Eerst even dit: wanneer een organisatie, een instelling, in dit geval de gemeentelijke sociale dienst van Groningen, zich 28 jaar lang laat beduvelen, dan klopt daar iets niet.
In populair Twitterjargon: #fail.
En dan nu het echtpaar Zalm.
Hij, Joop, beetje tegendraads, is 63 en werkte al op jonge leeftijd in de bouw.
Zij, Ada, is 58 en bracht niet veel tijd door op school.
In 1970 vonden ze elkaar lief en trouwden.
Toen Ada 17 jaar was, werd ze voor het eerst moeder.
Inmiddels is ze oma en maar wat trots op de twee kleinkinderen.
Veel misdaden duren maar een paar seconden, een inbreker kan toe met luttele minuten. Joop en Ada worden beschuldigd van een misdrijf dat 28 jaar duurde.
Ada van valsheid in geschrifte.
Joop van opzetheling.
Ada vroeg in 1982 een uitkering aan.
Dat ze die ook kreeg, had nooit gemogen.
Dat het toch gebeurde, kwam omdat ze de maandelijkse briefjes van de sociale dienst niet naar waarheid invulde.
Joop zit in de verdachtenbank omdat hij als partner van die valse inkomsten heeft geprofiteerd.
Hij at er van.
Ze hadden tegen elkaar gezegd, als we worden betrapt, dan vertellen we de waarheid. En dat deden ze.
Het grootste deel van hun misdaad is verjaard.
Justitie kan alleen de laatste twaalf jaar ten laste leggen.
In die twaalf jaar zouden ze ten onrechte 142.760 euro en zestig cent hebben ontvangen.
Nu is het leven in theorie mooi, maar in de praktijk valt het nog wel eens smerig tegen. Joop raakte toen hij 29 jaar was arbeidsongeschikt en dat betekende een forse teruggang in de inkomsten.
Een jaar later leek ook de liefde voorbij en volgde een scheiding.
Vandaar dat Ada de uitkering aanvroeg.
Na een paar weken ontdekten ze dat ze toch niet zonder elkaar konden.
Ze kropen weer tegen elkaar aan en deelden opnieuw lief en leed.
Een alcoholverslaving bijvoorbeeld, die negen jaren zou duren.
De valse uitkering bleef.
Joop zegt tegen de rechters dat een controleur van de sociale dienst een keer tegen hem had gezegd dat het verstandiger zou zijn als hij een postadres zou nemen.
Joop: ‘Ze hebben het dus ook nog eens gestimuleerd.’
Ada zegt dat ze zich al die jaren er nooit prettig bij heeft gevoeld.
Jopie had het bedacht en Ada had toen geen nee gezegd.
Ada tegen de rechters: ‘Dat durfde ik niet. Ik kan geen nee zeggen. Ik word geleefd, al vanaf mijn zeventiende.’
Joop zegt dat als hij alles had geweten, dat hij het dan nooit zo had gedaan.
Nu, zegt hij, word ik ‘achternagewezen’, ook op de voetbal.
Roepen ze ‘hé crimineeltje’ tegen hem.
Zegt: ‘Nou ja, misschien ook wel terecht. Zo zijn de mensen.’
De sociale dienst had in 1984 en 2004 al eens onraad geroken, maar onderzoek bracht toen niets aan het licht.
Eind 2009 plofte er een anonieme brief op de deurmat van de soos.
Daarin stond dat Joop en Ada de boel belazeren.
De sociale recherche kwam in actie.
Joop en Ada werden een tijdje geobserveerd en buren werden aan de tand gevoeld.
Ontdekt werd ook dat op het adres van Ada een abonnement stond geregistreerd op Voetbal International.
Dat was wel heel verdacht, want wat moet een vrouw alleen nou met Johan Derksen?
In april 2010 werden Joop en Ada door de politie aangehouden.
Ze deden wat ze elkaar hadden beloofd: ze vertelden de waarheid.
De rechters komen nog even terug op die jarenlange en gezamenlijke alcoholverslaving. Zeggen dat zoiets natuurlijk best veel geld kost.
Joop: ‘Het is nooit ten koste gegaan van de kinderen. De kinderen hebben er altijd netjes bijgelopen en hadden altijd te eten. Maar wij vielen van het ene in het andere gat. Eerst ga je de problemen verdringen en dan verdrinken.’
Joop zegt dat er in Groningen heel wat kroegbazen rondlopen die nog geld van hem moeten hebben.
Rechters: ‘U voelt zich vooral slachtoffer.’
Joop knikt, maakt met de armen een wijds gebaar.
De officier van justitie: ‘Maar u heeft dit zelf veroorzaakt.’
Ada zegt dat ze zich schaamt, ze komt het huis niet meer uit, sociale contacten zijn er ook niet meer, lichamelijke kwalen des te meer.
De officier van justitie zegt dat er een straf moeten komen omdat de bijstand alleen is bestemd voor mensen die het echt nodig hebben.
Wie vals speelt, steelt van de maatschappij.
Joop bromt en zegt dat hij geen straf hoeft.
