Martin in Blijdorp - foto: Richard Groeneveld
Wie de stad Groningen kent, kende Martin.
Jaren achtereen stuiterde hij door de straten van de binnenstad.
Martin was niet helemaal goed.
En nu is hij dood.
Twee weken geleden kreeg ik een brief van de broer van Martin, van Richard.
Het was een brief aan Martin.
Een indrukwekkende brief.
Ik ontmoette Richard in juli 2009 in zittingszaal 14.
Hij was daar omdat zijn broer er terecht moest staan.
Martin had gespuugd naar zijn behandelaars en dat mag niet.
De officier van justitie had weloverwogen een tbs met dwangverpleging geëist en de advocaat had toen geroepen dat het niet veel gekker moest worden.
Ik schreef over de strafzaak een verhaal en noemde dat verhaal Middeleeuwen.
Dat verhaal staat hier.
Op de krant lazen we de brief en besloten in overleg met de broer de brief te publiceren.
De brief vertelt ook een verhaal.
Dat verhaal staat in de krant (Dagblad van het Noorden) van dit weekeinde.
En hier.
Martin was niet aan een muur vastgebonden of zo, maar de vrijheid was hem wel afgenomen.
Omdat hij niet helemaal goed was.
Er zijn heel veel mannen als Martin, mannen die door de straten van de steden stuiteren.
Op zoek naar geld voor slaaphuizen, naar dealers met speed, naar een beetje aandacht.
Wij noemen dat ook wel overlast.
Ook daarom besloten we op de krant de brief aan Martin te publiceren.
Rob Zijlstra
zittingszaal 14 | 2004 - 2022 
Thanks
Beste Rob,
Ik begrijp het niet.
Hoe hebben ze deze man dan vast kunnen houden tegen zijn zin?! Hij was vrij om te gaan en te staan waar hij wou. Op het moment dat Martin zou zeggen: ik wil hier weg, had de eikelaar niets kunnen doen om hem tegen te houden. Als er zoveel betrokkenen waren om Martin, waarom heeft niemand dan gehandeld naar die wens. En er zijn meer dingen die ik vreemd vind. Vanuit de paychiatrie werken ze met intemming, motivatie en luisteren naar de client, daarnaast is het netwerk (familie, vrienden, buren, andere hulpverlening) ook bijzonder belangrijk. Heeft de Eikelaar dan zoveel steken steken tegelijkertijd laten vallen?
En de vergelijking met Brandon gaat voor mij niet helemaal op.
hahaha, intemming (wat een verschrijving) daar hoort natuurlijk een s in van instemming.
excuses
Als ik jou was zou ik nog eens een paar keer opnieuw lezen en dan pas beoordelen of intemming wel zo fout was…
Persoonlijk zie ik het als omschrijving van die situatie namelijk heel erg zitten.
Taal en woorden, het struikelblok waarop de menselijke evolutie is blijven hangen….
het was laat, onder en schemerlamp met een donker toestenbord.
Vaker doen!!!
Misschien verrijk je de Dikke van Dale er nog eens mee 😉
:))
nog een keer oeps. Zolang het inhoudelijk maar te begrijpen is. Dan ben ik zo hard aan het denken en dat wat niet genoeg relevant is aan het wegschuiven… Misschien dat het schrijven onder het andere deel van mijn hersenpan valt?
