evenals zijn eigen dochter Ilona.

Wat vrouw en dochter deden? Prostitutie.

Dat Filip het hier aangenaam vond, kwam misschien ook omdat hij in de veronderstelling verkeerde dat vrouwen in Nederland misbruikt mogen worden.
Een rare gedachte.
Aan de andere kant: softdrugs, wat ook niet mag, mag er immers ook.
En zijn de rosse vitrinekasten waar vrouwen zich aanbieden niet voorzien van vergunningen met de handtekening van de burgemeester?

Andy stapte uiteindelijk, op een nacht rond drie uur, naar de politie en deed haar verhaal.
Ze had nooit een vrije dag, mocht nooit alleen naar buiten, hij schreeuwde altijd en sloeg zijn vrouw.
Verdiend geld moest ze afdragen.
Vaak zat ze zonder eten, maar met honger, achter het raam.
Als ze te weinig verdiende, kreeg ze een boete.

Waarom was ze dan niet weggegaan?

Ze werd altijd gecontroleerd.
Door Barbara en dochter Ilona.
En vooral omdat haar kinderen bij de ex van Filip in Hongarije verbleven.
Daar moest ze 200 euro per week voor betalen, een minimum maandloon in dat land.
Deed ze niet wat Filip eiste, dan zou hij haar kinderen dumpen in een akelig internaat.

De politie wist genoeg, klassiek geval van mensenhandel.
Een onderzoek onder de naam Dwarsfluit leidde in mei dit jaar tot de arrestatie van Filip. Toen hij achter slot en grendel zat, durfde ook Jennifer haar verhaal te doen.
Zij was 17 jaar geweest en vier maanden zwanger toen Filip zijn hulp aanbood.

Filip zegt tegen de rechters dat hij een normaal mens is, een saai mens ook.
Hij drinkt niet eens, maar spaart geld.
De rechters vragen hem waar hij in Nederland van leefde.
Filip: ‘Van mijn spaargeld.’
Rechters: ‘U vindt dat Andy en Jennifer u erin hebben geluisd?’
Filip: ‘Ja.’

De officier van justitie zegt met afschuw dat Filip alleen maar geld zag en de kinderen van kwetsbare vrouwen als machtsmiddel gebruikte.
Dat hij niet alleen zijn vrouw, maar ook zijn eigen dochter in de prostitutie liet werken.

Er diende op deze dag nog een zaak in zittingszaal 14, ook in de familiesfeer.
Een moeder (52) en een zoon (25) uit Groningen stonden samen terecht op verdenking van drugshandel.
De buurt had geklaagd over overlast, de politie kwam kijken, zag genoeg en deed een inval: 39 bolletjes heroïne en cocaïne in de meterkast.
Samen zeven gram.

Voor de inval pakte de politie een paar drugsgebruikers in de buurt van de woning op. Die verklaarden dat ze de drugs inderdaad op nummer 115 hadden gekocht.
Ja, dat deden ze vaker.
Kijk eens aan, zei de officier van justitie die wist dat moeder in 2002 ook al eens was gepakt voor drugshandel.
Toen had ze een werkstraf gekregen.
De officier: ‘Ze is gewoon doorgegaan.’

Moeder ontkent.
Ze zegt dat ze vaak niet thuis was.
Ze heeft een relatie in Schiedam.
Ze is vaak bij haar.

Zoon bekent wel.
Hij zat heel de dag zonder werk en vrienden thuis, aan de heroïne en de whisky, poker te spelen op het internet.
Daarmee verdiende hij 1000 euro per dag.
Jawel, hij verloor ook wel eens een dag.
En als er dan werd aangebeld aan de achterdeur, dan deed hij open en verkocht hij wat. Maar niet acht jaar lang.
Hooguit een maand of vijf.

De advocaat van de moeder zegt dat de vier verklaringen waarop justitie de bewijzen stoelt, nietszeggend zijn.
‘De regel onder drugsgebruikers is dat je nooit vertelt wie je dealer is. Als ze je er naar vragen, dan klets je maar wat.’
Volgens de advocaat zou je een van de vier verklaringen belastend kunnen noemen. ‘Maar zonder steunbewijs heb je dan niks.’

Terug naar het Dwarsfluit-onderzoek.

De officier van justitie zegt dat mensenhandel een vorm van moderne slavernij is en een speerpunt van justitie.
Dat de richtlijnen voor de straftoemeting net zijn verhoogd.
Omdat mensenhandel keihard moet worden aangepakt.
Ze eist daarom drie jaar gevangenisstraf.

Nu moet je strafzaken nooit met elkaar vergelijken, omdat – gelijk appels met peren – twee kwetsbare jonge tienermoeders die als slaven zijn uitgebuit niet zijn te vergelijken met zeven gram harddrugs, verdeeld over 39 bolletjes, verstopt in een meterkast.

Neemt niet weg dat de strafeis tegen de moeder heel fors uitpakte: vier jaar.

Rob Zijlstra

.

UPDATE – 16 december – uitspraken
Filip is conform de eis veroordeeld: 36 maanden celstraf. De rechtbank acht bewezen dat hij anderhalf jaar lang de twee jonge vrouwen heeft uitgebuit. Het bewijs stoelt op verklaringen die worden ondersteund ror de vele sms’jes, aldus de rechtbank in het vonnis. Aan beide vrouwen moet hij 5.000 euro betalen.

De drugszaak: zoon is eveneens conform de eis veroordeeld: 10 maanden waarvan 5 voorwaardelijk. Voor de moeder is de rechtbank milder dan justitie: geen 4 jaar cel, maar 18 maanden waarvan 6 voorwaardelijk, inclusief de teruggave van die 600 euro.

.

.

EXTRA

De meervoudige strafkamer van de rechtbank Groningen boog zich dit jaar over ruim veertig strafzaken waar de handel in soft- en harddrugs centraal stond. Een paar voorbeelden, ter onderbouwing van de stelling dat de strafeis tegen de moeder nogal  fors mag worden genoemd.

De hoogste eis in drugszaken dit jaar was 6 jaar celstraf voor een man die zich met anderen op grote schaal bezig hield met het telen van hennep en het verhandelen van het groene goud, inclusief de uitvoer naar Duitsland. Hij kreeg 18 maanden celstraf opgelegd.

De hoogste celstraf die de rechtbank dit jaar opgelegde, was vier jaar (conform de eis). In die zaak had de politie bijna een jaar lang in binnen- en buitenland (Zweden) onderzoek gedaan, waarbij ook een pseudokoper werd ingezet. De verdachte in deze zaak was in 2008 veroordeeld tot 30 maanden celstraf wegens drugshandel, inclusief de deelname aan een criminele organisatie.

Tegen een man die samen met zijn broer een autopoetsbedrijf had opgericht, als dekmantel voor drugshandel, werd een jaar celstraf geëist wegens het vervoeren van 500 tot 700 kilo drugs naar Hamburg, Duitsland. De rechtbank stuurde hem niet naar de gevangenis, maar veroordeelde hem vorige week tot een werkstraf van 240 uur.

De Groninger die in 2009 tegen de lamp liep met 26.000 hennepstekjes werd veroordeeld tot een werkstraf van 240 uur. Begin dit jaar werd hij, in vereniging, opnieuw betrapt. Ditmaal achtte de rechtbank bewezen dat hij de initiator was van een criminele organisatie die tot oogmerk had het plegen van misdrijven. De straf: 12 maanden cel.

Voor het idee bij zeven gram harddrugs: één wasknijper weegt zes gram.

[r.z.]