Een paar jaar geleden is een man vermoord.
De daders van deze even trieste als nare gebeurtenis zijn opgespoord, aangehouden en veroordeeld.
Ik schreef een verhaal over de rechtszaak.
In dat verhaal wordt de naam van het slachtoffer vermeld.
Dit laatste is in de journalistiek gebruikelijk: namen van slachtoffers worden net als namen van verdachten (en daders) bijna nooit voluit vermeld; maar wie wordt vermoord komt met naam en toenaam in de krant.
Namen in verhalen op dit weblog zijn (bijna altijd) door mij verzonnen.
Maar ook hier geldt: slachtoffers van moord en doodslag hebben een echte naam.
De familie van de man die een paar jaar geleden is vermoord, heeft mij verzocht het verhaal over de rechtszaak van mijn blog te verwijderen.
De familie schrijft: ‘Wij willen niet dat verhalen over onze dierbare op het internet te vinden zijn.’
In principe verwijder ik geen verhalen.
Eerdere verzoeken (in andere zaken) heb ik altijd afgewezen.
Het is de taak van de journalistiek om feiten (correct) te publiceren.
Gepubliceerde feiten verwijderen staat haaks op de journalistiek.
Aan de andere kant heeft ook de familie in deze een te respecteren belang.
Ik kan zonder dat er een haan naar kraait het verhaal met een paar muisklikken verwijderen.
Ik kan het verzoek van de familie ook eenvoudig naast mij neerleggen.
Voor beide opties valt iets te zeggen.
Ik ben benieuwd wat webloglezers hier van vinden.
Rob Zijlstra
zittingszaal 14 | 2004 - 2022 
hoi rob
dat lijkt me voor de familie een onbegonnen zaak…
ik bedoel als je alles wilt verwijderen van het internet dat zijn zo enorm veel sites dan ben je nog wel even bezig en lijkt me erg zinloos
je kunt nooit iedereen bereiken lijkt me
groetjes miranda
Ik zou in het archief van dit blog kunnen gaan bladeren, ook zou ik zelf een archief kunnen gaan aanleggen om zulke geschiedvervalsing te voorkomen.
Maar ach zo’n vriendelijke verzoek inwilligen is een kleine moeite.
Hoe anderen daar dan mee omgaan is toch niet of nauwelijks te achterhalen.
Vriendelijke groet.
Ik kan me het verzoek een klein beetje voorstellen. Nadat mijn oom onder verdachte omstandigheden verdronk keek ik geen teletekst en las ik geen kranten, want elke keer weer kwam het nieuwsbericht over zijn dood voorbij en dat was confronterend.
Aan de andere kant, het is ondoenlijk om alle op het internet of in openbaar toegankelijke media geplaatste artikelen te doen verwijderen. Het is nou eenmaal zo dat een niet-natuurlijke dood publiciteit met zich meebrengt. En zeker bij moord zullen deze verhalen op het internet vindbaar blijven. Niets verdwijnt echt meer (een krant kon nog bij het oud papier).
Je zou het verhaal anoniem kunnen maken, zodat ook het slachtoffer niet meer herkenbaar is, als tussenweg. Maar nee, ook al kan ik me het verzoek voorstellen, omdat ook over de dood van een dierbare van mij wijd en zijd gepubliceerd werd, ik zou het niet weghalen.
Pro: Kennelijk hebben de nabestaanden zwaarwegende redenen om het verzoek te doen. Voor het verhaal maakt het niet uit of Pietje of Jantje vermoord is. Feit blijft feit daar doet een wel of niet gefingeerde naam niets aan af.
Contra: Als jij nu de naam verandert is het maar de vraag of daarmee aan de wens van de nabestaanden tegemoet gekomen wordt. Als je even “googelt” komt die waarschijnlijk toch wel naar voren. Je geeft aan “in principe” geen gehoor aan dit verzoek te geven. Daar zul je ook wel redenen voor hebben.
Bij een patstelling kunnen de nabestaanden desnoods de gang naar de rechter maken om aanpassing af te dwingen.
Dat zal dan misschien in zittingzaal 15 gebeuren.
Zonder je te kort te willen doen, want ik lees je verhalen en boeken met enorm veel plezier, moet je een blog ook niet overschatten. Hoeveel mensen lezen je verhalen? Rustig laten staan vind ik.