Ik ben net als zoveel anderen Martin vroeger in de stad tegen gekomen. Heb nog een leuk incident met hem meegemaakt (die ik graag voor mezelf houd). Hij was wel de brutaalste van de bedelaars. En gaf je geen geld dan kreeg je schelden. Ik vond hem niet agressief overkomen. Al kan ik dat moeilijk inschatten omdat schizofrenie heel onvoorspelbaar gedrag kan geven. En daar had martin last van toch? Natuurlijk heb je in elke werksector stijfkoppen, mensen die moeilijk van hun eigen gelijk af te brengen zijn. Het lijkt me ook erg lastig om in te schatten hoe iemand op hulpverleners reageert en in het “vrije” daarbuiten. De brief van de broer is een ferme aanklacht. En daar zit ook heel veel (verse) emotie bij, o.a. machteloosheid. Als familie kan je vaak niets anders dan toezien. Dat deel begrijp ik heel goed. Maar of het geschetste beeld van de behandelaar klopt daar heb ik mijn vragen bij. Ik denk dat de discussie over hulpverlening binnen het kader van dwang al voor een langere periode gaande is. En zeker als het gaat om preventief inzetten, voordat dingen fors uit de hand lopen. Als je je flink in de nesten hebt gewerkt en failliet bent gegaan dan wordt een curator aangesteld. Preventief om iemand tegen zijn eigen beperktheid te beschermen zal erg lastig zijn. Hetzelfde geldt voor geweld. Met een zwaar delict ga je achter de tralies, maar preventief een gesloten plaatsing inzetten is een harde dobber. De rechtbank heeft daaraan ook niet mee willen werken in Martins geval. Dat zou betekenen dat Martin op vrijwillige basis op de Eikelaar heeft gezeten. En hebben alle betrokkenen dat dan over het hoofd gezien?
Pingback: Martin (de zwerver) - Wakkere Burgers – Het Geweten van het Web
Het is een grof schandaal, als je eenmaal in de molens van dit soort instellingen terechtkomt is het einde zoek. Vooral, zo lijkt het, als je je niet volledig conformeert aan het ”behandelplan” dat ze voor je bedacht hebben en een eigen wil hebt.
Ik begrijp als geen ander dat er vaak zeer moeilijke gevallen tussenzitten, maar dit leken meer pesterijen van een of meerdere behandelaars die coûte que coûte hun gelijk wensten te bewijzen.
Helaas zal het wel bij de publicatie van deze brief blijven, zonder dat er enig gevolg zal zijn voor de genoemde instellingen en behandelaars. Niemand die hier enigszins voor verantwoordelijk is, zal hier zijn vingers aan willen branden.
Pff best heftig zo op de maandagmorgen.Wat een leven.TRIEST!
Ik had Martin nog niet gemist,
op de foto herkende ik hem direct.
Je komt “een Martin” zo vaak tegen,
overal in de stad vroeg of laat.
Vaak denk je weer, die laat ik maar lopen
en ook jij loopt weer door,
met gedachten zoals velen hebben.
Tot vandaag, er is iets veranderd,
ik kom ze straks weer tegen,
maar nu denk ik aan het verhaal van Martin
ik loop weer door
in gedachten en toch ……er is iets veranderd.
Hallo Richard, ik weet niet of je hier leest, maar ik wil het ergens kwijt:
Je brief aan je broer heeft me erg ontroerd. Het is vreselijk wat hem is overkomen met al dat onbegrip. Maar wat er voor mij bovenuit steekt is jouw liefde voor je broertje. Je bent een kei en Martin had een hoop pech en ongeluk, maar hij had ook 1 heel groot geluk, en dat was jij.
Ik weet ook zeker dat jij zijn ‘rots’ was. Mensen als Martin krijgen het zwaar te verduren, ook zo vaak in de familie. Dat bewijst je verhaal ook mbt jullie ouders. Maar jij hebt hem niet in de steek gelaten. Hoe moeilijk het ook was. Hoe vervelend hij ook was. Al die keren (waarvan ik me dat kan voorstellen) dat je hem bent gaan halen, helpen, bijstaan. Alle moeite die je deed bij hulpverleners om te proberen de juiste zorg voor hem te krijgen.
Je zegt dat je vrijwilliger van het jaar bent geweest..ik vind je ook de broer van het jaar.
En dan blijf ik er bij: Martin had ook geluk, hij had jou.
“What this world needs, are brothers like you.”
Hallo Richard,
Ook ik was sterk onder de indruk van jouw brief aan jouw broer,Martin.
Het deed eindelijk recht aan het sneue leven waar Martin het mee moest doen.
Iedereen die roept wel; Hoe kan dit?
Het kan inderdaad zoals jij beschrijfd.zo gaat het hier in voortvarende Nederland.
Jouw brief is een eerbetoon,uit liefde voor jouw broer.
Vrijwilliger van het jaar?
Het siert je,maar heeft geen vergelijking uit jouw brief.
Die nog lang indruk zal maken.
Ik heb diep respect voor jou,sneu voor het leven van Martin.