Zegt dat hij en Ada al genoeg zijn gestraft.
Ze moeten die 140.000 euro terugbetalen.
En ze hebben alles de deur uitgedaan.
De auto, Voetbal International, alles.
Joop zegt: ‘Ik heb alleen de visakte nog, dan heb je nog wat.’
De rechters vragen of ze eventueel een werkstraf kunnen uitvoeren.
Ada, vechtend tegen tranen, zegt dat ze haar best zal doen.
Joop: ‘Dat zie ik niet zitten. Ik ben potverdorie 34 jaar geleden afgekeurd.’
De officier van justitie zegt dat een geldboete gezien de omstandigheden niet aan de orde is.
En dat een werkstraf niet passend is vanwege de ernst en de duur van deze misdaad.
Het wordt even stil in de rechtszaal.
Joop had gezegd dat als hij gevangenisstraf krijgt opgelegd, dat hij dan uit het leven stapt.
‘Dat heb ik al drie keer geprobeerd, maar de vierde keer gaat dan lukken.’
De officier van justitie zegt dat dit echtpaar zeer berekenend is, dat Ada nu wel wat sneu doet, maar dat dat flauwekul is.
Dat ze wel even 28 jaar lang een dubbel inkomen hebben genoten.
Dat de buit over die 28 jaar vele malen groter is dan het bedrag dat ze nu terug moeten betalen, omdat dat bedrag is gebaseerd op twaalf jaar fraude.
En dat ze zich niet laat chanteren door het dreigement van Joop zelfmoord te plegen.
De advocaat pleit voor een werkstraf naar spankracht.
De officier van justitie: ‘Ik eis elf maanden gevangenisstraf voor zowel meneer als mevrouw.’
Rob Zijlstra
strafbare feiten: artikel 225 lid 1 (zij) – artikel 416 lid 2 (hij)
.
UPDATE – 10 februari 2011 – uitspraken
Ada en Joop zijn veroordeeld. Ada omdat ze zich schuldig heeft gemaakt aan valsheid in geschrifte en Joop omdat hij er van profiteerde. Maar de gevangenis hoeven ze niet in. Beide krijgen een werkstraf van 240 uur en 6 maanden voorwaardelijke celstraf.
zittingszaal 14 | 2004 - 2022 
Pingback: Geen netwerk meer « ZITTINGSZAAL 14
Nou ik vind dat deze 2 geen straf verdienen.In deze maat schappij en ook van vroeger moet je overleven.Hoe dan ook is het nu nog moeilijk om met je geld rond te komen en geloof ik ken mensen met een uitkering die zogenaamd ziek zijn en toch stiekem werken ,maar dan zwart.Kom op..iedereen zelf een wets ambtenaar heeft wel iets gedaan dat niet door de beugel kan.laat staan deze 2 mensen.Ja..mensen..die gewoon willen leven.Ik vind de Officier van Justitie wel hard zeg..Laten we eens spitten in het verleden van deze officier
Ik wist niet dat dat zo makkelijk ging in onze maatschappij. Ben wel benieuwd wie ze er bij heeft gelapt.
Maar ik vind een straf wel gepast. Ze hebben iets gedaan wat niet door de beugel kon. En ik weet zeker dat als de rechter dit goedkeurt dat er dan mensen zullen zijn die in opstand komen. De mensen die wel hard voor hun geld werken en het eerlijk verdienen.
Ik denk dat de rechter niet voor vrijspraak zal kiezen.
“Ik denk dat de rechter niet voor vrijspraak zal kiezen”
Nou een rechter heeft in dit geval niet veel keus denk ik. De sociale dienst heeft aangifte gedaan en beide mensen hebben bekend dat ze fout zijn geweest. Dan kun je überhaupt niet meer van vrijspraak spreken. Dus een veroordeling zit er dik in.
Wel is de vraag of je deze mensen 11 maanden de cel in moet sturen. Volgens mij heeft de gemeente ook wat steken laten vallen. Als je in 1984 en 2004 onraad ruikt dan ga je toch stevig controleren en moet je toch iets vinden waar die geur vandaan komt!
Ik praat het gedrag van opa en oma niet goed, want het klopt uiteraard voor geen meter wat hier gebeurd is. Maar de gemeente mag ook wel een pak voor de broek hebben dat het stof eruit vliegt.
Ik ben het daar helemaal mee eens. ik vind ook dat ze de gemeente wel even aan de tand mogen voelen.
Ik bedoelde er ook mee te zeggen dat ze niet voor vrijspraak kunnen pleiten. Wat ze hebben gedaan is strafbaar. Maar ik vind wel dat iemand die een strafbaar feit heeft gepleegd daar voor gestraft moet worden. En het gaat wel om heel veel geld…
Pingback: Tweets that mention Voetbal International « ZITTINGSZAAL 14 -- Topsy.com
Was dat nou de aanleiding voor een “rotrechtbankdag”
Voetbal-International????
28 jaar Dat blad lezen en het eigenlijk niet kunnen betalen.
(28×84):50= 47 dagen vervangende gevangenisstraf
Mijn redenatie is krom, maar ergens gaat dat vonnis tussen mijn zotheid en die van de OvJ liggen.