@ renee,
Ik overschat mijn blog niet. Punt is dat als de bewuste naam wordt ingetikt in google, mijn blog tevoorschijn komt.
rob
Hallo Rob,
Is het veranderen van de naam van het slachtoffer ook een optie?
Met vriendelijke groet,
Ruerd
Verhalen over hun dierbare willen de nabestaanden niet op internet vindbaar laten zijn.
Ik zou de naam aanpassen en uitleggen met welke redenen je uit principe geen verhalen verwijdert.
Persoonlijk vind ik dat mensen in het kader van de persvrijheid te weinig beschermd worden. Zelf ben ik werkzaam in de journalistiek en daarnaast heb ik een studie rechten gedaan. Persvrijheid heeft niets met de privacy van anderen te maken. Het publiceren van echte namen is overbodig, heeft geen toegevoegde waarde voor het verhaal.
Tegenwoordig is het inderdaad zo dat mensen al snel via internet achter de ‘ware identiteit’ kunnen komen, maar dat neemt niet weg dat een journalist enigszins zijn/haar best kan doen om dat wat moeizamer te maken.
Het publiceren van namen en vrijgeven van diverse beelden, doet mij denken aan de World Press Photo. Een verschrikkelijke verkiezing: een prijs winnen vanwege andermans leed. Ik vind dat a-sociaal.
En of je blog nu veel of weinig gelezen wordt, dat doet niet ter zake. Mensen mogen wel weer wat meer normen en waarden krijgen, want tegenwoordig is dat ver te zoeken. En daarbij, in dit geval, uit respect voor de nabestaanden: voldoe gewoon aan hun verzoek.
M.v.g
Nicolien,
Je schrijft dat je het vreselijk vindt dat mensen een prijs winnen vanwege andermans leed. Maar hoe zit het dan met de schrijvende journalistiek. Die verdienen toch ook gewoon hun geld met het publiceren van verhalen over het leed van mensen.
Juist door het leed te laten zien, kun je de wereld (soms op schokkende wijze ) mistanden duidelijk maken. Goed en bekend voorbeeld vind ik de foto van het naakte en deels verbrande vietnamese meisje. Deze foto maakte de wereld in klap duidelijk hoe verschrikkelijk vuil deze oorlog was en welke effecten napalm hebben. Mede hierdoor is het mondiale verzet tegen de oorlog in Vietnam sterk gegroeid wat uiteindelijk heeft geleid tot de terugtrekken van de Amerikaanse troepen.
Wat een schokkende foto vermag….
Erik
Hallo Rob,
Het verleden is niet uit te wissen en dat moet je ook niet willen. Een nazaat die over 50 jaar eens gaat zoeken wat er over de moord en de rechtzaak is geschreven, zou het , denk ik, heel raar vinden als alle sporen zijn uitgewist.
Daar komt bij dat jij wel je blog kunt wissen, maar dan staat het nog in alle kranten e.d., om google-cache nog maar niet te noemen.
Het verliezen van een naaste is zwaar en helemaal als het door een moord gebeurd. De nabestaanden verdienen het om goede begeleiding bij dat rouwproces te krijgen. Onderdeel van elk verwerkingsproces van een ingrijpende gebeurtenis is een fase van ontkenning. Niks raars aan, heel normaal. Het helpt echter niet om mee te gaan in die ontkenning door alle berichtgeving en andere verhalen over de moord te wissen. Daar wordt hun verdriet/woede over deze tragische gebeurtenis echt niet minder van.
Erik
Ik zelf zou het niet leuk vinden als ik een slachtoffer ken en zijn/haar naam de krant cq internet staat. Toen mij pa overleed wilden we dat niet in de krant.
Het gaat niet om de trieste kant maar dat iemand op negatieve wijze ‘in de belangstelling staat’.
Iemand wordt ineens bekend en dat wil de familie liever in de familie houden.
Bij boeven worden de namen verzonnen, ik zou dan de naam van het slachtoffer ook verzinnen.
Moeilijk…
Gaf de familie nog een reden waarom ze het verhaal verwijderd willen zien? Behalve dat ze geen verhalen over hun dierbare op het internet willen vinden dan. Zijn ze het niet met de berichtgeving eens, werd de dierbare in hun ogen ‘fout’ neergezet?