Ik wens je het allerbeste!
Wat een prachtige brief, recht uit het hart geschreven.
@nuance: je schetst wel een heel mooi beeld van de psychiatrie. Verhalen uit de praktijk wijken daar nogal eens van af. Ik hoor collega psychologen ook dikwijls klagen over de beroepshouding van veel psychiaters; alsof ze de wijsheid in pacht hebben. Een houding van respect voor de ander en oplettend luisteren zit er lang niet altijd in. De goeden te na gelaten.
Trouwens, psychiatrie is niet echt een wetenschap. Je kijkt welke symptomen iemand heeft (aan de hand van checklists in de DSM) en welk label daarbij hoort. Veertig keer per dag handen wassen, oh dat is een OCS. Dat label noemen ze “diagnose”, maar het is natuurlijk geen diagnose zoals een arts die stelt. Een oncoloog b.v. ziet een knobbel, laat die analyseren in een lab en stelt een toetsbare diagnose “kanker”. Een psychiater ziet een knobbel en stelt als diagnose “knobbel”. En daarmee is hij geslaagd als psychiater. Dus tja, hoe deskundig en wetenschappelijk en respectvol moet men daarvoor zijn?
@Johan
Mooie weergave.
Vooral dat:
“Een houding van respect voor de ander en oplettend luisteren zit er lang niet altijd in. De goeden te na gelaten.”
.
Wat mij persoonlijk daarbij behoorlijk is opgevallen is dat dat respect heel veel te maken heeft met het al dan niet vrijwillige karakter van de behandeling. Uiteraard kan dat ook gekleurd worden door de manier waarop de patiënt het ervaart.
Kom je bijvoorbeeld als pedoseksueel met verplichte behandeling in aanraking, dan heb je al vanaf de telefoon te maken met secretaresses die een arrogante toon aanslaan waar je niet lekker van wordt. Zo ook bij de reclasseringscontacten. Niet zo vreemd dat veel cliënten de hakken in het zand zetten. Maar ook bij de psycholoog/psychiater merk je vaak die kille ondertoon van veroordeling. Bij de vrijwillige consulten daarentegen (echt willen) kreeg ik de indruk dat men eigenlijk te bang was voor afhaken. Net alsof er angst bestond om werkelijk die diepgang te maken en door problemen heen te breken.
Waarom ik dit zo kan schrijven: Er zijn wat van die spreekwoordelijke litertjes thee aan mij verspild
.
Afgelopen week schreef ik een behoorlijk uitgebreide open email aan mijn psieg bij de Waag:
http://www.brokentulip.nl/forum/viewtopic.php?f=8&t=588
Het gaat hoofdzakelijk om dat respect en de menselijke behandeling.
Precies negen uur na verzenden had ik zijn antwoord.
Laat ik eens eerlijk zijn: Als deze man in mijn plotselinge openheid niet de handtekening onder een leven had herkend, dan had dat leven nu niet meer bestaan.
We hebben een spoor van emotionele vernieling boven water gehaald. Repressie in mijn opvoeding voornamelijk door het niet herkennen van *censuur*. Sorry je kunt maar beter niet hardop zeggen dat je *censuur* bent.
(*mensalid 2940*) Al als klein kind geleerd hoe vijandig er gereageerd kan worden op een slim koppie en gemerkt dat het leven veel makkelijker was als je dat denken wist te verstoppen. Tal van aanleg die de opvoeders niet kenden en daarom onbelangrijk achtten, de kop indrukten.Nooit vrij kunnen ontwikkelen in een richting die werkelijk bij me past. Dan wordt dat beeld duidelijk van een hoog IQ en een onderontwikkeld EQ.
Iemand die niet met zichzelf en niet met volwassenen onder de voeten uit kan en troost zoek bij de kids. Een psychische drang naar dat contact met kinderen en een neiging om ouders heel slinks buiten de gevoelens van hun kind te houden. Een emotional disorder, die maar heel weinig met een seksuele geaardheid te maken heeft.
Als dat wordt herkend en aangepakt en je behandelaar gaat dan mee bekijken hoe je die ware gevoelens voor kinderen alsnog een plek kunt geven in je leven, dan praat je over: “een houding van respect en oplettend luisteren”
Ik ben homo, heb Abraham gezien. Boompje huisje beestje zit er toch echt niet meer in.