En Joop gaat zonder dat voetbalblad in die tijd niet vanzelf dood, daar zal hij toch ballen voor moeten hebben.
Voetbal, hoort daar niet een potje gokken bij?
Deze zaak leent zich daar toch wel een beetje voor.
Wie doet er mee? Laat uw mening eens los over dat te verwachten vonnis………..
Ik gok op een gevangenisstraf van 8 maanden waarvan 5 voorwaardelijk een proeftijd van twee jaar en voor beiden een verplicht toezicht van de reclassering. Mogelijk voor hem een extra voorwaarde aan het voorwaardelijk dat hij zich onder behandeling stelt op aanwijzing van die reclassering
Ik denk dat de rechters mee gaan met de eis van de officier van justitie. Maar daarvan zal wel een gedeelte voorwaardelijk zijn. Sowieso een proeftijd van 2 jaar denk ik.
Nou ik ben benieuwd…
@ jgmopdenkamp,
Ik heb twee reacties verwijderd. Jouw oproep om te gaan gokken op wat de rechters uiteindelijk zullen beslissen in deze zaak, vind ik hier niet thuishoren. Dit is de kermis niet.
rob zijlstra
Hmmm…
Nee het is geen kermis, maar het laat mensen wel nadenken vind ik. Hoe komen rechters namelijk op een juiste uitspraak?
Jurisprudentie, eigen eerder gedane zaken, eis van de O. v. J. en niet vergeten de bewijzen. Allemaal zaken die van belang zijn voor een juiste uitspraak.
Maar ik ben het er wel mee eens het is geen kermis, maar wel een forum waarop kan worden gediscussieerd. Maar ik begin me wel een beetje af te vragen wat nu wel en niet mag op deze site.
@Sammy
Nou discussie vind ik prima, heel goed zelfs, ook als ik het niet met de inhoud eens ben.
Maar een oproep aan lezers (door jgmopdenkamp) om op deze plek de uitkomst van de straf te voorspellen onder de noemer van gokken, is naar mijn mening geen zinvolle bijdrage aan discussie.
Vandaar dat ik die oproep heb verwijderd.
Het lijkt me wel meer dan alleen het bijstandsgeld. Wat te denken van dubbele huursubsidie (voor hem en voor haar), belastingtechnisch, en regelingen waar zij vanwege het minimuminkomen een beroep konden doen om niet te hoeven betalen?
Misschien onaardig maar ik schiet niet vol van het slachtoffergedrag van beiden. Bewust hebben ze jarenlang de boel geflest. Ik kan me voorstellen dat iemand met een bijstanduitkering niet direct naar de sociale dienst rent om te vertellen dat ze net iemand heben leren kennen die ook blijft slapen. Gelukkig hoeft dat ook niet, privacy is ook op zijn plaats. Dat de sociale dienst niets eerder heeft gemerkt vind ik niet vreemd. Dat zou alleen kunnen als er bijv tweemaal per jaar onverwachts een bezoek gebracht zou worden aan alle uitkeringsgerechtigden waarbij het huis van onder tot boven wordt uitgeplozen, inclusief de administratie. Dan kom je achter een heleboel dingen. Ik moet er niet aan denken als de sociale dienst zulkse praktijken er op naast zou houden.
En stel als ze van jullie, van mij, van een oud vrouwtje, van een collecte elke maand bijna 1000 euro zouden bestelen, dan zou de verontwaardiging groot zijn. Maar vreemd genoeg waarderen de mensen het niet als diefstal als een instantie wordt benadeeld.
Een hoog schijnheiligheidsgehalte, deze zaak. En dan bedoel ik niet het echtpaar dat terechtstaat.
Achtentwintig jaar geleden was nog even vóór de tijd waarin sociaal rechercheurs het recht werd gegeven om bij Bijstandscliënten in huis nota bene zelfs het aantal tandenborstels te komen te tellen. En als Bijstandscliënt werd men ± zo’n 25 jaar geleden verplicht gesteld om de sociaal rechercheur altijd en onder alle omstandigheden toegang te verlenen tot alle ruimten in je woning, je schuur, je tuintje.
Wasgoed was ook populair. En mooi weer met een lekker zonnetje en een klein briesje. Want dan konden niet alleen de sociaal rechercheurs maar ook de buren met een – laat ik zeggen – NSB inslag, precies aftellen wat er allemaal aan de waslijn hing. En hun conclusies trekken.
Ik zal niet goedpraten wat dit paar heeft gedaan, maar m.i. is het eigenlijk de betrokken gemeente die hier terecht hoort te staan. Wegens wanbeleid en grove verwaarlozing van z’n Bijstandscliënte.
Over de positie van deze twee inmiddels wat oudere mensen:
De Nederlandse Fiscus kent al heel lang een coulance-regeling als belastingontduikers zèlf met hun foute gedrag naar voren komen. Doe je dat niet en pakt de Fiscus je op een dag, dan krijg je een veel en veel grotere boete.