Ik kan me voorstellen dat ze het artikel dan verwijderd willen zien. Aan de andere kant vraag ik me ook af, hoevaak wordt zo’n oud artikel nog gelezen?
De naam van het slachtoffer aanpassen kan ook, maar bekenden van het slachtoffer weten dan evengoed om wie het gaat.
Zolang het artikel de feiten correct weergeeft, zie ik het probleem niet zo. Bovendien staan artikelen over het gebeuren vast ook in de digitale databank van de krant, het archief van nieuwssites etc.
@Wendy,
Nee er wordt geen andere reden genoemd. Ook is het niet zo dat men het niet eens is met de inhoud. Zou ik de feiten onjuist hebben vermeld, dan zou ik dat rectificeren.
Naam vervangen door een fictieve naam. Je doet de nabestaanden een plezier en het doet geen afbreuk aan je verhaal.
Pingback: Tweets that mention Durf te vragen « ZITTINGSZAAL 14 -- Topsy.com
Hallo Rob,
Doe datgene waarbij je trouw aan jezelf blijft
Diep in je hart weet je het antwoord.
Beste Rob,
Maak een afweging wat voor jou zwaarder weegt. De nieuwswaarde van het gebruiken van de echte naam, versus de wens van de nabestaanden. Ikzelf kan me het meest vinden in de suggestie die bovenstaand ook enkele keren wordt genoemd: het vervangen van de naam door een fictieve.
Beste Rob,
In dit geval vind ik het verzoek van de familie leidend.
Het is gebruikelijk dat de namen van slachtoffers (i.g.v. moord) bekend worden gemaakt. Die naam kan te pas en onpas worden gebruikt door anderen. Natuurlijk is er een journalistieke vrijheid (zoals de dame die het jochie belde die als enige levend uit het vliegtuig kwam) maar ook een zorgvuldigheidsplicht. Ik vind het meer dan logisch als een persoonlijk verhaal op internet wordt gepubliceerd met naam van die persoon erbij dat het gebeurd met toestemming van die persoon of van nabestaanden. In jouw geval ben je journalist en heb je een professionele integriteit met de verhalen die je publiekelijk plaatst. Het is ook geen laster waarin internet zo erg makkelijk in is.
Toevallig ben ik kortgeleden in een discussie verzeild geraakt waarin de naamsbekendheid van het vermoorde meisje Marianne V. wordt gebruikt door een klokkeluidersbende. Deze groep denkt dat ze beter daders kunnen opsporen dan justitie kan, vallen mensen op grove wijze lastig en publiceren de waanzinnigste complottheorieen op hun website. Ze doen dat onder de noemer als dat ze de ouders bijstaan in hun strijd om de waarheid. Door de naam van marianne te gebruiken op publieke forums proberen ze zo lezers naar hun website te lokken, doen dat ook met namen van slachtoffers van andere onopgeloste zaken (o.a. Tom O.). Daar zit zon ongeloofelijke arrogantie achter. Voor hun is het een publiekelijk recht om de namen te gebruiken in hun kolderieke “strijd”. In dit verzoek aan jou ligt het veel genuanceerder. Persoonlijk vind ik dat de nagedachtenis de familie en vrienden toe behoort. En door op hun verzoek in te gaan respecteer je die nagedachtenis. In jouw verhaal zullen details staan die niet in andere berichtgevingen voor komen. Ik kan me voorstellen dat nieuwe bekenden van de familie, vriendjes van de kleinkinderen (?) kunnen gaan googleen. Die persoonlijke informatie hoeven zij niet te weten. Daar kan de familie alleen maar keer op keer mee geconfronteerd worden. Dan nog, een verhaal kan gelezen en mooi bevonden zijn maar hoeft niet de eeuwigheid te hebben. Zandsculpturen, straatkrijttekeningen, oude films, tuinaanleg, de achterste rijen in deslegte, boeten qua creativiteit niets in vanwege hun tijdelijkheid. Strijk over je hart, maak je eigen “jurisprudentie”.
Rob,
1) De vermoorde man heeft geen weet wat er over hem na zijn dood is geschreven. De journalistieke regels zijn van toepassing.
2) Schaadt de berichtgeving het leven, het welzijn, het zijn, het inkomen van de nabestaanden? Nee, de journalistieke regels zijn van toepassing.