En toch vervul ik in alle liefde nu een vaderrol.
Ik speel niet in loterijen,… toch geloof ik dat ik met die psieg een winnend lot heb getrokken en Martin, hoe bitter, een niet………
Richard, blijf ook nu van hem houden, het was blijkbaar het enige wat hij had. Maar van één rijkdom, hoe groot ook, kan een mens niet bestaan
loveUall
Jean
Brief aan Richard
Respect!
Je hebt Martin, jouw broer het gezicht gegeven wat paste bij zn zachtaardige ogen en hard bestaan. Ik denk dat ik de Monique ben waar Martin over sprak. Hij kwam in zn Groningen tijd bijna dagelijks voorbij in dr.anders waar ik werk. Ik zette voor hem dan ‘Alive&kicking’ vd Simple Minds op&hij verloor zich in de muziek. In die sfeer was hij een gewaardeerd gast. Mensen hielden hem een hand boven het hoofd terwijl er geen sfeer van medelijden was maar daadwerkelijk medeleven. Ook humor speelde daarbij een rol want Martin relativeerde alles weg&kon scherp uit de hoek komen. Ik weet zeker dat het een tijd voor hem is geweest waar hij menselijkheid heeft gevoeld. Het effect was dat hij stabiliseerde, lange tijd. Weliswaar met ups&downs maar hij maakte geen destructieve keuzes. Hij hield zn eigen manier van doen, zo leende hij ooit paashaasoren en een staart om extra op te halen bij het geld vragen. Daar weerhield niemand hem van, het hoorde bij zijn handel-en-wandel. Maar hij ging in die tijd niet heel ver, rookte hooguit een joint. Hij zei dan wel ns: ik heb zin in speed maar dan kan ik geen eten meer kopen, om dan vervolgens een half uur later met een zak eierkoeken aan te komen&zei Ik heb eieren voor mn geld gekozen. Mooi om te zien dat het zo ging. We bewaarden de foto aan zn dierbare vriendin die hem ontvallen was omdat hij heel bang was die kwijt te raken. Iemand ging met hem mee naar de sociale Dienst zodat hij niet direct zn geld kwijt zou zijn als hij naar buiten stapte. De daklozen-wereld hard zijnde. Veel plezier, nooit ten koste van(een enkeling die dat probeerde werd al gauw terecht gewezen!) zo herinner ik me. En nog veel meer mensen, het regende telefoontjes na wat jij zo rakend schreef. Hij zei me vaak, je bent een goeie vrouw Monique. 3jaar geleden kwam hij afscheid nemen, we hebben elkaar de hand geschud, hij vertrok uit zn geliefde Groningen.
Het spijt mij ten zeerste dat we niet wisten…Er waren veel mensen geweest die Martin in zn laatste jaren op zn minst nog mee naar buiten hadden willen nemen. Waar de vogeltjes fluiten: Don’t you forget about me…
Richard, alle sterkte, dat je mag blijven wie jij bent&waar je voor staat. wij denken ook aan jouw broer.
Monique
en vrienden van dr.anders
in de bossen van een afgelegen dorp ergens in Rusland heeft een camaraploeg een aantal jaren geleden een groot gebouw ontdekt……ramen dichtgetimmer en deuren afgesloten met kettingen en sloten.
in dit gebouw zaten kinderen opgesloten met een verstandelijke beperking.
weggehaald uit de samenleving.
uitgehongerd, verwaarloosd en vervreemd.
na het zien van deze docu ben ik mij kapot geschrokken.
na het lezen van de brief aan martin staat deze docu mij weer glashelder voor ogen!
maar dan in een welvarend land als nederland.
Ik kwam Martin jaren geleden bijna wekelijks tegen in de trein tussen Assen en Groningen. Ik was destijds werkzaam als conducteur bij NS en moest toen regelmatig een ‘uitstel van betaling’ aan Martin uitschrijven, waarbij hij zich altijd legitimeerde door mij zijn doosjes medicijnen te tonen “Dat ben ik , daar staat mijn naam”.