Maar wat is er de afgelopen 28 jaar op dat vlak geregeld geweest voor Bijstandsgerechtigden? Niets, dat ik weet.
En zo kon het dus gebeuren dat die na een relatiebreuk die later weer gelijmd werd, gaandeweg in een fuik terechtkwamen waar ze eigenlijk ook niet meer uit weg konden. Want de vrouw had aanvankelijk nog geen enkele reden om haar uitkering op te zeggen toen het contact met haar man hersteld raakte. Eerst zien, dan geloven (of het wel “goed” blijft).
Binnen een maand of 3 heb je dan bij de Sociale Dienst al een schuld opgebouwd die van een minimum inkomen eigenlijk al niet meer terug te betalen is. Dus….
Het kan natuurlijk niet zo zijn dat mensen die weinig inkomen hebben omdat ze een bijstand, wao of aow-uitkering hebben mogen stelen. Want uiteindelijk is het stelen. Het lijkt er wel een beetje op alsof dat gedoogd wordt door sommige mensen. Vreemd!
De uitspraak “Want dan konden niet alleen de sociaal rechercheurs maar ook de buren met een – laat ik zeggen – NSB inslag, precies aftellen wat er allemaal aan de waslijn hing.” Vind ik totaal uit zijn verband gerukt. Stelen uit de tas, winkel en onze gemeenschappelijke geldpot mag nou eenmaal niet. (dat hebben wij allemaal,als maatschappij, bij elkaar gespaard met onze bijdragen voor mensen die er recht op hebben) Als er aanwijzing is dat de schijn heeft van diefstal is het toch niet vreemd dat er opgelet wordt? Als er iemand van plan is uit mijn portemonnee te stelen dan hoor ik dat graag van de oplettende burger. Indirect is bijstandsfraude ook diefstal uit mijn portemonnee.
Ik vind het prima hoor, gevangenisstraf!
Nee, ik vind het helemaal niet prima dat een gemeente (en niet zo’n kleintje zelfs!) achtentwintig jaar lang niet in staat blijkt om z’n werk fatsoenlijk te doen. Zodat een ouder echtpaar daar momenteel ook wel degelijk de dupe van is want hun zaak is gigantisch uit de hand gelopen door laksheid en/of incompetentie van een stel ambtenaren dat al die jaren betaald werd om hun werk goed uit te voeren. Maar niet dus.
Het vergt misschien wat logica die je niet aan boord hebt Isa, maar er valt wel degelijk iets voor te zeggen om de gemeente Groningen hier mede schuldig aan te verklaren.
Logica?? Volgens mij heeft iedereen gewoon zijn eigen verantwoordelijkheid. Die verantwoordelijkheid hebben die mensen gebruikt door te frauderen en dan ook de consequenties nemen.
Ik kan me best voorstellen dat je vindt dat de gemeente eerder had kunnen ingrijpen door betere inspecties, dat ben ik met je eens maar dat betekend natuurlijk niet dat deze mensen jaren lang fraude hebben gepleegd omdat de gemeente ze niet eerder heeft betrapt. Daar hebben ze zelf voor gekozen.
Het lijkt alsof je zegt dat je een misdrijf/overtreding mag plegen zolang je maar niet betrapt wordt? Dat gaat dan mijn logica te boven inderdaad. Mijn logica zegt dat als je de gemeente aansprakelijk houdt je gewoon de verantwoordelijkheid verschuift.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik de strafeis in geen verhouding vindt staan tot het gepleegde delict zolang de mede-schuldigen bij de Gemeente Groningen kennelijk volledig buiten schot blijven.
Dat zou kromspraak zijn, geen rechtspraak.
Een van de taken van een goed georganiseerde Sociale Dienst is om z’n cliënten fatsoenlijk en professioneel te begeleiden. Daar is hier duidelijk geen sprake van geweest, want dan had de situatie geen 28 jaar kunnen aanhouden.
Ben geen jurist, maar er bestaat in Nederland ook wel degelijk jurisprudentie over “gelegenheid geven tot misdaad” c.q. “misdaad uitlokken”. En dat dat strafbaar kan zijn of in bepaalde situaties regelrecht strafbaar is. Ik denk dat het eerlijk zou zijn als dat aspect door de heren/dames rechters óók zou worden gewogen voordat die tot een oordeel (uitspraak) komen.
Deze vrouw was in een fuik terechtgekomen. Denk je haar positie eens in!
De Sociale Dienst daarentegen had al die tientallen jaren macht en middelen en mankracht genoeg om eindelijk eens goed z’n werk te gaan doen. Dat is niet gebeurd. En dat vind ik veel kwalijker dan het eigenlijk noodgedwongen maar blijven frauderen van één individu die – zie m’n eerdere reactie – eigenlijk al na vrij korte tijd niet meer terug kon omdat daar in Nederland qua ABW of RWW m.i. geen behoorlijk beleid voor bestaat: de coulance-regeling (“begrips-regeling”) die de Fiscus wèl kent.