3) Hebben de nabestaanden last van de berichtgeving? Ja dus. Had je er een boek over geschreven … had je het boek dan moeten/kunnen vernietigen? M.i. “moet” je met jouw Zaal14 gelijk aan een boek, tijdschrift of krant handelen.
Het antwoord op de vraag of je de bijdrage zou moeten verwijderen hangt af van de status van het stuk: is het een journalistiek stuk dan zou verwijdering ervan voorbijgaan aan de maatschappelijke impact van een moord. Daar ligt nu juist de kern van het journalistieke werk: onafhankelijke berichtgeving over maatschappelijke aangelegenheden of gebeurtenissen. De nabestaanden mogen dan best belang hebben bij het verwijderen ervan, een journalist kan hier niet aan tegemoet komen omdat hij daarmee afdoet aan de kern van zijn werk. Dat het feit in het verleden ligt en waarschijnlijk nu weinig nieuwswaarde meer zal hebben doet naar mijn mening hier niet aan af omdat het bericht waarschijnlijk alleen zal worden gevonden door mensen die specifiek op die persoon zijn naam zoeken. Zij zijn niet voor niets op zoek naar informatie over die persoon.
Als je de weblog als een niet-journalistiek medium ziet ligt het allemaal een stuk eenvoudiger. Journalistieke waarden doen er dan niet toe en in dat geval is het vooral een kwestie van persoonlijke mening.
Voor zover het telt ben ik het hier mee eens.
@allen
Het gaat wel om een verhaal dat al vijf jaar online is.
Ik had vooraf wel een idee wat te doen, maar ga – alle reacties tot nu toe gelezen te hebben – wel twijfelen.
rob zijlstra
Nieuws moet bereikbaar zijn.
Niet verwijderen.
Das een beste Rob. Het is een zaak van een aantal jaren oud begrijp ik. Dus is het niet actueel meer en zou het wel weg kunnen. Echter, zou dit artikel een hoofdstuk in een boek zijn dan bleef t ook altijd beschikbaar om te lezen. Voor de compleetheid van je blog moet t blijven staan. Maar als je er nu niet over geschreven zou hebben en t was verwijderd had niemand t gemerkt. Wat mij betreft honoreer je t verzoek van de familie als dat een deel van hun pijn wegneemt. Veel wijsheid gewenst.
Ik vind dat het verhaal online moet blijven. Het is dus een zaak van wel vijf jaar oud en het slachtoffer zelf heeft er geen weet meer van. De berichtgeving schaadt het leven, het welzijn, het zijn, het inkomen van de nabestaanden m.i. ook niet. Als je jouw bijdrage verwijdert dan verdwijnt het lot van deze man in de mist, het is niet meer na te gaan wat er met hem gebeurd is. Dat heeft ook zo zijn nadelen lijkt me.
De site is groot en goed genoeg om ook zonder de naam van betreffende persoon interessant te zijn. Het doet geen afbreuk aan de site wanneer de naam weg is. In zo’n geval vind ik respect voor de nabestaanden zwaarder wegen dan de journalistieke vrijheid. Gewoon de naam weghalen dus……..
Groet’n oet ut Oost’n
Beste Rob
Ik begrijp het verzoek van de familie eigenlijk niet zo goed. Het verhaal staat al 5 jaar on line en de familie wil niet dat het verhaal op het internet blijft staan. Waarom niet? Wat is voor de familie het probleem als het verhaal blijft? Worden zij misschien lastiggevallen? Of is het misschien zo dat zij, gedreven door (begrijpelijke) emotie, telkens weer naar dat verhaal worden getrokken en opnieuw (nog steeds) pijn en verdriet ervaren?
Ik denk dat het verwijderen van dit verhaal voor de familie niets postitiefs oplevert: het verdriet wordt er niet minder door.
Ik vind dat je het verhaal moet laten staan. Ik denk wel te weten over wie het gaat en als ik mij goed herinner heb je daar een goed, integer verhaal over op je site gezet.
Een verhaal met twee interessante fenomenen:
– namen van slachtoffers worden net als namen van verdachten (en daders) bijna nooit voluit vermeld; maar wie wordt vermoord komt met naam en toenaam in de krant.
– De familie schrijft: ‘Wij willen niet dat verhalen over onze dierbare op het internet te vinden zijn.’
