Ja, zegt de advocaat, het is zo.
Waar rook is, is vuur.
‘Maar toen het in de krant kwam, dacht iedereen dat het om een enorme uitslaande brand ging.
Terwijl we het moeten hebben over een klein kampvuurtje.
En ja, ook daar komt rook van af.’

De officier van justitie ziet het anders en zegt dat Harm (59) zich stelselmatig heeft verrijkt ten koste van derden.
Dat hij op schaamteloze wijze heeft gestolen en verduisterd.
En wel zo laakbaar dat een taakstraf niet gepast is.
De officier van justitie vindt dat Harm naar de gevangenis moet.
Vijftien maanden waarvan vijf voorwaardelijk.

De hoe dan ook brandende kwestie is dat Hoogkerk mede dankzij Harm nog altijd een zwembad heeft.
Veertien jaar geleden wist een aantal mensen de dreigende sluiting van het in 1935 aangelegde openluchtbad te voorkomen.
Harm liep voorop.
De politiek werd benaderd, een helptv-programma met Angela Groothuizen werd aangeschreven en de lokaal overgebleven middenstand in Hoogkerk bleek royaal.

In 2008 werd Harm voor zijn jarenlange inspanningen beloond met de Sportpenning van de gemeente Groningen.
Harm leek de redder, zegt de officier van justitie, maar feitelijk heeft hij het bad naar de rand van de afgrond gebracht.

Want wat niemand wist – of wilde weten – was dat Harm al jaren op creatieve wijze de financiën beheerde.
Harm zegt dat hij dat zo deed in het belang van het voortbestaan van het zwembad.
Dat hij hooguit wat onhandig is geweest.
Maar wat wil je ook, met dat malle subsidiebeleid van de gemeente Groningen.

De rechters vragen: ‘Was u het zwembad?’
Harm zegt van niet.
Hij was voorzitter van de stichting en ook de penningmeester omdat niemand anders dat wilde zijn.
En hij was toezichthouder, badmeester en hoofd van de technische dienst omdat het hoofd van de technische dienst geen benul had van technische zaken.
Die kon de kassa in de kiosk niet eens bedienen.
En hij wel.

Niet lang nadat hij door de gemeente in het zonnetje was gezet, deed de rest van het bestuur na een controle van de boeken aangifte.
De politie begon een onderzoek en daaruit kwam naar voren dat Harm niet alleen onhandig was, maar ook dat hij de boel al sinds 2002 belazerde.
Dat idee alleen al sloeg in Hoogkerk in als een bom.
Harm werd drie dagen lang acht maal urenlang verhoord, net zo lang tot hij murw was.

Op 17 november 2009 werd het politieonderzoek afgesloten.
Zestien maanden later, deze week dus, zit Harm in de verdachtenbank.
Roddel en achterklap had in de tussenliggende periode het vuurtje brandend gehouden.

Harm zegt dat in de kranten had gestaan dat hij 300.000 zou hebben gestolen en dat hij is afgeschilderd als een fraudeur.
Hij zegt tegen de rechters dat de verklaringen van het bestuur hem hebben geschokt, omdat het valse verklaringen zijn.
Harm: ‘Ze liegen. Ze hebben de politie op het verkeerde been gezet.’

De officier van justitie zegt, op basis van het politieonderzoek, dat Harm spullen kocht op rekening van het zwembad.
Spullen voor de woning van zijn dochter bijvoorbeeld.
Een dure Apple-computer.
Een wasmachine die bij hem thuis stond.
Dat maandelijks geld werd betaald voor de opslag elders van de zitmaaier, terwijl dat ding gewoon op het terrein van het zwembad stond.
En dat hij zichzelf loon betaalde en die betalingen versluierde door in de boeken zwembadgelieerde kosten op te voeren.
Ook declareerde hij telefoonkosten: 178 euro per maand.

Harm tegen de rechters: ‘Ik ben onhandig geweest. Ik ben gaan schuiven met geld en ik heb kromme betalingen verricht. Maar altijd vanuit gedrevenheid om het zwembad in stand te houden.’
De rechters: ‘Gejojo met geld dus.’

Harm: ‘Van de gemeente Groningen, de subsidiegever, moesten de loonkosten omlaag, omdat de stichting vooral een vrijwilligersorganisatie moest blijven. Door mijn loon weg te schrijven als bedrijfskosten, lukte dat. En over die telefoonkosten, daarover waren met het bestuur praktische afspraken gemaakt.’

De rechters zeggen dat de bestuursleden zeggen dat dat niet zo is.
Harm: ‘Dat zeggen ze nu, achteraf. Maar de praktijk was dat het bestuur overleg niet noodzakelijk vond. In de financiën waren ze niet geïnteresseerd.’

Alles bij elkaar opgeteld zou Harm zo’n 55.000 euro de verkeerde kant hebben opgeschoven.
Zelf denkt hij dat het aanzienlijk minder is.
Die dure computer van Apple bijvoorbeeld, die is er immers nog, die staat op de redactie van de lokale krant van Hoogkerk waar Harm als bureaumanager actief was.

Er speelt nog iets in deze kwestie dat niet gunstig is voor Harm’s kampvuurtje.
Hij verzorgde jarenlang de financiën van zijn nu 84-jarige schoonmoeder.
En wel zo dat schoonmoeder in zeven jaar tijd 33.798 euro kwijtraakte.
Harm ontkent dit niet.

‘Hartstikke fout’, zegt hij.
Liquiditeitsproblemen, ook bij zijn eigen eenmansbedrijf.
Familie gescheurd, erg veel spijt.
Een deel heeft hij inmiddels terugbetaald.

De officier van justitie gooit nog wat olie op het vuur door in de bomvolle rechtszaal fijntjes op te merken dat Harm lang geleden betrokken was bij een onopgehelderde kwestie bij de plaatselijke Bondsspaarbank.
Daar verdween, toen Harm er werkte, 80.000 gulden.
Het is nooit tot een strafvervolging gekomen, wel tot einde arbeidscontract.

Nog meer rook.

Rob Zijlstra
.
artikelen wetboek van strafrecht
diefstal – diefstal onder strafverzwarende omstandigheden

.

extra
het openluchtbad van Hoogkerk

UPDATE – 28 maart 2011 – uitspraak
Harm hoeft niet naar de gevangenis. De rechtbank heeft hem een taakstraf van 240 uur opgelegd en als extra waarschuwing zes voorwaardelijke maanden celstraf.  De rechtbank stelt in het vonnis dat Harm weliswaar de dief is geweest, de man die heeft gestolen, maar dat de medebestuursleden ook wel iets valt te verwijten. Jaarcijfers werden nauwelijks gecontroleerd en dat had het bestuur wel moeten doen. Nu dit niet gebeurde, kon Harm jarenlang zijn gang maar gaan.  Ook heeft de rechtbank mee laten wegen dat Harm een paar heeft aangegeven dat hij hulp nodig had bij zijn werkzaamheden. Daar werd echter, aldus de rechtbank, door het bestuur  niet op gereageerd.

Naast de taakstraf moet Harm 14.000 euro betalen aan zijn schoonmoeder.  Het andere deel zou hij al terugbetaald hebben. De claim van het zwembad werd afgewezen: te ingewikkeld om in het strafzaak te behandelen. Er loopt inmiddels wel een civiele procedure tegen de zwembadman.

HET VONNIS