Via via heb ik het een en ander gehoord over dit stel. Het verhaal dat zij in een fuik is terecht gekomen vormt niet de realiteit. De man handelde in allerlei spullen en stond geregeld met een kraam op jaarmarkten ( het inkomen is dan nog hoger geweest dan waar ze nu op berekend worden). Vanaf het vroege voorjaar tot het naseizoen waren ze te vinden op de camping. Was er een sociale rechercheur langs geweest dan had die vaker voor een dichte deur gestaan. Velen wisten er van omdat de vrouw het ook rondvertelde. De scheiding is ingezet om twee uitkeringen te krijgen. Ga je voor een paar weken uit elkaar… in die tussentijd heb je nog niet je echtscheiding geregeld. De slachtofferrol past hier niet.
En dan nog iets: hoe toegankelijk en klantvriendelijk is de Sociale Dienst van de gemeente Groningen al die jaren door geweest? Hoe begripvol? Hoe menselijk? Hoe meedenkend? Of hoe keihard, onmenselijk, bureaucratisch, afstandelijk èn eventueel kwaadaardig?
Dat zijn essentiële vragen hier. Want dat het ook ánders kan, bewijst een verhaal dat me van nabij bekend is. Een verhaal dat vierentwintig jaar oud is. Maar waarbij een vrouw in praktisch identieke omstandigheden (alleenstaande moeder) het geluk had op een dorp te wonen waar geen enkele drempel bestond qua toegang tot de ambtenaren van de afd. Sociale Zaken. Sterker nog: waar een van die ambtenaren haar aanbood dat zijn vrouw – die vanwege hun eigen kleine kinderen toch thuis was – wel part-time gratis op haar peutertje wilde passen omdat er immers in de wijde omtrek nog geen kinderopvang bestond. Dan kon zijn cliënte weer proberen een part-time baan te vinden in haar eigenlijke beroep, en zo een weg terugvinden naar een zelfstandig financieel bestaan.
Die vrouw, die RWW cliënte wier part-time inkomen uit uitzendbaantjes maandelijks enige tijd keurig werd ingehouden op haar uitkering, kreeg in 1986 een allengs serieuze relatie met een nieuwe man. Maar hoe moest dat met haar uitkering? Dus even op de fiets naar SoZa, even gaan vragen. Want weten dat je daar welkom bent en dat er op een vriendelijke manier met je meegedacht zal worden.
En zo geschiedde. En in alle redelijkheid kreeg die nieuwe relatie de zegen van de Sociale Dienst, en de kans om zich te ontwikkelen terwijl er afspraken gemaakt werden over de financiën. Geen moment zorgen voor de moeder dat haar RWW basisinkomen, waar gevoelsmatig immers allereerst het peutertje van gevoed en gekleed moest kunnen worden, in gevaar zou komen met het risico van vervolging op de koop toe.
Een dorp. Een dorp uit duizenden?
Voor de Nederlandse wet zijn alle inwoners gelijk. Vrouwe Justitia met haar bekende blinddoek. Die kan geen rekening houden met trivialiteiten zoals wáár een ABW of RWW cliënt precies woont. Daar hebben we, als het goed is, rechters voor.
Ten aanzien van de verwijten die hierboven aan de gemeente worden gemaakt wil ik graag het een en ander toelichten. Gemeenten worden in hun (fraude-)onderzoeken beperkt door privacybepalingen. Verzwegen samenwoningen (zwarte fraude) vindt je niet door bestandskoppelingen (het CBP was bijvoorbeeld bijzonder kritisch op bijvoorbeeld het opvragen van waterverbruik van bijstandsontvangers). Iemand moet bijvoorbeeld toestemming geven voordat de ambtenaar/rechercheur een woning binnentreedt. Uit mijn eigen werkpraktijk heb ik meegemaakt dat foto’s van iemand die bij ons vertelde volledig arbeidsongeschikt te zijn, maar desondanks wekenlang is gesignaleerd en gefotografeerd terwijl hij bij nieuwbouwprojecten muren stond te voegen en de inkomsten daaruit niet opgaf vrijgesproken omdat die foto’s niet zonder zijn toestemming en die van de rechter-commissaris gemaakt hadden mogen worden: onrechtmatig verkregen bewijs!
Daarnaast beschermt de Centrale Raad van Beroep/Berouw de uitkeringsgerechtigde. Er zijn zat uitspraken waarin de CRvB gemeenten in het ongelijk heeft gesteld bij fraudeonderzoeken terwijl uit die onderzoeken bleek dat er wel degelijk iets aan de hand was. Zo moet er altijd een redelijke grond zijn om een huisbezoek af te leggen. Een anonieme tip is voor de CRvB geen goede reden om een onaangekondigd huisbezoek uit te voeren. De gemeente moet dus een goede aanleiding hebben om een huisbezoek, buurtonderzoek of signalering te (laten) uitvoeren. De CRvB gaat zelf zover dat als uit het huisbezoek blijkt dat er zaken niet kloppen, maar er vooraf geen goede reden was voor dat huisbezoek, de vordering is afgewezen of gematigd.