Vanwaar dat verschil in het wel of niet gebruiken van de echte/volledige naam? Consequenter lijkt mij of altijd de volledige naam of altijd een afgekorte/fictieve naam. In het gangbare systeem wordt iedereen “beschermd”, maar niet meer als je de vermoorde bent.
Bijzonder vind ik ook de vraag/eis van de familie. Ik ben zeer benieuwd naar de achterliggende motieven van een dergelijke vraag. Het is nu eenmaal een feitelijk gegeven (meer dan helaas natuurlijk voor de nabestaanden) dat iemand met de naam …. vermoord is. En feiten kun je niet laten verdwijnen, die zijn en blijven terugvindbaar, of dat nu via internet, kranten- en politiearchieven of de mondelinge overleveringen ter plaatse zijn. Ligt het motief voor de nabestaanden alleen in het gegeven dat het terugvinden van feitelijke gebeurtenissen via internet (wellicht tot hun verbazing/verdriet) tegenwoordig zo gemakkelijk gaat?
En het antwoord op je vraag moet volgens mij zijn: Als de motieven van de familie “zuiver” zijn dan lijkt het mij een fraaie geste om op je weblog de echte naam te vervangen door een fictieve naam.
Rob,
Het gaat toch om het verhaal, niet om de naam? In dat geval de echte naam veranderen in een fictieve en voor de duidelijkheid vermelden dat het een fictieve naam is.
Dit lijkt me een mooi compromis.
Succes met de afweging!
Hoi,
Ik zou de naam zoals hier boven ook staat veranderen in een fictieve naam, en dat inderdaad duidelijk vermelden.
Mocht dat om de één of andere reden niet meer mogelijk zijn of niet voldoen aan de wensen van de familie om een goede reden, dan zou ik alsnog het verhaal verwijderen.
Het ligt er natuurlijk ook aan hoe graag ze het willen, maar als ze het echt heel graag willen, dan lijkt mij de wens van de familie wel belangrijk..
Groet!
Het is misschien aan de orde [i]in hoeverre[/i] Rob rekening moet houden met de wensen van ‘familie’?
Mag het naar censuur ruiken?
Je zou de naam van het slachtoffer kunnen aanpassen.. Zodat wanneer er op gegooglet wordt je artikel niet bovenaan komt te staan..
win-win situatie 😉
Ik zou zeggen dat het veranderen/afkorten van de naam geen slechte oplossing zou zijn. Zo draag ik dezelfde naam als mijn vader en opa. Dit zou betekenen dat vrienden/zakenpartners/collegas/ed makkelijk via mijn naam op zo’n gruwelijk verhaal zouden kunnen komen. Omdat niemand echt gebaat is bij een volledige naam is verandering dus te overwegen.
Nog een extra optie : via extra code die pagina uitsluiten van de zoekmachines.
Ik snap het wel hoor, maar…
Waarom je verleden of je familie gaan ontkennen?
Is dat nou echt belangrijker dan wat je denkt dat je belangen zijn?
Ik heb er niet zulke problemen mee als de naam wordt veranderd (maar heb daar wel mijn gedachten bij) maar haal toch niet het hele artikel weg. Dat is geschiedsvervalsing.
Indien het geschreven stuk van groot journalistiek belang zou zijn, dan zou ik zeggen dat het algemeen belang voor zou moeten gaan, dus niet verwijderen. Maar in dit geval zou ik het artikel zonder meer verwijderen, er wordt vandaag de dag al zo weinig rekening gehouden met de mens in het algemeen. Laten we ons wat socialer opstellen tegenover mekaar, misschien worden er dan ook wat minder moorden gepleegd.
Sociaal zijn = censuur = minder moorden???
Ik heb dat bekend maken van namen van moord en doodslag altijd wat vreemd gevonden, zeker omdat andere slachtoffers wel anoniem gehouden worden.
Wat is de kern van het verhaal, wat zijn de feiten war het echt om draait? De naam van het slachtoffer komt voorbij op de pagina met overlijdensberichten, en daar is het bekend maken van die naam ook het belangrijkste doel.
Maar in de artikelen die over ‘de gebeurtenis’ gaan lijkt me dat het belang meer ligt bij de gebeurtenissen, wat is er precies gebeurd, en eventueel waar ergens (ongelukken). De namen van de betrokkenen zijn in feite voor het verhaal minder wezenlijk. Ik zou zo’n naam zonder moeite vervangen door initialen of een ‘vervangende naam’.
En daar kan ik bijna het geheel met Jan eens zijn.
Alhoewel me de vraag bekruipt waarom mensen niet met hun verleden geconfronteerd willen worden nja dat snap ik eigenlijk ook wel als ex-gedetineerde, maar waarom anderen (zoals Rob) daar aan mee moeten werken.
Als je een overlijdens-advertentie laat plaatsen dan zet je er toch óók een naam bij?
Zoals al werd gezegd ; na verloop van tijd is “men”deze zaak alweer vergeten.Het ene nieuws vervangt het andere. Voor de nabestaanden is het ongetwijfeld moeilijk maar om daarvoor je blog aan te passen lijkt me te ver gaan. Er zijn meer “nabestaanden” die ook problemen kunnen hebben met bepaalde gegevens. Zo kun je wel aan het aanpassen blijven.
Om het plaatsen van een naam bij een artikel te vergelijken met het plaatsen van een naam bij een overlijdensadvertentie vind ik nogal ver gaan. Het plaatsen van een naam bij een overlijdensadvertentie heeft direct nut en steunt een doel. Een naam in een artikel doet dat niet per definitie. Een kromme vergelijking dus.
Ik ben het dan ook volledig met Jan eens.
Stel, het zou één van mijn dierbaren zijn. Ik weet het niet. Misschien juist omdat hij of zij het slachtoffer is, zou de hele wereld mogen of zelfs moeten weten wat er is gebeurd. Omdat we niet mogen vergeten…
Ik weet het niet of ik er ook zo over zou denken als het mij daadwerkelijk zou overkomen.
Ratio zegt: niet doen, je schept voor jezelf een precedent. Als je het toch honoreert, zul je keer op keer een subjectieve afweging moeten maken. Er zullen meer verzoeken komen.
Emo zegt: verwijder of anonimiseer.
Ik reageer wel, maar je hebt er dus bar weinig aan vrees ik.
Naam laten staan: het feit is gebeurd en is schijnbaar alleen maar te vinden als er gericht naar wordt gezocht. Zoals al eerder genoemd: het verdriet wordt er niet anders van.
Verder zou ik het aanpassen van een naam het begin van het einde vinden: ik vind het belangrijk dat ik er van opaan kan dat de verhalen op dit blog ‘kloppen’ binnen de kaders zoals aangegeven, in dit geval de werkelijke naam bij een slachtoffer en een gefingeerde naam bij een verdachte of dader. Dat is de conventie, en dat is voor mij een teken van (kwaliteits)journalistiek.
Een verzonnen naam bij een slachtoffer van moord lijkt me niet handig, de kans is veel te groot dat de naam gekozen wordt van een daadwerkelijk bestaand persoon (die ook middels een zoekmachine gevonden kan worden).
Uiteraard is er ook de kant van de familie, maar het laten wegpoetsen van artikelen doet me denken aan die foto’s met Stalin, waarin dingen werden weggehaald omdat ze uit de gratie waren gevallen bij het regime. Neemt niet weg dat het vervelend is om steeds geconfronteerd te worden met een gemis, maar in dit geval moet je het schijnbaar zelf bewust opzoeken. Net zoals je dat in een krantenarchief kunt.
Bovendien: wat nu als de kinderen van deze volwassenen later dingen willen weten over hun familie? Dan missen ze deze artikelen toch?
Dus nogmaals: laten staan en niet tornen aan de uitgangspunten van dit blog.
Als het er al 5 jaar op staat, waarom hebben ze dan nog nooit eerder aan de bel getrokken,
als het al 5 jaar goed is gegaan, mooi zo laten toch?
misschien staat het zelfs in je boeken?
Succes,
Groet Annelie
De misdaad (moord) is maatschappelijk relevant en dus onderwerp van nieuwsgaring.
De personen (vermoorde en moordenaar) zijn alleen relevant voor degenen die hen kennen. Voor de rest van de maatschappij is alleen relevant of de moordenaar is gepakt & veroordeeld.