Kortom, zolang de ontvanger niets opgeeft en de gemeente van een situatie kan denken wat hij wil, zolang ze geen goede reden hebben om een onderzoek in te stellen kan ze weinig tot niets doen. Het is niet voor niets dat het vorige kabinet om deze redenen vorig jaar een wetsvoorstel heeft ingediend om gemeenten het recht te geven in bepaalde gevallen (onaangekondigde) huisbezoeken af te leggen en de gevolgen van het weigeren van zo’n huisbezoek vast te leggen (een lagere uitkering). Het huidige kabinet is voornemens dit voorstel binnenkort aan de Tweede Kamer voor te leggen.
@mieke (30-01 13:30): In die tijd (jaren tachtig van de vorige eeuw) kende de wet een kennismakingsperiode waarbij de partners drie maanden met behoud van een iets lagere uitkering konden proefsamenwonen, waarbij als enige voorwaarde gold dat beide partijen gedurende die drie maanden hun eigen woning aanhielden. Dat zegt iets over de tijdsgeest van toen waarin de gemeente zich bij wijze van spreken nog verontschuldigde tegenover bijstandsgenieters (want zo werden ze toen genoemd!) over het rijksbeleid dat ze moesten uitvoeren!
@rudy;
Ondanks je gemotiveerde onderbouwing, 28 jaar is ongehoord lang. Ik ken de wet- en regelgeving niet, maar ik zou me kunnen voorstellen dat verjaring voor het overgrote deel van die periode aan de orde zou moeten zijn. Trouwens; het wil er bij mij niet in dat de overheid van 28 jaar terug op de cent nauwkeurig kan aangeven wat van dit stel teruggevorderd dient te worden.
De grens ligt bij 12 jaar. De rest is verjaard.
@g: 28 jaar is inderdaad rijkelijk lang. Ik probeer de gemeente niet vrij te pleiten, ik wilde alleen aangeven waar gemeenten tegenaan lopen bij fraude-onderzoeken.
@nuance: de verjaringstermijn is twintig jaar, analoog aan de bepalingen van het Burgerlijk Wetboek (artikelen 3:306 en 3:309). De WWB kent zelf geen verjaringstermijn meer voor fraude (wel voor de administratieve vergissing). Tot 1 juli 1997 kende de Abw een verjaringstermijn van vijf jaren. De gemeente kan dus nooit verder terugvorderen dan vanaf 1 januari 1992.
@mieke: de vergelijking met de coulanceregeling van de Belastingdienst gaat volledig mank. Die is, zoals je zelf zegt, voor diegenen die zelf met hun foute gedrag naar voren komen. Dit echtpaar is niet uit eigen beweging naar de gemeente gegaan, maar heef gewacht tot ze betrapt werden en pas daarna de waarheid verteld. Nogal een verschil.
dankje Rudy,
Ik las in het bericht van Rob dat justitie maar twaalf jaar ten laste kon leggen en de rest was verjaard. Vandaar.
Die twaalf jaar is de strafrechtelijke verjaringstermijn (artikel 70 lid 1 sub c Sr). De verjaringstermijn voor de bestuursrechtelijke terugvordering is twintig jaar.
@rudy;
Dank voor de aanvullende reactie. Op papier zal er misschien geen speld tussen te krijgen zijn. Echter, als men de handel en wandel van ambtenaren in de praktijk ten aanzien van een dergelijke procedure zou nagaan, zullen naar alle waarschijnlijkheid de haren je te berge rijzen over zoveel gebrek aan competentie, het doorschuiven naar anderen, het niet verantwoordelijk hoeven zijn voor een in de tijd redelijke onderzoeks- of behandeltermijn, de niet-prioritering en ‘leg maar weer onder op de stapel’-mentaliteit.
In civiele procedures zal een eiser zeker moeten aantonen dat hij dat heeft gedaan wat wettelijk vereist en noodzakelijk wordt geacht. Daarbij zijn ook doorgaans uiterlijke termijnen van kracht. Is het bewijs er niet, of zijn termijnen overschreden, dan wordt naar rato geschrapt.
Het werk is niet eenvoudig in deze kwestie, dat geloof ik je meteen. Alleen 28!!!! jaar, dan kan het niet anders dan dat de overheid grove steken heeft laten vallen.
@g: Is altijd lekker gemakkelijk, de stereotype incompetente, luie en afschuivende ambtenaar de schuld geven. Dat is net zoiets als zeggen dat iedere uitkeringstrekker lui is en de zaak bedondert, maar dát is niet politiek correct. Als ambtenaar kan ik zeggen dat we keihard werken. Daar kan menig ‘gewoon’ bedrijf (neem een willekeurige helpdesk) een voorbeeld aan nemen wat mij betreft.
Feit is én blijft dat de informatieplicht ligt bij degene die meent recht op uitkering te hebben, en dat die daar verantwoordelijk voor is. Wie zijn billen brand moet op de blaren zitten, en niet gaan lopen jammeren dat hij te weinig gecontroleerd is. Wat wilt u dan? Dagelijks huisbezoek? Stempelplicht? Dat gaat ú geld kosten!
Discussie gesloten wat mij betreft.