Het heeft mij altijd verbaasd dat iemand die sterft als gevolg van een misdaad gelijk “publiek bezit” wordt. Alsof heel Nederland bevriend was met Christel Ambrosius. Terwijl het overlijden van Christel alleen relevant was voor de mensen die haar in hun leven hadden, alleen bij hen is een gat geslagen.
Dus, los van de regels e.d., ik begrijp dat verzoek van de familie wel. Zij hebben een relatie met de overledene, wij niet, voor ons maakt het niet uit of we deze persoon Pietje of Truusje noemen.
Beste Rob,
De reacties tot dusver heb ik niet gelezen. Mogelijk zit daar ook mijn suggestie bij.
Wat dacht je van een soort Salomons-oordeel?
Noem dan voortaan de initialen van het slachtoffer hier, en niet meer diens volledige naam. Al dan niet aangevuld met diens woonplaats destijds.
Moet toch gemakkelijk zijn om dat even te editen in de oude blogs.
Omdat inderdaad de familie hier ook een te respecteren belang heeft, nu en tot in de verre toekomst. Tenzij natuurlijk het de familie zelf was die het slachtoffer heeft omgebracht, maar dat schijnt hier niet het geval. Overigens zou de noemer “de familie van de man” wel wat meer detaillering kunnen gebruiken. Maar dan voor jou, niet voor dit openbare weblog. Familie die bijv. al nooit naar het latere slachtoffer omkeek, zou wat mij betreft de boom in kunnen met zo’n verzoek. Hun motieven moeten wel integer zijn.
Ik wil er nog aan toevoegen: ik ben omgeven door mensen incl. familieleden die – net als ik – niet met internet en online zoekmachines zijn grootgeworden. Er is een tweede werkelijkheid gaan ontstaan, buiten iedere controle of bewust-zijn-van. Wat wij de afgelopen jaren te zien hebben gekregen qua privacy-verkwanseling en -verlies op het world wide web, stemt inderdaad tot nadenken, een zekere angst of onbehagen, en een zekere onwil om tot in lengte van jaren méér prijs te moeten geven aan naasten zowel als Jan en Alleman dan strikt gewenst of noodzakelijk is.
Nederland vormt m.i. een uitzondering met die initialen steeds in de media. Ik denk eigenlijk dat we daar blij mee moeten zijn, als Nederlanders. Destemeer sinds de hoge vlucht die het internet aan het nemen is. Papier was altijd al heel geduldig, maar toch vooral zéér lokaal en doorgaans ook zeer beperkt qua actualiteit. In de krant van gisteren, werd de vis verpakt. Dat heb ik met internet nog niet zien gebeuren.
Hallo Rob,
het verhaal gewoon laten staan.Je verwijderd niets uit principe dus waarom nu dan wel?zwaar wegende redenen zijn er niet om het te verwijderen zeg je.
Naam veranderen zoals velen hier boven al aangegeven hebben zou dan toch de beste oplossing zijn, zowel voor de familie als voor je eigen principe .
Principes geven in de naam al aan wat het zijn. In beginsel leidend in je handelen (in principe vind ik…) maar er is één probleem: ze kunnen botsen met andere principes omdat de waarden die hierachter schuil gaan, kunnen botsen. Hier is een een conflict tussen grofweg persvrijheid, waarheid versus eerbied, respect privacy van de ander. Beide principes kun je niet voor 100% omarmen: dat is de kern van een principe zijn. Een ander voorbeeld: ik wil in principe vrijheid hebben om te bewegen maar kan het zo zijn dat om de veiligheid van anderen dit wordt beperkt. Sterker: ik wil zelf ook in principe in veiligheid kunnen leven.
De vraag is nu of de waarde persvrijheid/waarheid veel geweld wordt aangedaan door de naam te wijzigingen. Ikzelf denk van niet. Het gaat volgens mij in je posting niet om de waarheid van WIE het is aangedaan maar om datgene WAT gebeurd is. Als er een “onbekend” lijk ligt achter een talud langs de snelweg dan is het WIE juist wel belangrijk; nu niet. Je kunt m.i. dan ook vrij eenvoudig in dit geval én trouw zijn aan de waarden die de pers voorstaat als respect hebben voor de privacy van anderen. Veranderen wat mij betreft gelijk aan de reactie van Jan.
Pingback: #Durf te vragen: mijn antwoord « ZITTINGSZAAL 14