Wie zijn billen brand moet op de blaren zitten, en niet gaan lopen jammeren dat hij te weinig gecontroleerd is. Wat wilt u dan? Dagelijks huisbezoek? Stempelplicht? Dat gaat ú geld kosten!
De meer moderne inzichten uit het bedrijfsleven van ± de afgelopen 30 jaar (o.a. opkomst HRM) omtrent een effectiever omgang met mensen, zijn aan de heer Cuperus en zijn ambtenarencultuur overduidelijk geheel voorbijgegaan. Helaas.
@rudy;
Qua feiten zal ik je niet weerspreken. Natuurlijk is generaliseren kiezen voor de gemakkelijke weg, dat was niet mijn insteek, dus is nuance op zijn plaats.
Uiteraard komt dergelijk gedrag in álle sectoren voor. Zo ook het tegenovergestelde gelukkig. Er zijn genoeg mensen die consciëntieus hun werkzaamheden nagaan. Maar zodra mensen in de anonimiteit van een systeem hun werkzaamheden kunnen uitvoeren, dan wel indien het systeem zodanig is ingericht dat er geen (en met name financiële) sancties volgen, dan sluipen deze mechanismen er in, bewust of onbewust.
Zeker zal het buitengewoon lastig zijn geweest met inachtneming van alle privacywet- en regelgeving het dossier in deze procedure sluitend te krijgen. Dat daar soms jaren overheen gaan, begrijp ik ook. Dat een uitkeringsgerechtigde in beginsel zelf verantwoordelijk is en blijft, geen discussiepunt.
Het enige wat ik in dit specifieke geval ter discussie stel, is een termijn die alle redelijkheid te boven gaat. Mijn pleidooi is dat ook een overheid in deze een termijn moet worden gesteld. Nu heeft men 28 jaar over het huiswerk gedaan. Geen enkele opleiding (oh ja, de OU wel, maar dat is de enige naar ik weet) zal na een dergelijke tijd een leerling, deelnemer, cursist of student een diploma overhandigen, om maar in beeldspraak te vervallen.
Iedereen moet op tijd op het werk verschijnen, op tijd opleveren, op tijd in de les zijn, op tijd …
Dit mogen wij als klant ook van de dienstverlener verwachten. En ja, voor als u het nog niet weet, het kost ons als Nederlandse ingezetenen al klauwen met geld.
Wellicht wordt het tijd dat middels regelgeving de overheid een uiterlijke termijn wordt opgelegd dan wel dat de verjaringstermijn danig wordt ingekort. Misschien helpt dat om het opsporingsapparaat meer efficiënt in te richten.
’t Is maar een idee.
Ps… niet alleen (lagere) overheden maar ook commerciële sectoren en niet te vergeten het OM laten soms wel eens iets errug lang op de plank liggen…
Aan jou, indien je daar behoefte toe voelt, HLW(het laatste woord)!
Hihi die Hangen…..!!!!
Eigenlijk vind ik dat dit aspect tot dusver wat onderbelicht is gebleven:
Zij, Ada, is 58 en bracht niet veel tijd door op school.
Sleutelwoord: school.
Scholing, opleiding, kennis, inzicht, leren analyseren, inzicht in causaliteiten, oefenen in rollenspellen, vooruitdenken, oplossingen vinden, optreden: je mond durven opendoen.
Misschien, maar dat is mijn aanname hier juist omdat de kwestie 28 jaar heeft geduurd, ging Ada’s situatie gepaard aan een zeker onvermogen om goed gebekt te zijn, te weten waar je over praat zodra je zou gaan praten.
Op mijn middelbare school destijds, kregen we in de bovenbouw drie jaar onderricht in Nederlands Recht en Staatsrecht, een paar lesuren per week. De docent was een ervaren jurist van eerbiedwaardige leeftijd en met een heleboel ervaring die hij al die jaren, als een vader, met ons deelde.
Dat staat toch mijlenver af van wat Ada als bagage heeft meegekregen om zich mee te moeten redden in het leven, en zich niet in de nesten te (laten) werken.
@mieke,
Veel te kort door de bocht. Genoeg mensen die het onderwijs na de lagere school voor gezien hebben gehouden en geenszins in de problemen zijn gekomen. Andersom, hoger opgeleiden kunnen er evenzeer een puinhoop van maken.
Beter die discussie niet aangaan. vaak is het een combinatie van omgevingsfactoren en de persoon persoon in kwestie.
Misschien. Maar wat weten u en ik daar van waar het gaat om deze beide ‘verdachten’?
Want verlies ook dit niet uit het oog:
De officier van justitie: ‘Ik eis elf maanden gevangenisstraf voor zowel meneer als mevrouw.’
@mieke,
Precies, en daarom houdt jouw betoog ook totaal geen stand. Daarnaast, wat heeft de strafeis er in vredesnaam mee te maken.
Alles.
Want die maakt duidelijk dat de gehele schuld op dit koppel wordt geladen. En laat de Groninger Sociale Dienst volkomen buiten schot.
Zoiets had je in het commerciële bedrijfsleven niet hoeven te proberen, als personeel.
Eerlijk gezegd vond ik u sterker met deze opmerking:
Beter die discussie niet aangaan. vaak is het een combinatie van omgevingsfactoren en de persoon in kwestie.
Het moet duidelijk zijn dat ik die discussie nu juist wel wil aangaan, in een zoektocht naar rechtvaardigheid. Want met de constatering (veronderstelling) dat het vaak een combinatie is van allerhande factoren, ben ik het wel eens. (Ik heb getracht er een aantal specifiek aan te dragen hier).
De vraag is: heeft het Wetboek daar ook rekening mee gehouden, combinaties van allerlei factoren?
Antwoord: nee. Dat kan een Wetboek niet. En in één adem door: sommige ambtenaren kunnen het blijkbaar ook niet.
Maar rechters kunnen dat wel.
Het wordt ook van ze verwacht.
@mieke
Het stel zal fout en ze wisten het. Het enige waar ook ik over val als je alles goed hebt gelezen is, dat de overheid ze veel te lang hun gang hebben laten gaan. Dat zou ik aanmerken als enige verzachtende omstandigheid. Gevangenisstraf vind ik dan ook buiten de orde.
Ze hebben ons belastingbetalers dan wel getild, maar wij als kiezers van het parlement hebben er daarentegen niet voor gezorgd dat het apparaat dat de belastingcentjes moet beheren, goed werk heeft geleverd.
Voor de rest is het naar mijn idee een boete en terugbetalen. Maar ja, van een kale kip is het moeilijk plukken.
ik zeg niet niet kunnen betalen dan gewoon boeten en een jaar op vakantie naar Veenhuizen
Beide krijgen een werkstraf van 240 uur en 6 maanden voorwaardelijke celstraf. En het gestolen bedrag mogen ze houden? Ik neem voor het gemak even € 500 als rekenwaarde. 28x12x2x€500 = €336.000 gedeeld door 240 uur x 2 = 480 uur uitkomst €700,– per uur. Misdaad loont dus erg goed! Ik denk dat ik ook maar ga frauderen…..spannend en makkelijk. O nee, shit ik heb een geweten.
Weer zo’n typisch Bijbels moment, waarop je je realiseert dat de Farizeeërs tot in alle windstreken voor nageslacht hebben gezorgd.
@Dag Gerard,
Het bedrag dat onrechtmatig is verkregen, moeten worden terugbetaald. Iedere maand een beetje.
Rob, dat kan toch helemaal niet, dan moeten ze allebei 130 worden. Zal eerder uitlopen op levenslange schuld die niet afbetaald wordt.
@Rob Zijlstra
Elke maand een beetje terugbetalen?
Het bedrag €142.760,60
Dit vertegenwoordigd een waarde van een redelijke koopwoning.
Met een hypotheek zou je al gauw, 30 jaar lang, zo’n € 400 p/mnd kwijt zijn. Dan is meneer 93 en mevrouw 88..
Waar ik me vaak in dit soort zaken (fraude / oplichting) over verwonder is wat mensen in vredsnaam met het geld doen.
Want als ik het goed begrijp was deze € 11.589 p/j een extraatje.. toch? Het is dus geld geweest dat naast een ander inkomen gegenereerd werd? Zonder er voor te werken? En dan nog het ene gat met het andere moeten vullen…..
Ik hoop dat ik het een beetje verkeerd begrepen heb, want zoveel geld hebben wij niet eens te besteden…
Als ik weer op m’n stoel zit, waar ik van verbazing af ben gevallen zal ik de verdere reacties eens door lezen…:)
Droevig, dat zoiets voor zo’n lange tijd mogelijk is en er dan ook nog zo vanaf komen…
Bijna een jaar later intussen, in Den Haag wordt weer wat geroeptoeterd.
ANP/DvhN 13-12-2011
‘Uitkeringsfraudeur desnoods de bak in’
quote:
Sterk vindt ook dat boetes moeten worden opgelegd bij kleinere fraudebedragen en dat sneller moet worden overgegaan tot strafrechtelijke vervolging (vanaf een fraudebedrag van 7500 euro in plaats van 10.000 euro).
Minister Henk Kamp (Sociale Zaken) werkt al aan wetgeving met forse boetes voor misbruik van uitkeringen.
Kijk, en dat wil er bij mij nou niet in hè? Dat de aangewezen weg om mensen in een achterstandspositie die tot uitkeringsfraude gekomen zijn, zou wezen om hen – naast de plicht tot terugbetalen – ook nog eens een (forse) boete in datzelfde schaarse geld op te leggen.
Ik vind dat zó onlogisch en misplaatst. Want dat veel van die mensen nu juist al problemen hadden om rond te komen van hun geld of moeilijk de weg vonden in ambtenarenland, is evident. Door ze werkelijk als een citroen nog verder uit te willen persen, trap je hen en hun eventuele kinderen helemaal de vernieling in. Dat levert de maatschappij op termijn een schade op die het bedrag dat zij dienen terug te betalen, nog weleens flink kan gaan overtreffen.
Heel verhelderend was Zembla’s reportage “Gezinnen zonder geld” van 18-11-2011. Nog terug te zien online .